Τη στιγμή που ακούσαμε αυτή την είδηση, μας κίνησε το ενδιαφέρον σαν μια ιστορία που λέει κάτι ιδιαίτερα σημαντικό για τη σημερινή κοινωνία… Πραγματικά, είναι κάτι που θα μπορούσε να συμβεί στην πόλη απ’ όπου καταγόμαστε, τη Λοριάν: μια πόλη εργατικής τάξης που είχε καταστραφεί σχεδόν ολοσχερώς κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, και […]
Τη στιγμή που ακούσαμε αυτή την είδηση, μας κίνησε το ενδιαφέρον σαν μια ιστορία που λέει κάτι ιδιαίτερα σημαντικό για τη σημερινή κοινωνία…
Πραγματικά, είναι κάτι που θα μπορούσε να συμβεί στην πόλη απ’ όπου καταγόμαστε, τη Λοριάν: μια πόλη εργατικής τάξης που είχε καταστραφεί σχεδόν ολοσχερώς κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, και η οποία θεωρούνταν τη δεκαετία του ’50 ότι θα γίνει μια σπουδαία πόλη του μέλλοντος. Εξήντα χρόνια μετά, το λιμάνι είναι σε κρίση και όλες οι ελπίδες έχουν εξαφανιστεί.
Η Λοριάν παραμένει αγκιστρωμένη στο παρελθόν της: παλιά όταν ονομαζόταν L’Orient (Η Ανατολή) και ήταν ένα κομβικό λιμάνι απ’ όπου τα καράβια ξεκινούσαν για να εξερευνήσουν τη γη ή αργότερα όταν ήταν η πόλη της αντίστασης κατά τη διάρκεια του πολέμου με τα σημάδια εμφανή μέχρι σήμερα. Οι επιλογές που υπάρχουν εδώ για τις έφηβες της ιστορίας μας είναι περιορισμένες.
Οι γονείς, οι δάσκαλοι, κανείς στην τοπική κοινωνία δεν έχει βρει ένα τρόπο να προσφέρει μια άλλη οπτική σε αυτά τα κορίτσια, των οποίων το μέλλον είναι ήδη προδιαγεγραμμένο: απολυτήριο λυκείου, δουλειά, γάμος, παιδιά, με αυτή τη σειρά. Όμως, θα την αντιστρέψουν: τα θέλουν όλα, ταυτόχρονα.
Αφετηρία της παράστασης «Δύο ή τρία πράγματα που ξέρω γι’ αυτόν» είναι η προσέγγιση του ρόλου του πατέρα και του αποτυπώματος που αφήνει στις επόμενες γενιές.