Πολύ κοντά στη δημιουργία λειτουργικού τεχνητού νεφρού
Νέα Υόρκη: Με τη χρήση νανοτεχνολογίας, Αμερικανοί επιστήμονες έκαναν το πρώτο βήμα για τη δημιουργία ενός πλήρους λειτουργικού τεχνητού νεφρού για ασθενείς με τελικού σταδίου νεφρική ανεπάρκεια, περιορίζοντας την ανάγκη αιμοκάθαρσης ή μεταμόσχευσης.
Νέα Υόρκη: Με τη χρήση νανοτεχνολογίας, Αμερικανοί επιστήμονες έκαναν το πρώτο βήμα για τη δημιουργία ενός πλήρους λειτουργικού τεχνητού νεφρού για ασθενείς με τελικού σταδίου νεφρική ανεπάρκεια, περιορίζοντας την ανάγκη αιμοκάθαρσης ή μεταμόσχευσης.
Σύμφωνα με δημοσίευμα του επιστημονικού εντύπου Hemodialysis International, ερευνητική ομάδα του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνια στο Λος Aντζελες με επικεφαλής τον Δρ Αλλεν Νίσσενσον δημιούργησε μια συσκευή στο μέγεθος ενός βιβλίου, δηλαδή φορητή ή εμφυτεύσιμη.
Η συσκευή αποτελείται από δυο μεμβράνες οι οποίες λειτουργούν στη σειρά εντός ενός φυσιγγίου. Οι μεμβράνες μιμούνται τις δομές φιλτραρίσματος που υπάρχουν στους πραγματικούς νεφρούς.
Όπως εξηγεί ο Δρ Νίσσενσον «η σύνδεση με την αιματική ροή είναι απαραίτητη, η οποία επιτρέπει στο αίμα να ρέει προς τη συσκευή. Εντός της συσκευής, φιλτράρεται και επεξεργάζεται από τις μεμβράνες, με τα απόβλητα και το νερό να αποβάλλονται σε έναν σάκο (την εξωτερική κύστη) και τα σημαντικά συστατικά όπως το νάτριο, το ασβέστιο και άλλα θρεπτικά συστατικά επιστρέφουν στον οργανισμό».
Στη τελική μορφή της η συσκευή θα λειτουργεί αδιάκοπα, μιμούμενη τους φυσιολογικούς νεφρούς, ενώ δεν θα απαιτείται διάλυμα κάθαρσης.
Με προτυποποίηση βάσει υπολογιστή, οι επιστήμονες διαπίστωσαν ότι η συσκευή, λειτουργώντας 12 ώρες ημερησίως, επτά ημέρες την εβδομάδα, παρέχει καλύτερο ρυθμό φιλτραρίσματος από την αιμοκάθαρση που γίνεται τρεις φορές την εβδομάδα.
Όπως επισημαίνει ο Δρ Νίσσενσον, η μελέτη του τεχνητού νεφρού μόλις πέρασε την θεμελιώδη φάση. «Με εκτεταμένη προτυποποίηση βάσει υπολογιστή καταφέραμε να προβλέψουμε πως λειτουργεί η συσκευή και είμαστε πλέον σε φάση κατασκευής των απαραίτητων μεμβρανών».
Επόμενος στόχος είναι η παραγωγή μιας πλήρους μεμβράνης, η ενσωμάτωσή της στη συσκευή και η δοκιμή της σε ζώα, πριν την έναρξη των κλινικών δοκιμών. Η επόμενη φάση αναμένεται να πάρει δυο έως τέσσερα χρόνια, με τις κλινικές δοκιμές να ξεκινούν περίπου το 2010.