Πριν από τέσσερα χρόνια η ταινία «Matrix» τάραξε στην κυριολεξία τα νερά. Στο αποτελματωμένο εμπορικό σινεμά της μονοδιάστατης περιπέτειας και των «χάρτινων» ηρώων αντιπρότεινε θέμα, θέαμα, αισθητική, φιλοσοφικές θεωρίες και ήρωες που έγιναν δημοφιλείς στο κοινό. Μολονότι οι φιλοσοφικές του προεκτάσεις θεωρήθηκαν από μερίδα του κόσμου ως απλή «επικάλυψη», το φιλμ πυροδότησε σειρά συζητήσεων και […]
Πριν από τέσσερα χρόνια η ταινία «Matrix» τάραξε στην κυριολεξία τα νερά. Στο αποτελματωμένο εμπορικό σινεμά της μονοδιάστατης περιπέτειας και των «χάρτινων» ηρώων αντιπρότεινε θέμα, θέαμα, αισθητική, φιλοσοφικές θεωρίες και ήρωες που έγιναν δημοφιλείς στο κοινό. Μολονότι οι φιλοσοφικές του προεκτάσεις θεωρήθηκαν από μερίδα του κόσμου ως απλή «επικάλυψη», το φιλμ πυροδότησε σειρά συζητήσεων και δημοσιεύσεων σε έντυπα -επιστημονικά και μη- και τιμήθηκε δεόντως από τους θεατές, ιδίως στα φορμά για οικιακή κατανάλωση. Το δεύτερο μέρος της τριλογίας πέτυχε ακόμα πιο θεαματικά αποτελέσματα. Τεραστίων διαστάσεων προϋπολογισμός, καταιγιστική δράση, εφέ που αφήνουν άφωνο ακόμα και τον «πορωμένο» θεατή και εισπράξεις που εκτόξευσαν την παραγωγή στο νούμερο 20 των πιο εμπορικών φιλμ. Όμως, όλα αυτά τα στοιχεία οριοθετούν και τη συγκεκριμένη ταινία: κορυφαίο θέαμα, αλλά εις βάρος του όποιου προβληματισμού και των χαρακτήρων. Η πόλη Ζάιον κινδυνεύει. Οι μηχανές έχουν εντοπίσει τη θέση του τελευταίου καταφύγιου των ανθρώπων και οι ελπίδες όλων στρέφονται στον Νίο. Και ενώ η αγαπημένη του Τρίνιτι αντιμετωπίζει απειλή θανάτου, εκείνος πρέπει να βρει τον Κλειδοκράτορα, να αποκτήσει το κλειδί που θα του επιτρέψει να απενεργοποιήσει το Matrix και φυσικά να ξεπεράσει όλα τα εμπόδια, κυρίως τα συστήματα ασφαλείας που τώρα είναι πολύ πιο εξελιγμένα. Σε επίπεδο περιεχομένου το «Matrix Reloaded» φλερτάρει επικίνδυνα με τις μονοσήμαντες χολιγουντιανές παραγωγές. Σε επίπεδο θεάματος, ωστόσο, οδηγεί ξανά την κούρσα. Υπάρχει η γνωστή αισθητική της σειράς. Υπάρχουν σκηνές που κάνουν όλο και πιο δυσδιάκριτα τα όρια ανάμεσα στις πραγματικές λήψεις και τις ψηφιακές παρεμβάσεις (η πάλη του Νίο με τους δεκάδες Σμιθ). Υπάρχει, τέλος, η εκπληκτική σεκάνς στον αυτοκινητόδρομο που κόβει την ανάσα και διεκδικεί μια θέση ανάμεσα στις κλασικές σκηνές καταδίωξης στην ιστορία του κινηματογράφου. Εάν υπάρχει κάποιο ψεγάδι στην ελληνική έκδοση DVD, αυτό είναι το μικρό μέγεθος των υποτίτλων και η απουσία ελληνικών στα έξτρα. Κατά τα άλλα, είναι αναμφισβήτητα ένα must για κάθε λάτρη του οικιακού κινηματογράφου: Κορυφαία ποιότητα εικόνας και ήχου, έξτρα που ξεναγούν το χρήστη στα παρασκήνια της παραγωγής. Απαλλαγμένο από τεχνουργήματα, το αναμορφικό κάδρο ξεπερνά κάθε προσδοκία σε λεπτομέρεια, πιστότητα αποχρώσεων (το περίεργο πράσινο που χαρακτηρίζει τα πλάνα) και απόδοση του μαύρου. Ο εξακάναλος ήχος καλεί το χρήστη να ανεβάσει την ένταση και να απολαύσει την (ψευδ)αίσθηση περιβάλλοντος χώρου, καθώς και τις χαμηλές συχνότητες που βάζουν σε δοκιμασία τα ηχεία. Με λίγα λόγια: Εάν το ζητούμενο είναι η καθαρή διασκέδαση, τότε, ναι, πρόκειται για ένα από τα καλύτερα DVD όλων των εποχών.