Γάζα: δεν μπορούμε και δεν πρέπει να γινόμαστε συνένοχοι

Κάποια στιγμή πρέπει τα πράγματα να λέγονται με το όνομά τους.

Αυτό που συμβαίνει στη Γάζα είναι ένα έγκλημα. Είτε μιλάμε για τον τρόπο που σκοτώνονται άνθρωποι που προσπαθούν να φτάσουν στην ανθρωπιστική βοήθεια, είτε για το ότι ο λιμός είναι πραγματικό ενδεχόμενο, είτε για τις συνεχιζόμενες πολεμικές επιχειρήσεις, όλα αυτά απλώς κατατείνουν στο ίδιο πράγμα: είμαστε πολύ πέρα από οποιαδήποτε απάντηση στην 7^η Οκτωβρίου, πολύ πέρα από οποιαδήποτε άμυνα, πολύ πέρα από οποιοδήποτε ζήτημα ασφάλειας.

Αυτό που συμβαίνει είναι η ανοιχτή στοχοποίηση ενός ολόκληρου πληθυσμού.

Αυτό που συμβαίνει είναι ότι ώρες ώρες οι Παλαιστίνιοι αντιμετωπίζονται ως να μην είναι άνθρωποι.

Αυτό που συμβαίνει είναι μια διαρκής παραβίαση κάθε πτυχής του διεθνούς δικαίου.

Δεν είναι τυχαίο ότι διαρκώς ανακυκλώνονται σχέδια για βίαιη εξώθηση των Παλαιστινίων μακριά από τη Γάζα ώστε αυτή να προσφερθεί σε επενδύσεις real estate.

Και παρότι όλα αυτά συμβαίνουν κυριολεκτικά μπροστά στα μάτια μας, ένα έγκλημα σε ζωντανή τηλεοπτική μετάδοση, η «διεθνής κοινότητα» αποφεύγει επί της ουσίας να πάρει θέση.

Στην καλύτερη των περιπτώσεων έχουμε χλιαρές ανακοινώσεις και εκκλήσεις για την κατάπαυση του πυρός, την ώρα που το Ισραήλ εξακολουθεί να δέχεται πολύ μεγάλη βοήθεια.

Μόνο που από ένα σημείο και μετά όλα αυτά δεν σημαίνουν διπλωματικό «ρεαλισμό» και ανάγκη διατήρησης «καλών σχέσεων», αλλά πολύ απλά συνενοχή.

Γιατί είναι προφανές ότι όσο το Ισραήλ δεν δέχεται καμία πραγματική πίεση, όσο συνεχίζει να αντιμετωπίζεται ως σύμμαχος, συνομιλητής, εμπορικός εταίρος, επενδυτής, και βεβαίως δικαιούχος στρατιωτικής υποστήριξης, δεν θα σταματήσει τις βιαιότητες, τουλάχιστον όσο κυβερνά η ακροδεξιά κυβέρνηση του Νετανιάχου. Ακόμη χειρότερα: θα συνεχίσουν να γίνονται ακόμη πιο ισχυρές οι φωνές στο Ισραήλ που θέλουν εδώ και τώρα εθνοκάθαρση.

Γι’ αυτό τον λόγο και έχει φτάσει η ώρα να γίνει σαφές ότι χωρίς πραγματική πίεση δεν μπορεί να υπάρξει ειρήνη και τα πράγματα θα γίνονται χειρότερα.

Αυτή είναι η ευθύνη σήμερα της «διεθνούς κοινότητας» και προφανώς της χώρας μας. Η ευθύνη να κάνουν όλα όσα απαιτούνται ώστε να υπάρξει κατάπαυση του πυρός, πλήρης πρόσβαση του πληθυσμού σε όλη την ανθρωπιστική βοήθεια και βεβαίως ανοικοδόμηση, ως αφετηρίες για οποιαδήποτε ειρηνευτική διαδικασία.

Και αυτό σημαίνει αναγκαστικά και την απειλή κυρώσεων, τη διακοπή χρηματοδοτήσεων, την αναστολή αμυντικών συνεργασιών.

Διαφορετικά απλώς θα μετράμε θύματα. Και θα είμαστε – είτε θέλουμε να το παραδεχτούμε είτε όχι – συνένοχοι.