Ακροδεξιός σκοταδισμός

Όχι δεν ήταν η προσβολή του χριστιανικού αισθήματος επειδή εκτέθηκαν κάποιοι πίνακες στη Εθνική Πινακοθήκη, που εξαγρίωσε τον βουλευτή της Νίκης Νικόλαο Παπαδόπουλο.

Η προσβολή της φασίζουσας λογικής «δεν μπορεί να υπάρχει, να συμβαίνει κάτι που δεν εγκρίνω» τον εξαγρίωσε. Τα ακροδεξιά και ανελεύθερα αντανακλαστικά του ερεθίστηκαν.

Γιατί αυτό εκπροσωπεί: όχι την πίστη αλλά την ακροδεξιά. Όχι τους ανθρώπους που πιστεύουν, αλλά τους ανθρώπους που μισούν.

Γιατί η ακροδεξιά όσο και εάν προσπαθεί να παρουσιαστεί είτε ως δήθεν εκσυγχρονισμένη, είτε ως απλώς «συντηρητική» και «χριστιανική» στον πυρήνα της ιδεολογίας της έχει το μίσος. Το μίσος για τον άλλον, για τον διαφορετικό. Το μίσος για την ελευθερία την οποία αντιπροσωπεύει η Τέχνη. Το μίσος για οτιδήποτε δεν υπακούει και δεν εντάσσεται στο δικό της συντηρητικό πρότυπο.

Και γι’ αυτό φτάνει μέχρι του σημείου να προσπαθεί να καταστρέψει έργα Τέχνης. Να μιμηθεί τους Ταλιμπάν που κατέστρεφαν κάποτε τεράστιας ιστορικής αξίας αγάλματα, επειδή θεωρούσαν ότι είναι των «άπιστων».

Δεν είναι μεμονωμένο περιστατικό. Άλλωστε, και στο παρελθόν είχαμε δει τη Χρυσή Αυγή να πρωταγωνιστεί σε «κινητοποιήσεις» ενάντια σε θεατρικές παραστάσεις.

Γιατί η Ακροδεξιά με αυτόν τον τρόπο κατασκευάζει «εχθρούς». Γιατί έχει ως πυρήνα της πολιτικής της πάντα θεωρίες συνωμοσίας ως προς το ποιος επιβουλεύεται είτε το «έθνος» είτε τη «φυλή» είτε την «πίστη». Και γι’ αυτόν τον λόγο πρέπει κατά καιρούς να δείχνει ότι «αγωνίζεται».

Μόνο που αυτό που κάνει είναι απλώς να ποτίζει τον κοινωνικό ιστό με μισαλλοδοξία. Να χαϊδεύει συντηρητικά, φοβικά, αυταρχικά αντανακλαστικά. Να πουλάει τη «φαντασίωση» μιας χώρας όπου ο καθένας και η καθεμιά θα έχουν σαφείς προκαθορισμένους ρόλους και θα «σέβονται αξίες». Μόνο και μόνο για να εκμεταλλευτεί την ανασφάλεια των ανθρώπων, εξυπηρετώντας αλλότρια συμφέροντα και προσφέροντας πολύτιμες υπηρεσίες στο «σύστημα».

Δεν πρέπει να αφήσουμε αυτό το κλίμα να περάσει στην κοινωνία. Τα μηνύματα από άλλες χώρες είναι ανησυχητικά με την ακροδεξιά να κερδίζει έδαφος, να στοιχειώνει ξανά τον κόσμο απειλώντας να τον γυρίσει σε σκοτεινές εποχές, -κάτι που κατάφερε βεβαίως, επιμένω, με την «ευγενική χορηγία» κατά τ’ άλλα δημοκρατικών και προοδευτικών δυνάμεων.

Ούτε μπορούμε να επιτρέψουμε να διαμορφωθεί ένα κλίμα αυτολογοκρισίας, επειδή ο κάθε καλλιτέχνης ή διανοούμενος θα φοβάται ότι θα έρθει αντιμέτωπος με τον κάθε ακροδεξιό τραμπούκο που θα θέλει να επιβάλει τη γνώμη του.

Και δεν πρέπει να επιτρέψουμε σε τέτοιες τραμπούκικες και ακροδεξιές λογικές και πρακτικές να περιφέρονται διεκδικώντας δήθεν να εκπροσωπήσουν όλους αυτούς τους ανθρώπους που όντως πιστεύουν και οι οποίοι καμιά σχέση δεν έχουν με τέτοιες πρακτικές και αξίζουν τον απόλυτο σεβασμό μας.

Σε κάθε περίπτωση ας μην ξεχνάμε την προειδοποίηση του Χάινε «εκεί που καίνε βιβλία, μια μέρα θα καίνε ανθρώπους», που επιβεβαιώθηκε τόσο τραγικά στη ναζιστική Γερμανία. Γιατί και αυτοί που σήμερα σπάνε έργα τέχνης, αύριο θα σπάνε κεφάλια αντιφρονούντων.