Ελεύθερη, με ωραία δόντια και λεπτές γάμπες: Πώς έμοιαζαν οι αγγελίες εργασίας για γυναίκες τη δεκαετία του ’50

«Κυρίες και κύριοι, παρακαλούμε προσδεθείτε. Το αεροσκάφος είναι έτοιμο για απογείωση. Και αν δυσκολεύεστε με τη ζώνη ασφαλείας, μπορείτε να ζητήσετε βοήθεια από μια από τις γυναίκες αεροσυνοδούς μας, με τα φυσικά μαλλιά, το καθαρό δέρμα και τα ωραία δόντια».

Κι όμως, κάπως έτσι έμοιαζε το να εργάζεσαι σαν γυναίκα αεροσυνοδός τη δεκαετία του ’50, σύμφωνα με τους χρήστες του Reddit, οι οποίοι ξετρύπωσαν από τα πατριαρχικά χρονοντούλαπα της εργασιακής ιστορίας αγγελίες αεροπορικών εταιρειών.

Το 1954, η Chicago and Southern Airlines ζητούσε αεροσυνοδούς που πληρούν τα εξής κριτήρια: να είναι ελεύθερη και φυσικά όχι αρραβωνιασμένη, να είναι έως 55 κιλά, να μην φοράει γυαλιά μυωπίας, να είναι απολύτως υγιής, να έχει περιποιημένα χέρια, να είναι από 22-28 ετών, να έχει σπουδάσει σε κολλέγιο για τέσσερα χρόνια, ειδάλλως να έχει σπουδάσει τουλάχιστον δύο χρόνια και να έχει στο ενεργητικό της δύο χρόνια σχετικής εργασιακής εμπειρίας. Και το σημαντικότερο; Να είναι πρόθυμη να αγχωθεί ώστε να εξυπηρετήσει καλύτερα.

Από την πλευρά της, η United Airlines ήταν λιγότερο απαιτητική. Αν δεν ήσασταν παντρεμένη, αν ζυγίζατε λιγότερο από 62 κιλά, αν η ταυτότητα σας αποδείκνυε ότι έχετε ζήσει από 21-27 έτη και τέλος, αν είχατε πανεπιστημιακή μόρφωση σε συγκεκριμένους κλάδους, θα μπορούσατε να ενταχθείτε στο εργατικό δυναμικό της εταιρείας.

H Transcontinental & Western Air, Inc είχε ακόμα λιγότερα κριτήρια: επιθυμούσε να είστε έως 26 ετών, να έχετε παρακολουθήσει μαθήματα στο κολλέγιο για τουλάχιστον ένα χρόνο, και τέλος να είστε έως 58 κιλά.

Requirements for being a flight attendant in 1954
byu/ineedtofiguremyshit ininterestingasfuck

«Α, ναι, η χρυσή εποχή της αεροπορίας – όταν χρειαζόσουν συμβόλαιο μοντέλου, τεράστια υπομονή και μηδενικά χρυσά σφραγίσματα για να μοιράζεις φιστίκια. Ασφάλεια; Μπα. Λεπτά πόδια; Απολύτως απαραίτητα. Φανταστείτε να σας απορρίπτουν επειδή τα μαλλιά σας δεν ήταν αρκετά φυσικά. Άγριες εποχές», έγραψε ένας ανώνυμος χρήστης στην πλατφόρμα.

Και δούλα και κυρά;

Η δεκαετία του ’50 ήταν πράγματι μια άγρια εποχή -όμως, όχι για όλους. «Η δεκαετία του 1950 δημιουργεί μια στερεοτυπική εικόνα με άψογα ντυμένες γυναίκες, ευτυχισμένες οικογένειες και κλασικά αυτοκίνητα. Οι εποχές μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και τον Ψυχρό Πόλεμο δεν ήταν τόσο γραφικές όσο φανταζόμαστε. Πολλές γυναίκες που άνηκαν στο εργατικό δυναμικό κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου επέστρεψαν στα σπίτια τους. Για τις γυναίκες της μεσαίας τάξης το να είσαι νοικοκυρά είχε ξαφνικά γίνει όχι απλώς γυναικείο καθήκον αλλά επάγγελμα πλήρους απασχόλησης».

Ωστόσο, με ένα γρήγορο πέρασμα από sites που αναρτούν θέσεις εργασίας καταλαβαίνουμε ότι τα πράγματα δεν έχουν αλλάξει και πολύ: ζητείται κοπέλα έως 30 ετών, εμφανίσιμη, ευχάριστη για το πόστο του σέρβις, διαβάζω σε μια αγγελία

»Τα προάστια της μεσαίας τάξης έγιναν η εικόνα του αμερικανικού ονείρου, καθώς ο αριθμός των ευκαιριών καριέρας πολλαπλασιάστηκε λόγω του υπερκαταναλωτισμού. Μια συντηρητική στάση απέναντι στις γυναίκες της μεσαίας τάξης έγινε το κατεστημένο. Τόσο η δεκαετία του 1950 όσο και η δεκαετία του 1960 ήταν μια εποχή κατά την οποία η θηλυκότητα των γυναικών και οι παραδοσιακοί ρόλοι των φύλων τονίζονταν όσο τίποτε άλλο. Τα σωστά νοικοκυριά των προαστίων περιείχαν έναν επιτυχημένο σύζυγο που έβγαζε το ψωμί, μια ελκυστική νοικοκυρά πλήρους απασχόλησης και τα καλομαθημένα παιδιά τους», έγραψε to 2014 η Jayme S. Nobles σε μια εργασία με τίτλο «Από τη Μέριλιν Μονρόε στη Σίντι Κρόφορντ: Μια ιστορική ανάλυση της εικόνας του γυναικείου σώματος που απεικονίζεται στα δημοφιλή περιοδικά από το 1952 έως το 1995».

Πηγή: Reddit

Εκείνη την περίοδο, η όψη της ιδανικής γυναίκας ήταν γέννημα θρέμα της λαϊκής κουλτούρας. Η γυναίκα δεν ήταν πλέον μόνο νοικοκυρά. Μπορούσε να εργάζεται, να εμφανίζεσαι σε εξώφυλλα γυναικείων περιοδικών, στην τηλεόραση και στον κινηματογράφο -αλλά φυσικά, χωρίς να παραμελεί τον άνδρα και τα παιδιά της.

Οι αγγελίες εργασίας που έκαναν την εμφάνιση τους στο Reddit, μετουσιώνουν όλη αυτή τη δυτική φιλοσοφία της δήθεν ανεξαρτητοποίησης: οι γυναίκες μπορείτε να γυρίσετε στην αγορά εργασίας, γιατί ο υπερκαταναλωτισμός καλπάζει και χρειαζόμαστε χέρια, αλλά θα το κάνετε σύμφωνα με τους κανόνες των ανδρών που κρατούν τα ηνία. Θα είστε περιποιημένες, όμορφες, ψηλές, αδύνατες, με ωραίο χαμόγελο, θα αγχώνεστε για να εξυπηρετήσετε καλύτερα τους πελάτες που γεμίζουν τις τσέπες των εταιρειών μας με δολάρια, και αν θελήσετε να αρραβωνιαστείτε, γυρίστε στον άνδρα σας. Δεν σας θέλουμε.

«Τα στάνταρ του Λεονάρντο Ντι Κάπριο» έγραψε ένας χρήστης του Reddit, διακομοδώντας τις παράλογες απαιτήσεις των εταιρειών. «Αφαίρεση τριών ετών από την απαιτούμενη ηλικία. Τα 25 είναι το απόλυτο όριο για τον Λέο Ντι Κάπριο» του απάντησε κάποιος άλλος.

Έχουν περάσει εβδομήντα χρόνια από τότε που οι γυναίκες μπορούσαν να εργαστούν ως αεροσυνοδοί μόνο αν πληρούσαν κριτήρια που είναι λες και βγήκαν από αγγελία γραφείου συνοικεσίων τύπου: άνδρας ετών 39, μέτριου αναστήματος, που ζει ακόμη με τη μητέρα του, ζητά γυναίκα 1.70, 55 κιλά, με ξανθά μαλλιά, γαλάζια μάτια, νοικοκυρά.

Ωστόσο, με ένα γρήγορο πέρασμα από sites που αναρτούν θέσεις εργασίας καταλαβαίνουμε ότι τα πράγματα δεν έχουν αλλάξει και πολύ: ζητείται κοπέλα έως 30 ετών, εμφανίσιμη, ευχάριστη για το πόστο του σέρβις, διαβάζω σε μια αγγελία.

Τουλάχιστον ανέβηκε κατά τρία χρόνια το ηλικιακό όριο. Κάτι είναι και αυτό. Ή και όχι.

*Κεντρική φωτογραφία θέματος: deltamuseum | Facebook