
Ο λαός υψώνει ανάστημα απέναντι στην κυβέρνηση και απαιτεί «οξυγόνο»
Το έγκλημα των Τεμπών έγινε η αφορμή για να βροντοφωνάξει ο λαός ενάντια στα πρόσωπα και τα προσωπεία της κυβέρνησης
«Εδώ πέσαμε. Παιδιά του λαού. Γνωρίζετε γιατί (…) Εμείς/ μερτικό δε ζητήσαμε. Τίποτα. Μόνον/ θυμηθείτε το: αν η ελευθερία/ δε βαδίσει στα χνάρια του αίματός μας,/ εδώ θα μας σκοτώνουν κάθε μέρα. Γειά σας».
Οι στίχοι του Γιάννη Ρίτσου γράφτηκαν για την εκτέλεση των 200 της Καισαριανής. Εν καιρώ πολέμου.
81 χρόνια μετά οι συνθήκες είναι διαφορετικές, αλλά οι στίχοι παραμένουν επίκαιροι.
Στην Ελλάδα της «Δημοκρατίας» και του «Κράτους Δικαίου» η πλατεία Συντάγματος πλημμύρισε κόσμο.
Οι πλατείες όλης της Ελλάδας πλημμύρισαν με κόσμο.
Οι πλατείες σε όλο τον κόσμο όπου υπάρχουν Έλληνες πλημμύρισαν με κόσμο.
Παντού το ίδιο σύνθημα «όχι στη συγκάλυψη» – «δεν έχω οξυγόνο».
Για τους 57 ανθρώπους που δεν «έχασαν τη ζωή τους» σε ένα «ατύχημα». Σκοτώθηκαν. Έγιναν τα θύματα στο έγκλημα των Τεμπών.
Σκοτώθηκαν 57 άνθρωποι στο ΕΓΚΛΗΜΑ των Τεμπών.
57 νέοι άνθρωποι που μπήκαν στο τρένο για να φτάσουν με ασφάλεια σπίτι τους.
Χωρίς να ξέρουν ότι μπαίνουν σε ένα τρένο που θα τους πήγαινε στο θάνατο.
57 οικογένειες ζητούν απαντήσεις.
57 οικογένειες ζητούν δικαιοσύνη.
57 οικογένειες περιμένουν να μάθουν την αλήθεια.
Όλοι μας περιμένουμε δικαίωση.
Από την κυβέρνηση της Ελλάδας της «Δημοκρατίας» και του «Κράτους Δικαίου», που δαπανά – υποτίθεται – εκατομμύρια για την «ασφάλεια» των πολιτών της χώρας.
Μία «ασφάλεια» που προϋποθέτει τη σιωπή.
Μία «ασφάλεια» που προϋποθέτει την ανοχή.
Μία «ασφάλεια» που προϋποθέτει την αποδοχή των κακώς κειμένων.
Μία «ασφάλεια» που προϋποθέτει την υποταγή.
Όποιος μιλάει είναι «αχάριστος». Όποιος αντιδρά είναι «εχθρός της προσπάθειας» της κυβέρνησης.
Όποιος εναντιώνεται είναι αντιδραστικό στοιχείο.
Ακόμα και αν πρόκειται για ένα έγκλημα, όπως αυτό των Τεμπών.
Εκεί που η προσπάθεια της συγκάλυψης είναι σκανδαλωδώς προφανής.
Εκεί που λοιδορούνται οι συγγενείς των θυμάτων.
Εκεί που ο πόνος χαρακτηρίζεται από κάποιους ανάλγητους «συμφέρον». Τι ειρωνεία αυτοί που έχουν πραγματικό συμφέρον από τη συγκάλυψη να δείχνουν με το δάχτυλο όσους ζητούν την αποκάλυψη.
Και κάπως έτσι το «ησυχία, τάξη και ασφάλεια» γίνεται απαίτηση και μοιάζει τόσο φασιστικό.
Ήρθε όμως η ώρα να σπάσει η σιωπή. Η ησυχία να γίνει βροντερή φωνή, η τάξη που επιβάλλει μία ισορροπία του τρόμου να διαταραχθεί και η «ασφάλεια» της εξουσίας να γίνει ανασφάλεια για όσους κάθονται στις καρέκλες που έχουν την ευθύνη.
Ήρθε η ώρα να ζητήσουμε τον λογαριασμό, από αυτούς που έμαθαν για πολλά χρόνια να μην δίνουν λογαριασμό.
Οι πλατείες δήλωσαν παρούσες για μία ακόμα φορά.
Ο λαός δήλωσε παρών για μία ακόμα φορά.
Το Σύνταγμα είχε πάνω από 10 χρόνια να νιώσει το βάρος τόσης οργής.
Της οργής του λαού. Της οργής του λαού για το θάνατο των παιδιών του.
«Είμαι η αδελφή της Θώμης και της Χρύσας και ξαδέλφη της Αναστασίας Πλακιά που δολοφονήθηκα στα Τέμπη είπε Αναστασία Πλακιά, «σήμερα θα δώσουμε οξυγόνο σε όλους εκείνους που το στερήθηκαν».
Αυτό είναι το χρέος μας. Να δώσουμε οξυγόνο σε όλους εκείνους που το στερήθηκαν.
Να δώσουμε φωνή στα 57 παιδιά που τη στερήθηκαν.
Το έγκλημα των Τεμπών έγινε η αφορμή.
Ο λαός μίλησε. Ο λαός βροντοφώναξε ενάντια σε όλα τα πρόσωπα και τα προσωπεία της κυβέρνησης.
Ο λαός απαιτεί δικαιοσύνη.
Ο λαός λέει «όχι» στη συγκάλυψη.
Ο λαός λέει «όχι» στη σιωπή που θέλουν να μας επιβάλουν.
Ο λαός ύψωσε ανάστημα ενάντια στην κυβέρνηση.
Παραφράζοντας τον Ποιητή, οι στίχοι είναι ξανά τραγικά επίκαιροι… Εδώ σκοτωθήκαμε. Στα Τέμπη. 57 παιδιά του λαού. Γνωρίζετε γιατί, οι κυβερνώντες. Εμείς μερτικό στις καρέκλες δεν ζητήσαμε. Τίποτα. Μόνον θυμηθείτε το: αν η ελευθερία δεν βαδίσει στα χνάρια του αίματός μας, εδώ θα μας σκοτώνουν κάθε μέρα. Εν καιρώ ειρήνης και «ασφάλειας».
Ακολουθήστε το in.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις