Θα πνεύσουν άνεμοι εξιλέωσης για κάτι που δεν κάναμε. Το γέλιο, πόνος Η θλίψη, συνήθεια Η γραφή νουθεσία για τους κατοπινούς σφοδρούς ανέμους. Κι η σιωπή μου, γόνιμη σαν τη μοναξιά, που γεννάει αγάπες που γεννάει τον άνθρωπο που γεννάει το Θεό.
*Το πρώτο δημοσιευμένο ποίημα του Γιώργου Δουατζή, το 1971, στην Ποιητική Ανθολογία της Νέας Ελληνικής Γενιάς (εκδόσεις Άγκυρα).
Ο Γιώργος Δουατζής, λογοτέχνης (ποιητής, πεζογράφος, θεατρικός συγγραφέας) και δημοσιογράφος, γεννήθηκε το 1948 στην Αθήνα.
Το περασμένο καλοκαίρι, τον Αύγουστο του 2022, ο Κώστας Γεωργουσόπουλος είχε γράψει για τον αλλοτινό του μαθητή Δουατζή τα ακόλουθα:
[…] Ο Δουατζής συνεχίζει μια στοχαστική πορεία, γράφοντας στίχους με ανοιχτά ερωτήματα, με εκείνη τη μεγάλη Απορία που ήταν πάντα της καλής ποίησης το ζητούμενο.
Ο Γιώργος Δουατζής, με εκλεκτή ποιητική παρουσία στη γενιά του, με πλήρη συνείδηση πως ο βίος είναι εκκρεμής, φυτεύει οδόσημα με ερωτηματικά και αποσιωπητικά.