Συγγνώμη γιαγιά Παναγιώτα, για όλα όσα σου κάναμε εμείς

Τώρα που το δράμα των πυρκαγιών τέλειωσε, αλλά το δράμα των πυρόπληκτων αρχίζει.

Τώρα που και οι σελέμπριτι σταμάτησαν να ποστάρουν συγκινητικά μηνύματα για την Αττική και την Εύβοια, δηλώνοντας συγκλονισμένοι… από την ξαπλώστρα στην παραλία.

Τώρα που και οι… influencers, οι… διάσημοι αυτής της χώρας (αλλά και οι κατά φαντασίαν δι-άσημοι) σταμάτησαν να συγκινούνται από την τραγωδία κι επέστρεψαν στην προσφιλή τους ενασχόληση, ήτοι να ανεβάζουν σέλφι από το που πήγαν διακοπές, πόσο γ@@@@τα περνάνε, πόσο ευτυχισμένοι είναι και πόσο όμορφη είναι η ζωή τους.

Τώρα λοιπόν που οι πυρκαγιές δεν είναι στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας, καλό είναι να κάνουμε έναν κανονικό απολογισμό.

Όχι από αυτούς που κάνουν τα κόμματα, οι τυφλωμένοι οπαδοί και τα πληρωμένα troll.

Όχι από εκείνους τους απολογισμούς που κάνουν κάποιοι για να αποδείξουν ποιο κόμμα είναι πιο άχρηστο στη διαχείριση μιας κρίσης.

Είναι και παντελώς αντιπαραγωγικό να θες να αποδείξεις ποιος τα έκανε θάλασσα, ο Μητσοτάκης ή ο Τσίπρας. Και αφορά μόνο τους κομματικούς στρατούς που πλακώθηκαν τις προηγούμενες ημέρες στην αρένα των social media.

Είναι η ώρα του απολογισμού με βάση την συγκλονιστική αυτή φωτογραφία που τράβηξε ο φωτογράφος Κώστας Τσακαλίδης, του πρακτορείου SOOC.

Η γιαγιά Παναγιώτα, που ενσάρκωσε άθελά της τον πόνο ενός ολόκληρου λαού. Που έχει γίνει η «Κραυγή» του Μουνχ στην ελληνική εκδοχή. Και που αντιπροσώπευσε χωρίς να το θέλει έναν λαό που αργά και σταθερά καταστρέφεται.

Έναν λαό που δυσκολεύεται να πάρει ανάσες, που η ώρα της κρίσης πλησιάζει, που θέλει να σώσει το βιός του αλλά που σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να υπερασπιστεί το μέλλον του.

Η γιαγιά Παναγιώτα έγινε το σύμβολο ενός λαού που φωνάζει «I can’t breathe», που ουρλιάζει «δεν πάει άλλο, κάντε κάτι».

Μια πατρίδα που βρίσκεται σε διαρκή κρίση τα τελευταία 25 χρόνια. Που δεν πρόλαβε να ξεπεράσει τη 10ετή κρίση των μνημονίων, της κοινωνικής αναταραχής, της επικράτησης του λαϊκισμού και ήρθε ο πόλεμος με τον κοροναϊό, προτού χτυπήσουν και οι πυρκαγιές.

Οι φωτιές που ήρθαν να αποτελειώσουν το παρασιτικό, τεμπέλικο, ανοργάνωτο, κομματικοποιημένο και αποχαυνωμένο κράτος. Το ίδιο που διαχειρίστηκε την τραγωδία στο Μάτι, το ίδιο που καλείται τώρα να ξεπεράσει ένα ακόμη εθνικό σοκ.

Γι’ αυτά όλα, και πολλά περισσότερα, πρέπει να πούμε ένα μεγάλο συγγνώμη στη γιαγιά Παναγιώτα.

Να της ζητήσουμε συγγνώμη εμείς οι γενιές που υποσχεθήκαμε πολλά και κάναμε λίγα.

Εμείς που ονειρευόμασταν να κτίσουμε μια Ελλάδα που αξίζει να ζεις και που τελικά φτιάξαμε μια χώρα που φεύγουν τα πιο λαμπρά μυαλά και οι… Παναγιώτες αυτού του κόσμου παραδίδονται στο έλεος του Θεού.

Να ζητήσουμε να μας συγχωρέσει η γιαγιά Παναγιώτα γιατί θα φύγει από τον κόσμο αυτό βλέποντας ότι η πατρίδα της δεν βελτιώθηκε.

Και βελτίωση δεν είναι μόνο το 112. Δεν είναι αν πήραμε πέντε πυροσβεστικά παραπάνω, ή αν κάηκαν 1 εκατομμύριο στρέμματα που όμως θα μπορούσε να είναι τα διπλάσια.

Βελτίωση είναι να καταλάβουμε ότι έχουμε ένα διαλυμένο κράτος που σκοτώνει τους πολίτες της. Να καταλάβουμε ότι όσες εθνικές τραγωδίες κι αν υπάρξουν πάντα θα έρχεται ένα σεντόνι και θα καλύπτει τα πάντα. Και τίποτε δεν θα αλλάζει, ανεξάρτητα από τα κόμματα.

Πρέπει να ζητήσουμε συγγνώμη από την γιαγιά, γιατί γίναμε ένας λαός όπου ο ένας μισεί τον άλλο. Οπου η έκφραση της γνώμης είναι περίπου σαν έγκλημα και διώκεται από τους χωροφύλακες του διαδικτύου.

Να ζητήσουμε συγγνώμη γιατί επιτρέπουμε στα troll και στους «ειδικούς» να διαμορφώνουν την ατζέντα. Να λένε ψέματα, να βγάζουν fake news, να προσβάλλουν τους άλλους, να χτίζουν ένα τείχος μίσους που κλείνει τη χώρα μας και δεν την αφήνει να πάει μπροστά.

Η εχθροπάθεια που «σκοτώνει» τη χώρα είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα. Μεγαλύτερο κι από τις πυρκαγιές.

Είναι τόσο κρίμα αυτή η όμορφη χώρα να διώχνει τα παιδιά της. Είναι τόσο κρίμα η πατρίδα μας να γίνεται αποκρουστική για τις νεότερες γενιές.

Ποιος να μείνει σε έναν τόπο που καταστρέφεται συστηματικά με ευθύνη όλων μας;

Και που δεν αλλάζει αλλά αφήνεται να βουλιάζει και να καίγεται;

Οι φωτιές στην Εύβοια, στην Αττική και σε όλη την Ελλάδα θα ξεχαστούν σε μερικούς μήνες. Όταν θα έρθουν οι πλημμύρες, όταν θα ξανακαταστραφούν κι άλλες περιουσίες, τότε θα συζητάμε και πάλι για την κλιματική αλλαγή.

Όμως, η δραματική αλλαγή που υφίσταται ο τόπος μας δεν είναι θέμα συγκυριών, ούτε απλά μια είδηση της στιγμής που τη λέμε και μετά την ξεχνάμε.

Ηρθε η ώρα να κοιτάξουμε στα μάτια την γιαγιά Παναγιώτα και εκτός από την ταπεινή συγγνώμη όλων μας, προπάντων του πολιτικού συστήματος, να της υποσχεθούμε κιόλας.

Να της υποσχεθούμε ότι δεν μπορούμε να αφήσουμε άλλο την Ελλάδα να διαλύεται. Ηρθε εκείνη η στιγμή στη ρωγμή του χρόνου που πρέπει να πάρουμε τις αποφάσεις μας. Με οποιοδήποτε κόστος, πολιτικό ή άλλο.