Επάγγελμα μπάτσος

«Είμαι μπάτσος κι έχω μερικά πράγματα να σας πω». Ετσι τιτλοφορούνταν ένα κείμενο (με ψευδώνυμο) που δημοσιεύτηκε πριν από λίγο καιρό στη «Libération». Αλλά δεν απευθυνόταν μόνο σε Γάλλους.

«Στους συναδέλφους μου»,σημειώνει ο αρθρογράφος, «θα ήθελα να θυμίσω ότι αστυνομικός είναι το επάγγελμά μας, όχι αυτό που μας ορίζει, όχι η ταυτότητά μας. Είναι ένα βιοποριστικό μέσο που διαλέξαμε για διάφορους λόγους και που δεν πρέπει να αποκτά ούτε ιδεολογικό ούτε δογματικό χαρακτήρα. Εχουμε το δικαίωμα να το αγαπάμε επειδή περιλαμβάνει αυτοθυσία, θάρρος, κοινωνικό βάθος. Εχουμε επίσης το δικαίωμα να το μισούμε όταν υφιστάμεθα τις αποτυχίες του, το μίσος ορισμένων, την καχυποψία πολλών, την εργαλειοποίηση μερικών, την πανταχού παρούσα ανθρώπινη βλακεία. Εχουμε ακόμη το δικαίωμα, φυσικά, να διεκδικούμε ένα ελάχιστο ποιότητας ζωής και ασφάλειας στην εργασία μας».

«Σε όσους πιστεύουν ότι είμαι εχθρός τους και ότι όλοι οι μπάτσοι είναι γουρούνια», συνεχίζει, «θα ήθελα να πω ότι η πίστη μας στους θεσμούς αποτελεί ανάχωμα στην αυθαιρεσία, ότι ένας αστυνομικός που είναι παρανόμως βίαιος είναι ένας εγκληματίας, όχι ένας εκπρόσωπος, και ότι αν μας θεωρείτε απάνθρωπους λόγω του επαγγέλματός μας, οι ύβρεις σας έχουν τις ίδιες συνέπειες με τα προβλήματα που νομίζετε ότι πολεμάτε. Εσείς οι ελάχιστοι, πάλι, που πιστεύετε ότι είμαστε, ή θα έπρεπε να είμαστε, ήρωες, να ξέρετε ότι εργαζόμαστε έναντι χρημάτων κι ότι δεν είμαστε ούτε ακτιβιστές ούτε εθελοντές. Συχνά φοβόμαστε, μερικές φορές αποτυγχάνουμε, κάνουμε λάθη. Αυτό δεν αποκλείει την αυταπάρνηση πολλών από εμάς, αλλά το ίδιο συμβαίνει με την ταμία ενός σουπερμάρκετ, με τον άνθρωπο που μαζεύει τα σκουπίδια, με τον δάσκαλο, με τον οικοδόμο».

Απευθυνόμενος στους πολιτικούς, ο γάλλος αστυνομικός επισημαίνει ότι αν είχαν την πρόθεση να αποκαταστήσουν τους δεσμούς ανάμεσα στον πληθυσμό και την Αστυνομία, θα έβγαιναν και θα εξηγούσαν ότι τα όργανα της τάξης υπακούουν σε εντολές, στις εντολές των πολιτικών. «Και παρόλο που δεν θα ήσασταν υποχρεωμένοι να λογοδοτήσετε για την παραβατική συμπεριφορά κάποιου αστυνομικού, θα έπρεπε τουλάχιστον να αναλάβετε την ευθύνη».

«Στους δημοσιογράφους», τονίζει, «θα έλεγα, βιντεοσκοπήστε με, φωτογραφίστε με, μιλήστε για μένα, μην ξεχνάτε όμως ότι έχετε απέναντί σας θεσμικά εργαλεία, όχι ιδεολογικοποιημένους πολιτοφύλακες, είμαστε άνδρες και γυναίκες, όχι ζώα σε εμποροπανήγυρη. Δείξτε τις εικόνες σας στους δικαστές μας, δείξτε τις στους πολίτες για να κρίνουν τις αποφάσεις των αντιπροσώπων τους. Να ξέρετε όμως ότι κρίνουμε κι εμείς τις πράξεις των συναδέλφων μας, με μια επαγγελματική οξύτητα ακόμη σκληρότερη καθώς δεν αγνοεί την πραγματικότητα. Ισως θα έπρεπε λοιπόν να λαμβάνουμε κι εμείς μέρος στη δουλειά σας, να σας βοηθάμε».

«Θέλω να είμαι ευσυνείδητος, αφού δεν μπορώ να είμαι άμεμπτος, θέλω να είμαι νομιμόφρων αλλά όχι τυφλός, εξυπηρετικός χωρίς να παραδίδομαι στη ρουτίνα, θαρραλέος αλλά όχι αυτοκαταστροφικός», καταλήγει ο γάλλος αστυνομικός. Το ξέσπασμά του άραγε μας αφορά;