Το φάντασμα της Μπαρτσελόνα

Ρώτησε κάποτε ένας δημοσιογράφος τον Μέσι αν προτιμά να βάζει γκολ ο ίδιος ή να στρώνει την μπάλα για να σκοράρει ένας συμπαίκτης του. Εκείνος ανασήκωσε τους ώμους. «Το ίδιο μού κάνει», απάντησε.

Οταν το διάβασα, σκέφτηκα ότι ο «ροσαρίνο» – όπως αποκαλούν οι Ισπανοί τον 33χρονο άσο της Μπαρτσελόνα από τη γενέτειρά του, το Ροσάριο της Αργεντινής – λέει ψέματα. Σε τελευταία ανάλυση, ποιος ποδοσφαιριστής δεν προτιμά να βάζει ο ίδιος γκολ για να παίρνει τη δόξα; Αλλά έκανα λάθος. Γιατί αυτό που ενδιαφέρει κυρίως τον Μέσι είναι να ανήκει σε μια ομάδα που κερδίζει.

Με την Εθνική Αργεντινής κάνει μια εξαίρεση, προκειμένου να βοηθήσει τα νέα παιδιά που δεν έχουν μεγάλες φιλοδοξίες. Με την Μπαρτσελόνα, όμως, θέλει να κατακτά τίτλους. Για να το πετυχαίνει, πρέπει να περιβάλλεται από τους καλύτερους. Αυτό δεν συμβαίνει σήμερα, όπως έδειξε και η πρόσφατη συντριβή από την Μπάγερν με 8-2. Είναι ώρα λοιπόν να τα μαζεύει.

Προσωπικά, δεν με γοήτευαν ποτέ οι νίκες. Θαυμάζω τους νικητές, αλλά δεν τους ζηλεύω. Θεωρώ πως η πρώτη θέση προσφέρει μια παραπλανητική και αντιπαραγωγική αίσθηση υπεροχής. Η δεύτερη θέση, αντίθετα, καλλιεργεί και προάγει το πολύτιμο προτέρημα που λέγεται σεμνότητα. Και μας κάνει να προσπαθούμε να γίνουμε καλύτεροι. Η αποτυχία, με άλλα λόγια, είναι μακροπρόθεσμα χρησιμότερη από την επιτυχία. «Να αποτυγχάνεις ξανά, να αποτυγχάνεις καλύτερα», όπως λέει ο Μπέκετ.

Σε πολιτικό επίπεδο, όμως, είναι σαφές ότι ένας ηγέτης θέλει να νικά. Και, όπως ο Μέσι, πρέπει για τον σκοπό αυτό να συνεργάζεται με τους καλύτερους. Μόνο που εδώ οι «καλύτεροι», δηλαδή αυτοί που εξασφαλίζουν τις νίκες, δεν είναι κατ’ ανάγκη οι ικανότεροι. Μπορεί να είναι απλώς αυτοί που χαϊδεύουν τα αφτιά. Αυτοί που κολακεύουν. Αυτοί που αποφεύγουν τις τομές και τις ρήξεις, αρκούμενοι να λένε στην κοινή γνώμη ό,τι θέλει να ακούσει.

Ας πάρουμε τους δύο συμβούλους εθνικής ασφαλείας του Πρωθυπουργού. Ο αναπληρωτής σύμβουλος είπε προ μηνών το αυτονόητο, ότι δηλαδή πρέπει (με πολλά «εφόσον») να γίνει συνεκμετάλλευση με την Τουρκία των κοιτασμάτων στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο, για να αναγκαστεί μπροστά στις αντιδράσεις να μιλήσει για «λάθος» και «προσωπικές απόψεις».

Ο σύμβουλος είπε χθες κάτι λιγότερο αυτονόητο, ότι δηλαδή το «Oruc Reis» στην πραγματικότητα έχει κάνει έρευνες τις τελευταίες ημέρες, για να μιλήσει κι αυτός μετά τη δυσφορία του Μαξίμου για «παρεξήγηση». Και στις δύο περιπτώσεις, διαφορετικές ασφαλώς μεταξύ τους, η ανάκληση των δηλώσεων έγινε επειδή δεν ταιριάζουν με το κεντρικό, εύπεπτο, πολιτικό αφήγημα.

Η μόνη ελπίδα είναι να μην πρυτανεύσει το ίδιο κριτήριο και στο θέμα του αντιδημοφιλούς διαλόγου με την Τουρκία. Στο κάτω κάτω, ο ΣΥΡΙΖΑ ούτε είναι ούτε θα γίνει ποτέ Μπάγερν.