La vie (που ξαναγίνεται) en Rose!

La vie (που ξαναγίνεται) en Rose!

Ναι, δυστυχώς το «what if» που λένε οι Αμερικανοί υπάρχει, αλλά δεν υπάρχει! Υπάρχει, εννοώ, ως έκφραση που δηλώνει απορία, αλλά δεν υπάρχει ως απάντηση… Δεν το ‘ριξα στην αμπελοφιλοσοφία, απλώς αναρωτιέμαι κι εγώ τι θα είχε συμβεί εάν ο Ντέρικ Ρόουζ δεν έβλεπε τα ταλέντα και τα όνειρά του μαζί με τις προσδοκίες της πιάτσας, να γίνονται κομμάτια και θρύψαλα από τους απανωτούς σοβαρούς τραυματισμούς.

Ελα μου ντε…

Το 2011 ο Ρόουζ έγραψε ιστορία ως ο νεαρότερος MVP της κανονικής περιόδου του ΝΒΑ και εκείνη την εποχή ο πολλά υποσχόμενος γκαρντ από το πανεπιστήμιο του Μέμφις έδειχνε ότι θα κυριαρχήσει. Αγωνιζόταν κιόλας στους Μπουλς, οπότε οι αντιδιαστολές με τον… ακατονόμαστο έμοιαζαν αναπόδραστες!

Προϊόντος του χρόνου ο γεννημένος το 1988 γκαρντ δεν έγινε όχι ο next Jordan, αλλά ούτε καν ο επόμενος εαυτός του. Στην πρεμιέρα των πλέι οφ της σεζόν 2011-12 απέναντι στους Σίξερς υπέστη ρήξη χιαστού στο αριστερό γόνατο και από τότε μπήκε σε ένα τριπάκι γεμάτο απανωτούς τραυματισμούς, διαδοχικές εγχειρήσεις στα εύθραυστα πόδια του, μαζεμένες ατυχίες και τα συμπαρομαρτούντα αυτών…

Μετά την αποχώρησή του από το Σικάγο, το 2016, ο Ρόουζ ο οποίος στο μεταξύ κατέκτησε δυο χρυσά μετάλλια στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα (2010, 2014) περιπλανήθηκε όχι ακριβώς ασκόπως, αλλά χωρίς κιόλας να μπορέσει να δείξει ποιος στ’ αλήθεια (θα) ήταν…

Μετά τους Νικς και τους Καβαλίερς, του έδωσαν μια ευκαιρία οι Τίμπεργουλβς και την άρπαξε από τα μαλλιά, έχοντας μέσο όρο 18 πόντους στη δεύτερη σεζόν του μαζί τους. Το καλοκαίρι μετακόμισε στο Ντιτρόιτ και επειδή δεν το έβαλε κάτω και παράλληλα φαίνεται πως επιτέλους ο Θεός εισάκουσε τις προσευχές του, ξαναβρίσκεται στον αφρό: ως πρωταγωνιστής και ως ένας σταρ, όχι ως ένας αξιολύπητος κομπάρσος…

Στη φετινή σεζόν με τους Πίστονς ο Ρόουζ έχει μέσο όρο 16,4 πόντους και 6 ασίστ. Παίρνει την μπάλα όταν ζεματάει και παγώνει τον χρόνο. Πλάκα πλάκα, στην περίπτωσή του αποδεικνύεται ότι η ζωή (μπορεί να) αρχίζει μετά τα τριάντα…