Οι φανατικοί, οι «μιαροί» πρόσφυγες και μια ιστορία για τους έλληνες μετανάστες

Ο φανατισμός, απ’ όπου κι αν προέρχεται, είναι τοξικός. Είναι το δηλητήριο που ρίχνουν κάποιοι που δεν ανέχονται τίποτε διαφορετικό από αυτά που πιστεύουν οι ίδιοι.

Ετσι, λοιπόν, το να απαντήσει κανείς σε υβριστές επειδή δεν συμφωνούν με την άποψή σου, δεν έχει κανένα νόημα. Είναι σα να μιλάς στα ντουβάρια και να περιμένεις να σου απαντήσουν.

Όταν, όμως, μιλάμε για ανθρώπινες ζωές ακόμη κι αν είναι… μετανάστες, πρόσφυγες, ξενομπάτες, «εισβολείς», «λάθρο» ή όποιον άλλον χαρακτηρισμό δίνουν οι «καθαροί» αυτής της γης, οφείλουμε να είμαστε σκληροί.

Γιατί οι «εισβολείς» αυτοί που ήρθαν από μια κόλαση, δε θέλουν να μείνουν –στην πλειοψηφία τους- στην Ελλάδα και βρίσκονται στη λεπτή κόκκινη γραμμή που χωρίζει τη ζωή από το θάνατο, είναι άξιοι της προσοχής μας.

Διαβάζοντας κανείς για το προσφυγικό – μεταναστευτικό στα «άγια» social media, όπου ο καθένας ανώνυμα ή χωρίς συνέπειες λέει την άποψή του, βρίζει, απειλεί, στοχοποιεί, θα βγάλει το συμπέρασμα ότι η Ελλάδα είναι χώρα ρατσιστών.

Όχι, σε καμιά περίπτωση δεν συμβαίνει αυτό. Οι γιαγιάδες της Χίου, ο καπετάνιος που πρόσφατα πέθανε έχοντας ήδη σώσει χιλιάδες πρόσφυγες, ο φούρναρης που μοιάζει ακόμη ψωμί στους ξένους, ο αφανής ήρωας της διπλανής πόρτας που δεν διεκδικεί δημοσιότητα αλλά περιθάλπει μετανάστες.

Ολοι αυτοί είναι η απάντηση στον «χρυσαυγιτισμό» που κρύβεται σε πολλές περιπτώσεις στην ελληνική κοινωνία.

Η Χρυσή Αυγή μπορεί πολιτικά να αποδυναμώθηκε, όμως, η σπορά του μίσους έπιασε καρπούς σε ένα τμήμα της κοινωνίας, εκεί όπου οι μετανάστες και πρόσφυγες είναι πια ο στόχος κάθε ακραίου.

Κάθε «νοικοκύρη», κάθε «φιλήσυχου πολίτη», κάθε ανθρώπου «της διπλανής πόρτας» που είναι… φυσιολογικός μέχρι να δει μπροστά του μετανάστη.

Ή μπορεί να μην έχει δει και ποτέ του, να μην «κινδυνεύει» να… μολυνθεί από τους ξένους «εισβολείς».

Όμως, επειδή διάβασε στο facebook ή άκουσε κάποιους εξυπνάκηδες «διαβασμένους» και μεγαλωμένους με τον «Στόχο», τους «Ελοχίμ» και τους Νεφελίμ», ακροδεξιούς, λαϊκιστές τύπου Ορμπαν και Σαλβίνι, αμέσως διαμόρφωσε γνώμη.

Και το χειρότερο; Δεν επιτρέπει σε κανέναν άλλο να έχει αντίθετη άποψη.

Υπερασπίζεσαι τον ανθρωπισμό; Είσαι αυτόματα πράκτορας του Σόρος.

Λες ότι πρέπει να ζήσουν οι πρόσφυγες και μετανάστες σε συνθήκες που θα τιμούν την Ελλάδα; Αμέσως γίνεσαι όργανο του Ερντογάν.

Λες ότι οι παππούδες και οι πατεράδες σου ήταν πρόσφυγες και μετανάστες; Αμέσως «σου την πέφτουν» γιατί δεν μπορεί να συγκρίνονται οι Ελληνες με τους Αφγανούς, τους Σύρους ή τους Πακιστανούς;

Μα είναι ποτέ δυνατόν; Οι Χριστιανοί να είναι ίδιοι με τους Μουσουλμάνους; Ποτέ, ασχέτως αν στο όνομα του πανάγαθου Χριστού σφάχτηκαν ή κάηκαν μερικές εκατοντάδες εκατομμύρια.

Γίνεται οι Ελληνες μετανάστες να ήταν εγκληματίες όπως… αυτοί που έρχονται τώρα στην Ελλάδα;

Μα αν είναι δυνατόν, σου απαντούν. Οι Ελληνες είχαν πρόσκληση και σίγουρη θέση εργασίας, σου λένε.

Ξεχάσαμε, όμως, τι γινόταν στις αρχές του 20ού αιώνα, για παράδειγμα στη νήσο Ελις της Νέας Υόρκης, εκεί όπου συνωστίζονταν χιλιάδες Ελληνες. Πάμφτωχοι, ρακένδυνοι, πεινασμένοι αλλά και πολλοί με εγκληματικό χαρακτήρα.

Ξεχνάμε ότι στην Αυστραλία πήγαν Ελληνες για να βρουν μια καλύτερη ζωή και κατέληξαν homeless. Ζητιάνοι στους δρόμους του Σίδνεϊ και της Μελβούρνης.

Επειδή πολύς λόγος γίνεται για την εγκληματικότητα των προσφύγων και μεταναστών που βρίσκονται τώρα στην Ελλάδα.

Κι επειδή είναι περίπου… έγκλημα καθοσιώσεως να βάζεις φωτογραφίες μανάδων με τα παιδιά τους που θαλασσοπνίγονται ή πεινάνε -προφανώς γιατί όλοι οι ξένοι είναι εγκληματίες- ας θυμηθούμε τον βίο και την πολιτεία των Ελλήνων μεταναστών εκεί κάπου στη δεκαετία του 1920, λίγο πριν ή και λίγο μετά.

Να θυμηθούμε στοιχεία που έχουν ήδη δει το φως της δημοσιότητας, όμως, για τους «Ελληναράδες» δεν υπάρχουν.

Είναι ψεύτικα, είναι προσβλητικά για τη «ράτσα», είναι προπαγάνδα του εγχώριου και διεθνούς συστήματος που θέλει να… αποχριστιανίσει τους Ελληνες, που θέλει να επιβάλει το Ισλάμ.

Αυτά τα λένε όλοι αυτοί που έχουν μάθει να μισούν και που στην καθημερινότητά τους… δεν είναι ρατσιστές.

Πηγαίνουν στην Εκκλησία κάθε Κυριακή, κάνουν το σταυρό τους, δίνουν κανένα πενηνταράκι στους φτωχούς (προσοχή μην είναι ξένοι). Αλλά στο σπίτι τους μπορεί να δέρνουν τη γυναίκα τους, να βρίζουν τα παιδιά τους, να τους μαθαίνουν ότι ο ξένος είναι δαίμονας, να τους δείχνουν πώς πρέπει να αντιμετωπίζεις τους… λαθροεισβολείς με… καραμπίνα.

«Δε θέλω ξένους στη χώρα μου, δικαίωμά μου», σου λένε με αφοπλιστική ειλικρίνεια.

Με την ίδια που προφανώς μέχρι πρότινος ψήφιζαν τη Χρυσαγούλα που θα καθάριζε το ελληνικό γένος από τα εγκληματικά μιάσματα που μας ήρθαν από το πουθενά.

Να θυμηθούμε λοιπόν, τα στοιχεία για την εγκληματικότητα των Ελλήνων μεταναστών πριν από 100 χρόνια, έτσι για να ξέρουμε ότι εκτός από το «ελληνικό δαιμόνιο», το «ελληνικό θαύμα», υπήρξε και η άλλη, η σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού.

Και να ξέρουμε ότι όπου υπάρχουν άνθρωποι, ανεξαρτήτως φυλής, χρώματος ή θρησκείας, υπάρχουν και καλοί και κακοί.

Και άξιοι της φιλοξενίας μας και «εισβολείς» που μας απειλούν.

Να το ξέρουμε, αλλά να μην ξεχνάμε κάτι που έλεγε πριν από 100 περίπου χρόνια ένας τραγουδιστής, θαρρώ μετανάστης κι αυτός.

Ελεγε λοιπόν: «Αν ο Χριστός σας είναι Εβραίος, το αυτοκίνητό σας ιαπωνικό, η πίτσα που τρώτε ιταλική, η δημοκρατία σας ελληνική, οι αριθμοί σας αραβικοί, τα γράμματά σας λατινικά, τότε γιατί ο γείτονάς σας είναι ξένος;»

Η εγκληματικότητα στην Αμερική

Σύμφωνα με μελέτη της Wickersham Commission που είχε δημοσιευτεί στην «Ελευθεροτυπία», ο 10ος τόμος έχει τίτλο: «Το έγκλημα και οι ξένοι».

Γράφει λοιπόν εκεί: «Κάθε καράβι από την Ευρώπη φέρνει στην πόλη μας πολλούς ξένους, οι οποίοι εξαναγκάστηκαν σε φυγή από τις χώρες τους, επειδή είχαν διαπράξει εγκλήματα. Αυτοί οι εγκληματίες αναμιγνύονται με τους τίμιους και εργατικούς μετανάστες και είναι δύσκολο να τους ξεχωρίσουμε.»

«Η αύξηση ορισμένων αδικημάτων μπορεί να αποδοθεί στη μετανάστευση από την Ιρλανδία, τη Σκοτία, την Ιταλία, την Ελλάδα και τη Ρωσία.» (σελ. 72)
«Η εξέταση των στοιχείων αποκαλύπτει ότι οι περισσότεροι δράστες κατάγονται από την Ελλάδα, την Ιταλία, τη Λιθουανία και το Μεξικό.» (σελ. 110) Και πιο αναλυτικά σημειώνεται το γεγονός ότι «οι Ελληνες δράστες ξεπερνούν το ποσοστό των ντόπιων Αμερικάνων σε 7 εγκλήματα και οι Ιταλοί σε 6.» (σελ. 111)
Καταγράφεται επίσης το ποσοστό των συλληφθέντων σε 9 πόλεις με πληθυσμό άνω των 500.000 κατοίκων. Και εδώ τα σκήπτρα κατέχουν οι συμπατριώτες μας. Το ίδιο συμβαίνει και στους πίνακες των πόλεων με πληθυσμό 200.000-500.000 κατοίκων (σελ. 101) και στους πίνακες των πόλεων με 100.000-200.000 κατοίκους (σελ. 102). Αναλύοντας τους πίνακες αυτούς, ο συντάκτης της Εκθεσης παρατηρεί: «Σε 20 από τις 30 πόλεις οι Ελληνες ξεπερνούν τα ποσοστά των ντόπιων Αμερικάνων. Το ίδιο συμβαίνει με τους Ιταλούς και τους Πολωνούς σε 13 πόλεις.» (σελ. 107).
Ανάλογα συμπεράσματα εξάγονται και από τη μελέτη των στατιστικών στοιχείων από τις ομοσπονδιακές φυλακές.

«Στις στήλες που δείχνουν το ποσοστό εγκλεισμού σε έξι πολιτείες, παρατηρούμε ότι μόνο οι Ελληνες ξεπερνούν το συνολικό ποσοστό των Αμερικάνων. (…) Στη Νέα Υόρκη μόνο οι Ελληνες ξεπερνούν το ποσοστό των Αμερικανών.» (σελ. 150) Από το σύνολο των πολιτειών των ΗΠΑ παρατηρείται ότι σε πέντε πολιτείες το ποσοστό των Ελλήνων φυλακισμένων (πάντα σε αναγωγή προς τον πληθυσμό των μεταναστών) είναι υψηλότερο από το ποσοστό των Αμερικάνων. Στο ίδιο κεφάλαιο, το συμπέρασμα είναι ότι «μεταξύ των εθνικών ομάδων που παρουσιάζουν τα μεγαλύτερα ποσοστά φυλακισμένων είναι οι Μεξικάνοι, οι Κινέζοι, οι Ελληνες, οι Γιαπωνέζοι, και οι Ιταλοί.» (σελ. 152).

Τα στοιχεία αυτά επιβεβαιώνονται σε όλους τους άλλους στατιστικούς πίνακες (σελ. 97-156). Ακόμα και στην πρωτεύουσα του οργανωμένου εγκλήματος κατά το μεσοπόλεμο, το Σικάγο, τα στοιχεία είναι συντριπτικά (σελ. 113). Στον πίνακα με τα απλά παραπτώματα, οι ενήλικες (άνω των 21) Ελληνες προηγούνται με 2.235 (ανά 10.000 της ίδιας κατηγορίας πληθυσμού την πενταετία 1915-1919, με 2.274 το 1920-1924, και με 1.772 το 1925-1929. Τα αντίστοιχα ποσοστά των Ιταλών είναι μόλις 852 (1915-1919), 1.174 (1920-1924) και 1.269 (1925-1929). Το εντυπωσιακό είναι ότι οι Ελληνες στο Σικάγο συναγωνίζονται επί ίσοις όροις τους Ιταλούς, ακόμα και στην κατηγορία των κακουργημάτων.

Την πενταετία 1915-1919 Ελληνες και Ιταλοί της αμερικανικής μεγαλούπολης έχουν ακριβώς τις ίδιες επιδόσεις σε κακουργήματα: 191 σε αναγωγή πληθυσμού 10.000. Την πενταετία 1920-1924 οι Ελληνες προηγούνται σαφώς, με 204 έναντι 146 των Ιταλών. Η ισορροπία αποκαθίσταται την επόμενη πενταετία (1925-1929), με 155 για τους Ελληνες και 168 για τους Ιταλούς.