Πρόσφυγες ή μετανάστες;  

Η «έκρηξη» των προσφυγικών ροών στα νησιά του Αιγαίου που – ουσιαστικά -παρακολουθεί η κυβέρνηση ανήμπορη να αντιδράσει, έχει μετατρέψει τις  Δομές προσφύγων σε πραγματικές φυλακές όπου καθημερινά καταρρακώνεται η ανθρώπινη αξιοπρέπεια.

Εσχάτως η συζήτηση γύρω από «κύματα» προσφύγων που φτάνουν από τα τουρκικά παράλια περιστρέφεται τεχνηέντως στο εάν πρόκειται για μετανάστες ή πρόσφυγες. 

Εάν αυτοί οι άνθρωποι δηλαδή έρχονται από εμπόλεμες περιοχές ή απλά φτάνουν στην Ελλάδα με κάθε μέσο και κόστος για να αναζητήσουν μία καλύτερη μοίρα.

Οι κυβερνήσεις των τελευταίων ετών δεν ήταν ποτέ προετοιμασμένες για τη διαχείριση ενός τόσου σοβαρού ανθρωπιστικού προβλήματος. Το χειρότερο δε όλων, είναι ότι καμία κυβέρνηση δε φαίνεται να μαθαίνει από τα λάθη της προηγούμενης.

Τα θύματα όμως όλης αυτής της προχειρότητας με την οποία αντιμετωπίζεται το εν λόγω ζήτημα, δεν είναι άλλα από τους  ίδιους τους πρόσφυγες ή τους μετανάστες αν προτιμούν κάποιοι.

Υπερήλικες με προβλήματα υγείας, οικογενειάρχες, μικρά παιδιά που αντί ανέμελων στιγμών  σε παιδικές χαρές στέκονται με τις ώρες για ένα πιάτο φαγητό, μανάδες και πατεράδες που αδυνατούν να προσφέρουν  τα στοιχειώδη στα παιδιά τους φαίνεται πως χάνουν κάθε ελπίδα όταν στοιβάζονται κατά χιλιάδες σε άθλιες Δομές.

Η ελπίδα για μία καλύτερη ζωή φυλακίζεται μέσα σε λίγα τετραγωνικά μέτρα ενός κέντρου «φιλοξενίας» προσφύγων, ενός αντίσκηνου ή στην καλύτερη περίπτωση ενός κοντέινερ.

Ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης με τον επικεφαλής του ΜέΡΑ25 Γιάνη Βαρουφάκη αντάλλαξαν την Παρασκευή απόψεις για το Προσφυγικό στο πλαίσιο της «Ώρας του πρωθυπουργού».

 Μία συζήτηση που έφερε στο προσκήνιο δύο αντίθετους κόσμους και ένα εντελώς διαφορετικό ιδεολογικό υπόβαθρο.

Άσπρο – μαύρο θα έλεγε κανείς αλλά δεν έχει και καμιά σημασία. Το ίδιο συμβαίνει καθημερινά όταν κυβερνητικά στελέχη διασταυρώνουν τα «ξίφη» τους με  βουλευτές και πρώην υπουργούς του ΣΥΡΙΖΑ και αναλώνονται σε εκατέρωθεν κατηγορίες, λες και έτσι θα βρουν λύση σε ένα ζήτημα που αφορά τους πάντες.

Ποιο είναι το ζητούμενο σε αυτές τις πολιτικές αντιπαραθέσεις; Μα το ποιος ευθύνεται περισσότερο για την κατάντια της Μόριας, για την ντροπή της Σάμου κ.λ.π.

Ίσως σε μία άλλη χώρα, όπου δεν θεωρείται ταμπού το να κάτσουν στο «τραπέζι» πολιτικοί αρχηγοί για σοβαρά ζητήματα, για ζητήματα που στοιχίζουν ανά τακτά διαστήματα ανθρώπινες ζωές να είχε βρεθεί νωρίτερα μία λύση.

Μία λύση πρωτίστως για τους ανθρώπους που ταλαιπωρούνται, είτε λέγονται πρόσφυγες, είτε μετανάστες.

Μία λύση για τα παιδιά που  ωριμάζουν βίαια μέσα σε ένα περιβάλλον – φυλακής.

Που αντί να κάθονται στα θρανία, αντί να γελάνε στα διαλείμματα του σχολείου με τους συμμαθητές τους, περιμένουν με αγωνία εάν κάποιοι άλλοι άνθρωποι – φαινομενικά πιο «δυνατοί» από αυτούς θα βρουν μία λύση για το δράμα που ζουν καθημερινά για το οποίο είναι οι τελευταίοι που θα έπρεπε να θεωρούνται υπεύθυνοι.