Το άλλο με τον Τοτό το ξέρετε;

Ούτε για πρωινή προπόνηση (στην οποία ενίοτε οι παίκτες είναι μαχμουρλήδες και άκεφοι) δεν της έκαναν της Σερβίας οι πρώτοι δύο αντίπαλοί της στο Παγκόσμιο Κύπελλο…

Μα τι γράφω; Στις προπονήσεις τους πέφτουν κορμιά και χύνεται αίμα, σε αντίθεση με τα ματς απέναντι στην Ανγκόλα και στις Φιλιππίνες, που εμπίπτουν στην κατηγορία μιας παλιάς ατάκας…

Μηδέν οξέα και ελαφρά μουσική!

Ως μη γενόμενα υπήρξαν αυτά τα πρώτα δύο ματς, με τους φιναλίστ του προηγούμενου Παγκοσμίου Κυπέλλου να… ξελεπίζουν τους μεν Αφρικανούς με 46 πόντους, τους δε Ασιάτες με 59 και τον ίδιο τον Σάσα Τζόρτζεβιτς να επισημαίνει το προφανές…

«Ηθελα να ξέρω σε τι ωφελούν τέτοιοι αγώνες τις ομάδες που χάνουν με τόσο μεγάλες διαφορές και αναρωτιέμαι τι θέλουν να πετύχουν με αυτό το σύστημα».

Για ποιον χτυπάει η καμπάνα; Ασφαλώς για τη FIBA, που για λόγους πολιτικής και με το επιχείρημα της εξάπλωσης του αθλήματος και της προσομοίωσής του με το μαμούθ του ποδοσφαιρικού Μουντιάλ έβαλε 32 ομάδες σε μια διοργάνωση, στην οποία – λόγω και της διεξαγωγής της στην αχανή Κίνα, χώρια τα διάφορα παρελκόμενα προβλήματα – χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα!

Τριάντα δύο ομάδες δεν είναι απλώς πολλές, αλλά συνιστούν μια ακατανόητη υπερβολή, και τούτο δεν αποτυπώνεται μονάχα στις χαώδεις διαφορές στη δυναμικότητά τους και στις συντριπτικές διαφορές, αλλά και στον όποιο ρόλο ενδέχεται να παίξουν αυτές στη συνέχεια της διοργάνωσης.

Σαν το ανέκδοτο με τη χώρα που λέγεται Γκουάμ στα παγκόσμια πρωταθλήματα του γουότερ πόλο και με όλους τους κατά καιρούς πτωχούς συγγενείς που γίνονται ο σάκος του μποξ, ένα πράγμα!

Τι εννοώ; Για κάθε 126-67 της Σερβίας με τις Φιλιππίνες στον όμιλο της Φοσάν υπάρχει ένα ασύλληπτο 64-0 της Ουγγαρίας με την οικοδέσποινα Νότια Κορέα στο τουρνουά γυναικών του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος Γουότερ Πόλο πριν από ενάμιση μήνα στη Γκουανγκγιού!

Καλή είναι, βρε αδελφέ, η διασπορά των αθλημάτων, αλλά έλεος!