Γιατί ποντάρουν στους 17ρηδες…

Θα πρέπει να εμφορείται κανείς από ολιγαρχικές προκαταλήψεις για ν’ αμφισβητεί τη συμμετοχή των νέων της μετεφηβικής ηλικίας στο Εκλογικό Σώμα.

Σε μια άριστα οργανωμένη δημοκρατική κοινωνία, όπου τα νιάτα διαπαιδαγωγούνται πολιτικά, ήδη από το γυμνάσιο και το λύκειο, θα ήταν παραδεκτό το δικαίωμα ψήφου και στην αμιγώς εφηβική ηλικία (14-18 χρόνια).

Σε μια παρόμοια, πολιτισμικά και πολιτικά προηγμένη κοινωνία, η δημιουργική συνύπαρξη και με πνεύμα συνευθύνης, συμπόρευση νέων, ωρίμων, ηλικιωμένων γιατί όχι και υπερήλικων, αναμφίβολα θα συνέβαλε στην καλπάζουσα πρόοδο με οδηγό την ευημερία και την ανθρωπιστική και αλληλέγγυα συνύπαρξη των γενεών.

Ατυχώς, οι παραπάνω προϋποθέσεις είναι από ελάχιστες έως ανύπαρκτες, στη δική μας χώρα του εύκολου και ανέξοδου κομπασμού και του πιο αποπροσανατολιστικού λαϊκισμού, γιατί η ίδια η κοινωνία μας βυθίζεται στα ερέβη της απαιδευσίας, η οποία βολεύει ακόμη και τους περισσότερους από τους κατά δήλωσιν «αριστερούς» ολιγάρχες.

Έτσι, οι ομάδες μαθητών και μαθητριών, παιδικής και εφηβικής ηλικίας, που ξεναγούνται στους χώρους υποδοχής του Κοινοβουλίου και στη συνέχεια παρακολουθούν τη συχνά βαβυλωνιακή χάβρα της Ολομέλειας του βουλευτικού Σώματος από τα θεωρεία της Βουλής, να νομίζουν ότι μεταφέρονται σε κοινωνία εξωγήινων υπάρξεων.

Είναι επόμενο λοιπόν, μετά από την απαιδευσία αυτή, η συντριπτική πλειονότητα αυτών των νέων και επίδοξων ελλήνων ψηφοφόρων, να επιστρέφει στα πολιτισμικά υπνωτήρια των συνοικιών με τις αμέτρητες καφετέριες, ή στα χουλιγκανικά αντιρρησιακά στέκια, γιατί όχι και στα ολέθρια ξενυχτάδικα με τις «μπόμπες», όπου επικρατεί το δόγμα: «Εδώ πουλάμε ημέρα και αγοράζουμε νύχτα».

Τα νιάτα της ξενιτιάς

Όσο για τον άλλο, τον περιφρονημένο και ευάριθμο κορμό της άλλης σφριγηλής νιότης, που δεν παγιδεύεται στην ολέθρια παγίδα της «ήσσονος προσπάθειας», που την ακολούθησαν στη Μεταπολίτευση σχεδόν όλες οι πολιτικές μας δυνάμεις, με το δικό τους μηδενιστικό δόγμα «όχι στην εντατικοποίηση των σπουδών», αυτή λοιπόν η νεολαία για να μη καταλήξει στα σκλαβοπάζαρα των ντελιβεράδικων ή των παρ τάιμ εκμεταλλευτικών και ανασφάλιστων απασχολήσεων, αυτό λοιπόν το μεγάλο και ανυπόταχτο νεανικό δυναμικό έχει δώσει την απάντησή του ήδη από το 2010:

• Πετώντας μαύρη πέτρα σε μια «άπονη ζωή» που τους πέταξε «στου δρόμου την άκρη» και ευημερώντας σε χώρες υποδοχής, όπου πρυτανεύει η δημοκρατική-προοδευτική αρχή των «ίσων ευκαιριών».

Επομένως,  το πρόβλημα για τους νέους 17ρηδες ψηφοφόρους, στους οποίους ποντάρισαν οι μικρονοϊκοί της πρώτης φορά «αριστερής κυβέρνησης» ότι θα χάψουν όπως οι χάνοι το δόλωμα της «ιδανικής» κοινωνίας της αργομισθίας και του μαδουριανής και ερντογανικής κοπής ολοκληρωτισμού, το πρόβλημα επομένως για την πλοήγηση των 17ρηδων, στη Σκύλα και στη Χάρυβδη του «παραδείσου» της Κουμουνδούρου, αυτή την ευθύνη πρέπει ν’ αναλάβουν οι γονείς, που σηκώνουν το βαρύ και ποτισμένο με ιδρώτα και δάκρυα σταυρό της χειρότερης πεντάχρονης στα μεταπολιτευτικά χρονικά πολιτικής απάτης. Πώς; Απλώς νουθετώντας με διακριτικότητα και στοργή τα παγιδευμένα νιάτα να ρίξουν στις 26 τρέχοντος, στις παγίδες τους, εκείνους που τις έστησαν.

Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα!