Το σύνδρομο της Λίμας

Είναι γεγονός. Ελάχιστοι είναι οι αναλυτές, πολιτικοί και ακαδημαϊκοί, από το εξωτερικό, που πιστεύουν ότι ο Αλέξης Τσίπρας θα χάσει και μάλιστα «πανηγυρικά» στις ερχόμενες εθνικές εκλογές, όποτε κι αν γίνουν. Είναι απίστευτο το τι ακούγεται τον τελευταίο καιρό. «Πόσο γενναίος είναι ο έλληνας Πρωθυπουργός που πήγε το Σκοπιανό μέχρι τέλους παρά τις αντιδράσεις» ή ότι «στο πρόσωπό του αναγνωρίζουμε έναν αληθινό αρχηγό που τα κατάφερε εκεί όπου οι άλλοι είχαν αποτύχει (σ.σ.: πάλι για το Σκοπιανό, το οποίο, για κάποιον λόγο, τους έχει γίνει εμμονή)».

Παρωπίδες, που ενδεχομένως να ταυτίζονται και με συμφέροντα, όπως θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς. Ή με το γεγονός ότι στην πραγματικότητα αυτή η κυβέρνηση δεν είπε ποτέ «όχι» σε κανέναν. Ο,τι κι αν ισχύει, το αποτέλεσμα είναι ότι κάπως έτσι φτάσαμε στο σημείο, ακόμα και οι πάλαι ποτέ σκληροί θεσμοί, να ανταποδίδουν αυτή την υποστήριξη της Αθήνας, με το ίδιο νόμισμα σε βαθμό… παρεξηγήσεως. Τι μεσολάβησε όμως για να αλλάξουν έτσι γνώμη και στάση; Τι «τους έπιασε» θα ρώταγε κανείς.

Στη συγκεκριμένη περίπτωση, μάλλον έχουμε να κάνουμε με το σύνδρομο της Λίμας. Είναι το αντίθετο του συνδρόμου της Στοκχόλμης, όπου το βασικό του χαρακτηριστικό είναι η συμπάθεια που αναπτύσσεται από τους απαχθέντες προς τους απαγωγείς. Εδώ υπάρχει συμπάθεια από τους απαγωγείς προς τους ομήρους. Ονομάζεται έτσι από ένα περιστατικό που συνέβη τον Δεκέμβρη του 1956, όταν έγινε εισβολή ενόπλων στην ιαπωνική πρεσβεία του Περού στη Λίμα. Οι όμηροι – διπλωμάτες, κυβερνητικοί και ένστολοι υπάλληλοι, αλλά και στελέχη επιχειρήσεων διαφόρων εθνικοτήτων – παρέμειναν στον χώρο της πρεσβείας από τις 17 Δεκεμβρίου έως τις 22 Απριλίου.

Ολο αυτό το χρονικό διάστημα όμως, συνέβη το εξής παράδοξο: αναπτύχθηκε μια ιδιαίτερή σχέση ανάμεσα στους απαχθέντες και τους απαγωγείς. Το αποτέλεσμα; Μέσα σε μερικές ημέρες, οι τελευταίοι είχαν απελευθερώσει τους περισσότερους από τους αιχμαλώτους, συμπεριλαμβανομένων ακόμα και ανώτατων διπλωματών, που θεωρητικά και πρακτικά θα μπορούσαν να παίξουν σημαίνοντα ρόλο στις διαπραγματεύσεις τους με την Αστυνομία και τις Αρχές. Στο τέλος, βεβαίως, έπειτα από μια επιδρομή περουβιανών καταδρομέων, έληξε εξ ολοκλήρου η ομηρεία, όμως οι ένοπλοι στο μεταξύ είχαν «κάψει» οι ίδιοι όλα τα βασικά διαπραγματευτικά τους ατού!

Κάπως έτσι έγινε και στην περίπτωσή μας. Οι δανειστές έφτασαν από το σημείο να θέλουν να διώξουν την Ελλάδα από την ευρωζώνη, στο να υιοθετούν κάθε κυβερνητική παροχή, παραμονές εκλογών. Αυτό όμως, πέραν όλων των άλλων, λέει πολλά και για τον τρόπο που λειτουργεί η Ευρώπη σήμερα. Πώς διαχειρίζονται τις καταστάσεις οι τεχνοκράτες και πώς μετά βολεύονται μαζί τους…