Σεμνοί και πονηροί για να ξεπλύνουν τις ντροπές τους

Αφότου στην χώρα λύθηκαν όλα τα προβλήματα που την βασάνιζαν τα τελευταία χρόνια, ήλθε η στιγμή να ασχοληθούν κάποιοι και με τα ζητήματα του Τύπου.

Τα ηθικά ζητήματα, τα ζητήματα ποιότητας και εκείνα της δεοντολογίας.

Αφορούν βέβαια όλα αυτά μόνο εκείνους που είναι στην «λάθος πλευρά της Ιστορίας», που θα έλεγε ο Πρωθυπουργός και οι αγιογράφοι του. Οι άλλοι, που είναι στην σωστή πλευρά, ανακάλυψαν το προφανές: ότι κάπου, κάπως, μέσω της θυματοποίησης θα ανακτήσουν το χαμένο τους ηθικό πλεονέκτημα.

Ανακάλυψαν ας πούμε τώρα το «Μακελειό» και τους ενόχλησε η αισθητική του. Τόσο που εκδίδονται κυβερνητικές ανακοινώσεις, που το χυδαίο πρωτοσέλιδό του γίνεται είδηση στην κυβερνητική ΕΡΤ και που τα κόμματα συναγωνίζονται στις εκδηλώσεις πολιτικής ορθότητας. Γιατί αν δεν το κάνουν, θα καταστούν αμέσως «συνένοχοι». Μέχρι και τους ευρωπαϊκούς θεσμούς αποφάσισε να ενοχλήσει ο Παπαδημούλης για να καταδικάσουν και να αποδοκιμάσουν το «Μακελειό». Φαντάζεται κανείς τον Γιούνκερ και τον Τουσκ να διαβάζουν την οργισμένη επιστολή του Παπαδημούλη για τον Χίο…

Από την άλλη, υπάρχουν άλλα φαινόμενα, τα οποία όσο περνά ο καιρός εντείνονται. Υπάρχει ας πούμε αυτή η πρωτοφανής στρατευμένη δημοσιογραφία του κυβερνητικού Τύπου, είτε από Μέσα με επίσημη κομματική ταυτότητα, είτε από άλλα που το παίζουν ανεξάρτητα. Εκεί συντελούνται όλα. Πολιτικοί αντίπαλοι γίνονται φυσικοί εχθροί, γεγονότα διαστρεβλώνονται, εκστρατείες εξόντωσης μη αρεστών καταστρώνονται. Αυτά είναι, φυσικά, θεμιτά. Ειδικώς αν το αντίπαλον δέος είναι το «Μακελειό».

Μόνο που το «Μακελειό» δεν είναι κομματικό έντυπο.

Υπάρχει και μία τρίτη κατηγορία δημοσιογραφικών φαινομένων. Πλήττουν εκείνους που ενοχλούνται ξαφνικά και από την σάτιρα. Την καυστική, την πικρή και εκείνη που έτσι κι αλλιώς προορίζεται για να ενοχλεί. Επειδή μέσα από το χιούμορ αναδεικνύει την θλιβερή πτυχή των πραγμάτων, ξεγυμνώνει όλα τα φτιασιδωμένα παραμύθια της υποκριτικής εξουσίας της Αριστεράς.

Στους θιγόμενους περιλαμβάνονται εκείνοι που ενοχλούνται από τα σκίτσα και τις γελοιογραφίες (του Αρκά, του Χαντζόπουλου κ.ά). Που ξαφνικά δεν τους κάνουν, ξεπερνούν τάχα τα επιτρεπτά όρια. Δεν είναι διασκεδαστικά και ανάλαφρα όσο θα τα ήθελαν. Ή μάλλον επειδή φανερώνουν την πραγματική φυσιογνωμία της σημερινής εξουσίας. Είναι ένας καθρέφτης για τους οπαδούς της και αυτοί ενοχλούνται με το θέαμα.

Στην συγκεκριμένη συγκυρία, η Αριστερά επιστρέφει σε αυτά που ξέρει. Ηθικολογεί ασύστολα, υποδύεται την αθώα περιστερά και κουνάει τα δάχτυλα σε όλους τους άλλους. Νομίζει ότι έτσι θα ξεπλύνει τις αμαρτίες της.

Φαίνεται αυτό στο πώς αντιδρά στο «Μακελειό». Φαίνεται και στο πώς υπερασπίζεται την Ρένα Δούρου, επειδή απλώς έχει την μοναδική ιδιότητα της γυναίκας και επειδή «δέχεται λάσπη». Το ότι φέρει ευθύνες και οφείλει να τις αναλάβει (τουλάχιστον υποκρινόμενη ότι έχει έναν σεβασμό στην νοημοσύνη των πολιτών), λησμονείται. Θα φανεί όμως και ένα άλλο αριστερό χαρακτηριστικό όταν η Ρένα Δούρου θα πληρώσει για τις αμαρτίες όλων…

Είναι μάταιο στην Ελλάδα όπου διαμορφώθηκε και κυριάρχησε μία συγκεκριμένη νοοτροπία τα τελευταία χρόνια να αναζητηθεί λύση στο πρόβλημα του «Μακελειού». Αλλωστε το πρόβλημα δεν είναι καν του συγκεκριμένου εντύπου. Είναι ευρύτερο. Ο Τύπος, όπως και η πολιτική είναι αντανάκλαση και βρίσκει αντιστοίχιση στο κοινωνικό πεδίο.

Οι ηθικολόγοι αυτήν την στιγμή απλώς βρίσκουν αφορμή για να αναπτύξουν και πάλι την τέχνη τους.

Κοινωνίες ενάρετων και αγίων όμως δεν υπάρχουν. Όσοι το ισχυρίζονται, άλλους σκοπούς έχουν και άλλα σχέδια υπηρετούν.