Η τριετής μητροκτόνος

Στις ΗΠΑ, σχεδόν κάθε μέρα κάποιο παιδί πυροβολεί και σκοτώνει από λάθος. Από λάθος κάποιου ενήλικου που άφησε ανασφάλιστο το όπλο του. Ετσι, τις προάλλες, 3χρονη που βρισκόταν στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου, έπιασε στα χέρια της το πιστόλι που είχε αφήσει δίπλα της (!) ο 21χρονος φίλος της μητέρας της.

Ενώ το περιεργαζόταν, το όπλο  εκπυρσοκρότησε με αποτέλεσμα η σφαίρα να διαπεράσει το στήθος της μητέρας της που καθόταν στο μπροστινό κάθισμα και ήταν έγκυος. Ένα ανήλικο κορίτσι, ένα μωρό, έγινε μητροκτόνος εξαιτίας της εγκληματικής αμέλειας του μεγάλου που υποτίθεται πως το προστάτευε.

Κυρίως εξαιτίας της αδυναμίας – απροθυμίας των αμερικανών πολιτικών να βάλουν αυστηρούς όρους στο θέμα της οπλοκατοχής, αν όχι να την απαγορεύσουν εντελώς. Τα λεφτά είναι πολλά, τα συμφέροντα είναι μεγάλα…

Και οι ανθρώπινες απώλειες είναι απλώς μονόστηλες άντε δίστηλες ειδησούλες, που σε μερικές ώρες, όταν τα φώτα θα πέσουν στο επόμενο έγκλημα, θα ξεχαστούν. Εσύ που ήσουν τριών ετών όταν σκότωσες τη μητέρα σου θα κληθείς να διαχειριστείς τις τύψεις σου όταν μεγαλώσεις. Δικό σου πρόβλημα.

Παραμένει όμως το θέμα της οπλοκατοχής – οπλοχρησίας μια από τις πληγές της σύγχρονης κοινωνίας, όχι μόνο στις ΗΠΑ. Πρόβλημα όλων μας είναι. Και εδώ, στην Ελλάδα, διαβάζουμε κατά διαστήματα για παιδιά που τραυματίστηκαν, σκοτώθηκαν ή σκότωσαν παίζοντας με τις καραμπίνες των μεγάλων.

Εμείς τα όπλα τα έχουμε κυρίως για το κυνήγι, αυτό το απαράδεκτο σπορ, που κάθε φορά που το χαρακτηρίζεις απαράδεκτο πέφτουν να σε φάνε όλοι εκείνοι που δεν βλέπουν καμία κτηνωδία στο να σκοτώνουν για να διασκεδάζουν. Άλλη κουβέντα αυτή; Μα, όπλα χρειάζεται και το κυνήγι. Οπλα που φυλάγονται στα σπίτια και που μπορεί να πέσουν στα χέρια των παιδιών.

Σε μια εποχή που ακόμα και τα παιχνίδια πολέμου που παίζαμε όταν ήμασταν μικροί θεωρούνται αντιπαιδαγωγικά, οι μεγάλοι εξακολουθούν να παίζουν με τις καραμπίνες τους.

Ας σκεφτούν πόσο εύκολα (η κακιά στιγμή δεν αργεί να έρθει) μπορούν αν γίνουν δολοφόνοι, ή να κάνουν δολοφόνους κάποιους άλλους. Ακόμα και ένα αθώο τρίχρονο παιδί. Ισως τότε να καταλάβουν, επιτέλους, πως τα όπλα δεν έχουν θέση στις ζωές μας.