Κυριακή Ναντοπούλου Φωτό.: ΙΜΑΧTree Για το πώς αντιλαμβάνονται το γάμο οι άντρες και οι γυναίκες… ε, όλοι έχουμε πάνω κάτω μια ιδέα. Προχτές, καθώς επέστρεφα από τη δουλειά συνάντησα έναν φίλο. Φίλο… εντάξει, γνωριστήκαμε ένα καλοκαίρι, ήμαστε και οι δύο φίλοι φίλων και στην Αθήνα συναντηθήκαμε δυο-τρεις φορές για μπυρίτσα. Να σημειώσω ότι τότε δεν […]
Για το πώς αντιλαμβάνονται το γάμο οι άντρες και οι γυναίκες… ε, όλοι έχουμε πάνω κάτω μια ιδέα. Προχτές, καθώς επέστρεφα από τη δουλειά συνάντησα έναν φίλο. Φίλο… εντάξει, γνωριστήκαμε ένα καλοκαίρι, ήμαστε και οι δύο φίλοι φίλων και στην Αθήνα συναντηθήκαμε δυο-τρεις φορές για μπυρίτσα. Να σημειώσω ότι τότε δεν γνώριζα την ύπαρξη της κοπέλας του, γιατί απλά δεν είχε αναφέρει ποτέ ότι είχε κοπέλα.
Δεν έγινε ποτέ τίποτα με το παιδί, αλλά κάποια στιγμή σε κάποια από τις επόμενες μπύρες τον ρώτησα, για την προσωπική του ζωή – σε φιλικό τόνο, εκείνη την περίοδο δεν είχα καμία όρεξη να μπλέξω σε σχέση.
Έσκυψε λίγο ενοχικά το κεφάλι και μου είπε ότι ήταν μαζί με μια κοπέλα αρκετά χρόνια. Τον κοίταξα σαν χαζή και του είπα: «Μπράβο ρε παιδί», ενώ από μέσα μου αναρωτιόμουνα: 1. γιατί δεν μου είχα αναφέρει ποτέ την κοπέλα του και 2., γιατί έσκυψε το κεφάλι, λες και είχε κάνει έγκλημα.
Για να μην μακρηγορώ, επιστρέφω στην προχθεσινή συνάντηση. «Τι κάνεις;» του λέω, «Είσαι για καμιά μπυρίτσα;» σκύβει πάλι το κεφάλι με τον ίδιο χαρακτηριστικό τρόπο και μου λέει: «Ξέρεις, παντρεύτηκα».
Χαμογελάω, του δίνω συγχαρητήρια και ήταν σαν να έβλεπα σκηνή από ταινία καταδίωξης. Έκανε λες και τον εντόπισαν! Βιάστηκε να μου αφήσει το χέρι –τον είχα πιάσει για να τον συγχαρώ –και μου λέει: «Εντάξει, εντάξει, δεν έγινε και τίποτα». Μόλις είπε αυτή τη φράση μου έσκασε εικόνα στο μυαλό από τις προετοιμασίες γάμου μιας φίλης που παντρεύτηκε τον περασμένο Ιούνιο.
Ήταν τόσο χαρούμενη, κανόνιζε τα πάντα με λεπτομέρεια και χαρά, είχε όρεξη, ήταν δραστήρια και βασικά, δεν έκρυβε ότι παντρευόταν. Όχι μόνο το ανέφερε παντού αλλά ήθελε και όλοι να γίνουν κομμάτι αυτής της διαδικασίας: ρωτούσε γνώμες, έδειχνε φωτογραφίες, εξιστορούσε αναποδιές και αστεία με τις πρόβες νυφικού και μακιγιάζ.
Τελικά, τι ωθεί έναν άντρα στο γάμο; Και γιατί οι γυναίκες χαίρονται με αυτόν, ενώ πολλοί άντρες τον περνάνε στο ντούκου; Συχνά, ακούω τη φράση: «Ε, εντάξει, έπρεπε να παντρευτούμε. Σε αυτές τις περιπτώσεις ή παντρεύεσαι ή χωρίζεις». Και ρωτώ: Γιατί να παντρευτείς άμα δεν θέλεις; Και κυρίως, γιατί να παντρευτείς αν δεν το θέλεις πολύ; Επειδή δεν μπορείς να χωρίσεις; Επειδή βαρέθηκες και πιστεύεις ότι κάτι θα αλλάξει;
Άβυσσος η ψυχή του ανύπανδρου άνδρα, αλλά και του φρεσκοπαντρεμένου! Ο γάμος δεν είναι μαγκιά. Τον κάνεις άμα τον θέλεις και αν τον θέλεις πρέπει να το λες και να καμαρώνεις. Αν πάλι δεν τον θέλεις, φέρσου σαν άντρας και πες το. Τι νόημα θα έχει αλλιώς;