Λένε πως ο συγγραφέας, όπως και ο ηθοποιός, γεννιέται, δεν γίνεται. Λένε επίσης πως κάποιοι ηθοποιοί γίνονται συγγραφείς ακριβώς επειδή δεν κατάφεραν να τα βγάλουν πέρα ως ηθοποιοί ή επειδή, τελικά, κατά λάθος βρέθηκαν μπροστά σε μια κάμερα ή σε κάποια θεατρική πλατεία. Και δεν μιλάω για φτασμένους ηθοποιούς, όπως η Τζέιν Φόντα ή η Σιμόν Σινιορέ, που σε κάποια στιγμή της μεγάλης καριέρας τους έγραψαν θαυμάσια μεμουάρ, αναφέρομαι σε μια τάξη κατώτερων ηθοποιών, όπως ο Ρούπερτ Έβερετ και ο Ρομπ Λόου, φερ’ ειπείν, που κατά καιρούς αναζήτησαν το νόημα στο μοναχικό τοπίο της συγγραφικής εξερεύνησης. Ο πρώτος έγραψε ένα μέτριο μυθιστόρημα τη δεκαετία του ’90 (Hello Darling, are you Working?), ο δεύτερος εξέδωσε πέρυσι ένα μέτριο μεμουάρ (Stories I Only Tell my Friends). Και οι δύο ανήκουν στη γενιά των ηθοποιών που απέκτησαν απρόσμενη φήμη τη δεκαετία του ’80 -ο Λόου ως ο πιο κούκλος του Brad Pack και ο Έβερετ ως ο πιο αρρενωπός γκέι του Brit Pack. Τα δύο παρατσούκλια είναι πλέον σχεδόν ταυτόσημα. Το πρώτο είναι ο «θίασος» των Αμερικανών σταρ της γενιάς Χ (Λόου, Μόλι Ρίνγκουολντ, Άντριου Μακάρθι, Εμίλιο Εστέβεζ, Ντέμι Μουρ) οι οποίοι ταυτίστηκαν με ταινίες που σήμερα θεωρούνται καλτ (Breakfast Club, Η κουκλίτσα με τα ροζ, Το μπαράκι του Σαν Έλμο), ενώ το δεύτερο αναφέρεται σε Άγγλους ηθοποιούς, όπως ο Έβερετ, ο Ντάνιελ Ντέι Λιούις και η Μιράντα Ρίτσαρντσον, οι οποίοι τη δεκαετία του ’80 διέπρεψαν στο Χόλιγουντ χάρη στο κινηματογραφικό κλίμα που δημιούργησε η επιρροή του Brad Pack.
Την εποχή που ήταν πρόεδρος ο Ρόναλντ Ρίγκαν -το αφεντικό των κατώτερων ηθοποιών που αναζήτησε την τύχη του αλλού- η Αμερική, ως γνωστόν, πρωτοστάτησε ως το επίκεντρο της πλανητικής πλεονεξίας, τα σπασμένα της οποίας -ηθική παρακμή, ανεξέλεγκτη κερδοσκοπία, κοινωνική σήψη- τα πληρώνουμε ακόμα. Μέσα στο κλίμα εκείνης της δεκαετίας, όπου μεσουράνησαν οι Duran Duran, το Wall Street και η Δυναστεία, ξέσπασε και μια μικρή κινηματογραφική ανταρσία που έφερε φήμη και χρήμα σε μια ομάδα νεαρών ηθοποιών οι οποίοι ενσάρκωσαν στη μεγάλη οθόνη τα ανήλικα αγόρια και κορίτσια της διπλανής πόρτας με όλη την αγωνία της αποτυχίας της νέας γενιάς να ταυτιστεί με τη λογική του Greed is Good (η αγαπημένη ατάκα του Ρίγκαν και της Γουόλ Στριτ). Ο ανελέητος πόλεμος ανάμεσα στο ακαταλόγιστο της νιότης και στο κουρδισμένο σύστημα των ενηλίκων και η απομόνωση του τινέιτζερ στην προ facebook εποχή ήταν θέματα αιώνια όσο και προφητικά για μια γενιά που ενηλικιώθηκε λίγο πριν πέσει το Τείχος του Βερολίνου και λίγο πριν το ίντερνετ ζώσει τον πλανήτη. Μέρος της ασύλληπτης -όσο και παροδικής- επιτυχίας που γνώρισε το Brad Pack είχε να κάνει με το γεγονός ότι αρκετά από τα αμερικανικά μέλη του ήταν ερασιτέχνες νεαροί ηθοποιοί που κατά τύχη έφτασαν στο ρετιρέ της φήμης.
ΜΕΤΑ ΤΟ ΡΟΖ
Η Μόλι Ρίνγκουολντ είναι η αδιαφιλονίκητη μούσα του Brad Pack. Έκανε το ντεμπούτο της ως κόρη του Τζον Κασσαβέτη και της Τζίνα Ρόουλαντς στην κινηματογραφική μεταφορά της Θύελλας το 1982 και έγινε σταρ στα 17 με το Breakfast Club και την Κουκλίτσα με τα ροζ που έγιναν διεθνείς επιτυχίες. Όταν όμως η κουκλίτσα με τα ροζ ενηλικιώθηκε, «κόλλησε» με τις φιλοδοξίες της με τον ίδιο τρόπο που κολλούσαν και οι αμήχανες ηρωίδες που ενσάρκωσε στις ταινίες. Όπως ομολόγησε πρόσφατα η ίδια, «ξεκίνησα να παίζω όταν ήμουν πολύ νέα και παρ’ ότι μου άρεσε, αισθάνομαι ότι μάλλον το επάγγελμα με διάλεξε αντί να το διαλέξω εγώ. Αν έπρεπε να περιμένω, δεν είμαι σίγουρη ότι θα είχα γίνει ηθοποιός». Φέτος η Μόλι βρίσκεται πάλι στην επικαιρότητα. Αυτήν τη φορά δεν φοράει ροζ. Είναι 44, μαμά και σύζυγος και παρ’ ότι ζει στο Λος Άντζελες ουδεμία σχέση έχει με τα στούντιο του Χόλιγουντ. Είναι πλέον συγγραφέας. Τριάντα χρόνια μετά το πρώτο της εξώφυλλο στο περιοδικό Time -τότε που το Time είχε ακόμα ισχύ και πλανητική απήχηση- οι Αμερικανοί εξακολουθούν να τη φωνάζουν με το πρώτο της όνομα: η Μόλι είναι εξαιρετικά οικεία ακόμα και στα φυτώρια του facebook που ήταν αγέννητα την εποχή του Brad Pack διότι Η κουκλίτσα με τα ροζ είναι η πιο δημοφιλής ρετρό νεανική ταινία με τα περισσότερα downloads σε αμερικανικές φοιτητικές εστίες.
Η Μόλι, λοιπόν, τις προάλλες βρέθηκε στο Μανχάταν για την προώθηση του νέου βιβλίου της When it Happens to you: A Novel in Stories. Το προηγούμενο βιβλίο της, το Getting the Pretty Back, μιλούσε πιο πολύ για τα περασμένα: τη ζωή στο Χόλιγουντ, την τρέλα της νιότης, τα απρόβλεπτα μονοπάτια της φήμης, τους πειρασμούς μιας προνομιούχας ζωής και πώς να τους αποφύγεις. Αλλά το καινούργιο είναι μυθιστόρημα. Μιλάει για αγάπη και απιστία. Η σύζυγος πιάνει το σύζυγο στο κρεβάτι με τη δασκάλα βιολιού της κόρης και ο κόσμος χάνεται. Γνώριμη ιστορία αλλά ο τρόπος γραφής είναι συμπαθητικός. Της πήρε τρία χρόνια να το γράψει, χρειάστηκε πολλή συμπαράσταση από τον Ελληνοαμερικανό άνδρα της Πάνιο Γιανόπουλος -ο οποίος είναι συγγραφέας και book editor- και όταν κυκλοφόρησε το Σεπτέμβριο η Μόλι ήταν πλέον μια μεταμορφωμένη γυναίκα. Ή έτσι νόμιζε, τουλάχιστον. Στο καλό με τα ’80s. Γι’ αυτό κάπως τα έχασε όταν οι θαυμαστές άρχισαν να την πλησιάζουν σαν τα φαντάσματα στην περιοδεία για την προώθηση του βιβλίου της με πόστερ της ταινίας Η κουκλίτσα με τα ροζ! «Μπορώ να έχω το αυτόγραφό σου, Μόλι;» Τότε μπήκε στη μέση ο publicist για να ξεκαθαρίσει την κατάσταση. «Η κυρία Ρίνγκουολντ είναι εδώ για να υπογράψει μόνο το βιβλίο της». Παρντόν; Μπορώ να έχω ένα αυτόγραφο, Μόλι; «Το βιβλίο μου έχει να κάνει με προδοσία», εξηγεί η κυρία Μόλι Ρίνγκουολντ. Υπογράφει έτσι κι αλλιώς και βιβλία και πόστερ, διότι, όπως ξέρει κάθε συγγραφέας, το παρελθόν είναι ο ουρανός της ανθρώπινης ύπαρξης. «Για φαντάσου», ψιθύρισε μια 50άρα κυρία σε ένα πάρτι για το βιβλίο της Μόλι στο Μανχάταν, «αν η μόνη ανάμνηση ων ’80s ήταν η Νάνσι Ρίγκαν και η Τζόαν Κόλινς, thank God we have Molly!»
Δεν παλεύει μόνη της με τα φαντάσματα φέτος η Μόλι στα βιβλιοπωλεία. Ένας συμπρωταγωνιστής της από τα παλιά, ο Άντριου Μακάρθι, έχει το δικό του βιβλίο να προωθήσει αυτήν τη σεζόν. Η σύμπτωση συναρπάζει τον εκδοτικό κόσμο της Νέας Υόρκης. Ο Άντριου ήταν το αγόρι που αγαπούσε η Μόλι στην Κουκλίτσα με τα ροζ. Ήταν επίσης το αγόρι που ερωτεύτηκε η Ζακλίν Μπισέ στο περιβόητο Class του 1983 που πολύ ερέθισε τη φαντασία της αμερικανικής θηλυκής μπουρζουαζίας σε μέρες που η αμερικανική τηλεόραση δεν ήταν ακόμα φιλόξενη σε σόου όπως το Desperate Housewives. Ο Άντριου ήταν ένας μπέμπης με λιγνό σέξι κορμί και γαλάζια preppy μάτια ο οποίος, όπως και η Μόλι, κατά λάθος έφτασε στο Χόλιγουντ. Δεν σκόπευε να γίνει ηθοποιός. Πήγε για πλάκα στην οντισιόν για το ρόλο του ανήλικου εραστή στο Class, άρεσε πολύ στην Μπισέ και τον πήρε. Έγινε διάσημος και έκανε ταινίες, όπως τα Less than Zero και Το μπαράκι του Σαν Έλμο που σήμερα θεωρούνται ορόσημα της αφέλειας των ’80s. Ξεχώρισε στην παρέα του Brad Pack όχι μόνο επειδή έπαιζε καλά αλλά επειδή τα μάτια του κάρφωσαν χωρίς αιδώ την αχαλίνωτη μεγαλούπολη. Ο ίδιος θα αποκάλυπτε αργότερα πως αυτό ήταν και το μυστικό της κατά λάθος επιτυχίας του, ότι έπαιζε τον εαυτό του. Όπως εξηγεί στο The Longest Way Home που μόλις κυκλοφόρησε, ο Μακάρθι από μικρός αισθανόταν μια υπερβολική ανάγκη για μοναχικότητα που τον απομάκρυνε από την κοινωνία του Χόλιγουντ και στο τέλος τον ώθησε στα πέρατα του κόσμου.
ΤΟ ΠΡΙΝ ΚΑΙ ΤΟ ΜΕΤΑ
Ο Μακάρθι γεύτηκε όλο τον ξινό αφρό της ξαφνικής φήμης στην εφηβεία: αλκοόλ και ναρκωτικά σε έντονες δόσεις, ως το σημείο που δεν ήξερε ποιος είναι και τι μέρα είναι όταν ξυπνούσε σε χλιδάτες σουίτες τη δεκαετία του ’80. Μετά αναζήτησε τη σωτηρία με μόνη συντροφιά μια ταξιδιωτική πυξίδα και μια λευκή σελίδα. Γνωρίστηκε με το διευθυντή του φημισμένου περιοδικού National Geographic ο οποίος του άνοιξε την πόρτα στην ταξιδιωτική δημοσιογραφία και έκτοτε ο Μακάρθι γράφει ανελλιπώς ταξιδιωτικά ρεπορτάζ. Όταν χώρισε με την πρώτη γυναίκα του, ερωτεύτηκε την D, όπως την αποκαλεί στο βιβλίο του, η οποία τον προκάλεσε να αντιμετωπίσει αυτή την «εθιμική θέση ατομικότητας» που μεταμόρφωσε το πρώην βουτυρόπαιδο του Brad Pack σε λύκο της στέπας. Έφτασε ως την κορυφή του Κιλιμάντζαρο για να κατακτήσει τους φόβους του και μετά, όπως αστειεύεται ο ίδιος, πήγε κατευθείαν στην εκκλησία για να παντρευτεί την D, η οποία τον περίμενε με την υπομονή της Πηνελόπης. Όπως γράφει ο ίδιος, «υπάρχουν διαχωριστικές γραμμές στη ζωή. Υπήρχε η ζωή μου πριν από την ηθοποιία και υπήρχε η ζωή μου αφού την ανακάλυψα. Υπήρχε αλκοολισμός και μετά ζωή αφού σταμάτησα να πίνω. Όλο και περισσότερο φαίνεται πως υπήρχε κάποια εποχή προτού αποφασίσουμε τελικά να παντρευτούμε -και τώρα υπάρχει το μετά».
Αυτή είναι και η ιστορία του The Longest Way Home: η απόσταση ανάμεσα στο πριν και στο μετά και πώς ένας άνδρας κατακτά τις φοβίες του για χάρη μιας γυναίκας. Η περιπέτεια είναι ρομαντική όσο και αρχέτυπη. Αλλά ο Μακάρθι δεν είναι ακριβώς ο Λόρδος Βύρων ούτε ο Μπρους Τσάτγουιν, ο περίφημος Άγγλος οδοιπόρος-συγγραφέας του οποίου τα χρονικά από τις περιπλανήσεις του στην Παταγονία θεωρούνται καλτ αναγνώσματα της ταξιδιωτικής λογοτεχνίας. Ίσως να μην τελείωνα ποτέ το βιβλίο του αν δεν ήξερα ότι ο συγγραφέας του είναι παιδί του Brad Pack που προσπαθεί να βρει το νόημα της ζωής στην τρίτη χιλιετία. Η αναζήτηση του Μακάρθι, όπως και της Ρίνγκουολντ, είναι μια συμβολική υπενθύμιση της ανάγκης της γενιάς Χ να αποδείξει ότι είναι κάτι παραπάνω από αυτό που την έκανε η εποχή της. Όπως μου είπε κάποτε ο Μπρετ Ίστον Έλις, ο φημισμένος συγγραφέας που κατέγραψε τον παλμό των ’80s σε θρυλικά μυθιστορήματα (American Psycho, Less than Zero) και ο οποίος τώρα έχει αναλάβει να γράψει το σενάριο της κινηματογραφικής μεταφοράς του Fifty Shades of Grey, «η κληρονομιά της δεκαετίας του ’80 είναι αβάσταχτη για όσους ενηλικιώθηκαν σε αυτήν. Τα ’80s ήταν μια τρομακτική μήτρα παραλλαγμένων αξιών και αβάσταχτων φιλοδοξιών. Όσοι επέζησαν, κουβαλούν πάντα μέσα τους τα θρύψαλα μιας σύγκρουσης».
Ως συνομήλικος του Έλις και του Μακάρθι ανήκω στην παρέα των θρυψάλων. Και παρ’ ότι έχουν περάσει 26 χρόνια από τότε που πρωτοείδα την Κουκλίτσα με τα ροζ ως φοιτητής στη Νέα Υόρκη, οι μεγάλες (κούφιες) υποσχέσεις εκείνης της εποχής εξακολουθούν να στοιχειώνουν τη μνήμη. Με καρφώνουν όπως τα γουρλωμένα μάτια του Άντριου και η παιδιάστικη ξετσιπωσιά της Μόλι. Όταν τη βλέπω από κοντά στο πάρτι του βιβλίου της, η Μόλι είναι ατάραχη και αμήχανη -σαν να μην έχει συμβεί τίποτα. Κάπως πιο παχουλή, κάπως… πώς να το πεις… πιο μεγάλη! Μόλι, είμαι εγώ, ο θεατής σου! Δεν της λέω τέτοια, βέβαια. Της λέω απλά και διπλωματικά πόσο πολύ μου αρέσει η δουλειά της. Η Μόλι κουνάει το κεφάλι συγκαταβατικά και αρχίζει να μιλάει για το βιβλίο της και πόσο σημαντικό είναι γι’ αυτήν να μπορεί να γράφει κάτι που αγγίζει τη ζωή των ανθρώπων με παρόμοιο τρόπο όπως μια ταινία. Το When it Happens to you ίσως να μην έχει τον αντίκτυπο που είχε Η κουκλίτσα με τα ροζ στη ζωή των ανθρώπων της γενιάς μου αλλά αυτό τελικά δεν έχει σημασία. Σημασία έχει ότι το Brad Pack επιστρέφει μέσω άλλης οδού και αυτό με κάνει να αισθάνομαι ακόμα νέος. Διότι η μέση ηλικία παραμένει ο εχθρός του Brad Pack.
![Άκρως Ζωδιακό: Τα Do’s και Don’ts στα ζώδια σήμερα [Σάββατο 06.12.2025]](https://www.in.gr/wp-content/uploads/2025/12/pexels-eser-tokas-54876734-25854069-315x220.jpg)
Αριθμός Πιστοποίησης Μ.Η.Τ.232442