Ο Πάνος Σκουρολιάκος μάς «βυθίζει» σε μια μετα-μπεκετική φαντασίωση λίγο πριν την πρεμιέρα της παράστασης Killing Godot

Το Θέατρο ΤΟΠΟΣ ΑΛΛΟΥ και ο Νίκος Καμτσής συνεχίζουν την πολυετή τους σχέση με τον Samuel Beckett, μπαίνοντας αυτή τη φορά σε έναν τολμηρό διάλογο με τη μνήμη, το θέατρο και τον ίδιο τον χρόνο, μέσα από το νέο έργο του Νίκολας Καζάν με τίτλο Killing Godot.

Μια μετα-μπεκετική φαντασίωση για δύο ηθοποιούς που παίζουν τον Εστραγκόν και τον Βλαντιμίρ επί 70 χρόνια… στο ίδιο θέατρο… στην ίδια αναμονή.

Οι Πάνος Σκουρολιάκος και Δημήτρης Φραγκιόγλου, δύο ηθοποιοί με απαράμιλλη χημεία και σκηνική δεινότητα, δίνουν σάρκα και οστά στους Εστραγκόν και Βλαντιμίρ, μετατρέποντας την αιώνια αναμονή τους σε μια συγκλονιστική, σχεδόν επαναστατική πράξη.

Οι δυο τους δίνουν σωματική υπόσταση σε ένα είδος υπαρξιακής μνήμης που δεν διαγράφεται. Η ερμηνεία τους μοιάζει με τελετή. Με μαύρη κωμωδία. Με λύτρωση.

Ο Πάνος Σκουρολιάκος μίλησε στο in και μάς ξενάγησε σε αυτή την μετα-μπεκετική φαντασίωση, ένα μήνα πριν την πρεμιέρα του Killing Godot

Πώς ήταν η πρώτη σας επαφή με το έργο KillingGodot και τι σας συγκίνησε σε αυτό το τόσο ιδιαίτερο θεατρικό σύμπαν;

Έχοντας την εμπειρία από δύο παραστάσεις όπου έπαιξα το έργο του Μπέκετ «Οι τελευταίες μαγνητοταινίες του Κραπ», ( Θέατρο Σημείο 1996 – σκηνοθεσία Νίκος Διαμαντής και Ίδρυμα Κακογιάνης 2014 σε σκηνοθεσία του αξέχαστου Βασίλη Νικολαίδη), ήμουν ως ηθοποιός σε κάποια επαφή με το έργο του πιο μεγάλου μετά τους αρχαίους έλληνες δραματουργούς θεατρικού συγγραφέα. Το «Killing Godot» είναι ένα έργο που πραγματεύεται ένα θέμα γύρω από το έργο του Μπέκετ «Περιμένοντας τον Γκοντό». Ας μας επιτραπεί να το ορίσουμε ως έργο «μεταμπεκετικό». Δεν μπορούσε λοιπόν, παρά να με γοητεύσει το μπεκετικό αυτό σύμπαν, που έστησε ένας σπουδαίος συγγραφέας σαν τον Νίκολας Καζάν και σκηνοθετεί ένας άλλος μελετητής του Μπέκετ, ο Νίκος Καμτσής.

Ο τίτλος «KillingGodot» προκαλεί. Εσείς πώς τον διαβάζετε ως ηθοποιός που κουβαλά πάνω του τόσα χρόνια θεατρικής εμπειρίας;

Ο ίδιος ο Μπέκετ, υποστηρίζει πως δύο είναι οι σημαντικές στιγμές στη ζωή μας . Η γέννηση και ο θάνατος. Ανάμεσα τους, ανάμεσα σε αυτά τα δύο ορόσημα, υπάρχει το «περιμένοντας». Εντός αυτού του «περιμένοντας» λοιπόν, ερωτευόμαστε, δημιουργούμε, αποκτούμε γνώση, χρήμα, εμπειρίες και ότι άλλο συμβαίνει στον καθένα μας. Πάνω στο σανίδι λοιπόν, καλούμαστε να τοποθετηθούμε για όσα συμβαίνουν κατά τη διάρκεια του δικού μας «περιμένοντας». Γεγονότα που αναδύονται από το έργο του Καζάν. Η αγωνία της καθημερινής επιβίωσης, ο έρωτας και η ερωτική απόρριψη, οι δυσκολίες της συντεχνίας του θεάτρου και ακόμα η οδυνηρή αναμονή για την έλευση του Γκοντό.

Ο ρόλος σας μοιάζει να ισορροπεί ανάμεσα στη μνήμη και στην ύπαρξη. Πώς προσεγγίσατε αυτόν τον ήρωα που “ζει” 70 χρόνια πάνω στη σκηνή;

Με την εμπειρία και το «βάσανο» του θεατρίνου που είδε πολλά στην πορεία του και ελπίζω κάτι να έμαθε από αυτά. Εκεί, όπου γλυκά μπερδεύονται ο Αριστοφάνης με τον Σαίξπηρ, τον Μολιέρο τον Σακελλάριο και τον Μπέκετ. Εκεί που η μνήμη ανακαλεί τους δασκάλους μου. Τον Πέλο Κατσέλη, τον Σπύρο Ευαγγελάτο και τον Λεωνίδα Τριβιζά. Εκεί όπου ανεβάζοντας ένα έργο, αρχίζεις πάντα και πάλι από την αρχή. Όπου πρέπει να ανακαλέσεις στην μνήμη σου τις εμπειρίες και ταυτόχρονα να τις ξεχάσεις ώστε να μην επαναληφθείς. Έτσι, ώστε να δημιουργήσεις πάνω στη σκηνή μια νέα, μια αληθινή ύπαρξη.

Υπάρχουν στιγμές που νιώθετε ότι οι ίδιοι οι ρόλοι έχουν φωλιάσει μέσα σας – όπως περιγράφει το έργο;

Προφανώς, από κάθε ρόλο κάτι κρατάς. Άλλες φορές κάτι πολύτιμο, άλλες φορές ασήμαντο. Αυτές οι «θεατρικές αποσκευές», θα πρέπει να επαναχρησιμοποιούνται δημιουργικά και να μην γίνονται κλισέ μανιέρας όπως είπα και πιο πάνω. Αν κάτι μεταφερθεί μηχανικά, τότε καλό είναι να μην χρησιμοποιηθεί καθόλου. Ας μείνει εκεί, στην μνήμη.

Το έργο μιλά για τη φθορά του χρόνου και τη μνήμη του ηθοποιού. Πώς συνδέεστε εσείς προσωπικά με αυτές τις έννοιες;

Οι δύο ρόλοι,(παλιοί ηθοποιοί), βρίσκονται κοντά στο «σημείο εξόδου». Πέρασαν μια ζωή περιμένοντας τον Γκοντό. Ζώντας δηλαδή τη ζωή τους. Πλησιάζουν η ώρα του αποχαιρετισμού. Στην δική τους υπόκλιση, στο τέλος της δικής τους παράστασης. Με μνήμες, εμπειρίες, γνώση. Η φθορά του χρόνου όμως είναι βασανιστικά εδώ. Το ίδιο και η μνήμη του ηθοποιού. Φθορά και μνήμη που αφορά τον καθένα μας. Ο Γκοντό όμως δεν λέει να έρθει. Ακόμα… Τι λέτε; Θα αργήσει;…

Δύο λόγια για την υπόθεση

Δύο γηραιοί ηθοποιοί —σχεδόν φαντάσματα — στέκονται στο ίδιο σανίδι από τότε που γράφτηκε το έργο, δεκαετίες πριν. Οι ρόλοι έχουν φωλιάσει μέσα τους- ή μήπως αυτοί έχουν φωλιάσει στους ρόλους; Εχουν αφομοιωθεί από τις ζωές τους – κι οι ζωές τους έχουν διαλυθεί μέσα στους ρόλους. Δεν γνωρίζουν πια ποιοι είναι. Είναι μόνο αυτό που παίζουν.

Οι αποσκευές τους και οι μνήμες τους γεμάτες με φράσεις του Μπέκετ, με ρετάλια από σιωπές και ξεχασμένες σκηνικές οδηγίες. Κάπου εκεί, ανάμεσα στις βαλίτσες στο επίτηδες μυστηριώδες δέντρο, αρχίζουν να υποπτεύονται πως… ίσως ο Γκοντό ήταν πάντα εδώ.

Η σκηνή γίνεται ένα θέατρο μέσα στο θέατρο, γεμάτο μπαούλα, βαλίτσες, ερείπια θεατρικών εποχών και φωτισμούς που δραπετεύουν από τον ρεαλισμό.

Ο Καζάν πάει ακόμη πιο πέρα. Αντί για τον Πότζο και τον Λάκυ, εισάγει στη σκηνή μια μυστηριώδη γυναικεία persona, μια αλλόκοτη φιγούρα που διασχίζει το σκηνικό αναζητώντας επίμονα… το σπίτι του Γκοντό. Δεν έχει όνομα. Μόνο ερωτήσεις. Ενοχλητικά ακριβείς ερωτήσεις.

Η παρουσία της σπάει το μοτίβο, μετατρέποντας την παραμονή σε απειλή, το σκηνικό σε χάρτη, και τους δύο άνδρες σε τρομαγμένους αυτόπτες μάρτυρες της πιθανότητας ότι ο Γκοντό μπορεί να υπάρχει και να είναι παρών.

Για την επιλογή του έργου:

Το ανέβασμα και η σκηνοθεσία αυτού του παράδοξου, βαθιά συγκινητικού όσο και κωμικού έργου, συνεχίζει μια πολυετή έρευνα του ΤΟΠΟΣ ΑΛΛΟΥ πάνω στο θέατρο του Samuel Beckett. Από το «Περιμένοντας τον Γκοντό» (2007), το «Τέλος του παιχνιδιού» (2009), την «Τελευταία μαγνητοταινία του Κραππ» (2011) έως τις «Ευτυχισμένες Ημέρες» (2020), το Θέατρο έχει αποδείξει ότι δεν «ανεβάζει» Μπέκετ αλλά …τον κατοικεί.

Το ίδιο κάνει και τώρα: μπαίνει στα ενδότερα της σκηνικής μνήμης, όπου οι ρόλοι δεν παίζονται πια, αλλά ζουν.
Το Killing Godot θα είναι μία παράσταση με συγκίνηση και χιούμορ. Μια παράσταση για την αναμονή, το πέρασμα του χρόνου και τη συντριπτική μοναξιά του ηθοποιού πάνω στη σκηνή.

Ταυτότητα παράστασης

Killing Godot
του Νίκολας Καζάν,
Σκηνοθεσία-Σκηνικό: Νίκος Καμτσής
Κοστούμια: Μίκα Πανάγου
Σκηνικά αντικείμενα και κατασκευές: Ιωάννα Καραγιώργου
Φωτογραφίες-promo video: Topos arte
Προβολή & Επικοινωνία: We Will – Βάσω Σωτηρίου

Ερμηνεία: Πάνος Σκουρολιάκος, Δημήτρης Φραγκιόγλου. Μαζί τους η performer Ναταλί Φλουρή.

Πού: Θέατρο ΤΟΠΟΣ ΑΛΛΟΥ – Κεντρική Σκηνή (Κεφαλληνίας 17 Αθήνα 210 8656004
Πρεμιέρα: Παρασκευή 14 Νοεμβρίου 2025
Πότε: Κάθε Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή 20.30μμ
Εισιτήρια: 18 ευρώ, άνω των 65: 15, Φοιτητικό/νεανικό: 12 ευρώ
Κρατήσεις εισιτηρίων στο inTickets και στο ταμείο του θεάτρου στο: 210 8656004
Διάρκεια:. 85’
Προπώληση: https://tickets.in.gr/gr-el/tickets/theater/killing-godot-by-nicholas-kazan/