Τζάκι Φλέμινγκ, ποιο είναι τελικά τo πρόβλημα με τις γυναίκες;

H λονδρέζα καρτουνίστρια Τζάκι Φλέμινγκ, η οποία απέκτησε φήμη με τις ακτιβιστικές της καρτ-ποστάλ πριν ακόμα το ίντερνετ κατακλύσει κάθε πτυχή της ζωής μας, δημιούργησε κάποτε ένα αιχμηρό σκίτσο, στο οποίο τρεις γυναίκες με μαγιό παίζουν ποδόσφαιρο. «Ακόμα δεν μπορώ να πιστέψω ότι αυτός είναι ο μόνος τρόπος να δείξει η τηλεόραση γυναικείο ποδόσφαιρο» αναφέρεται σε ένα μήνυμα ακριβώς από πάνω.

Σε ένα άλλο σκίτσο της Φλέμινγκ, μια γυναικεία μορφή φοράει ένα σκούρο μαγιό και παρατηρεί το σώμα της ενώ καθρευτίζεται, λέγοντας: «Αγαπώ το σώμα μου ακριβώς έτσι όπως είναι, αγαπώ τη κοιλιά μου, αγαπώ…ουφ, ξέχνα το».

Ο Στίβεν Κινγκ, είχε αναφέρει κάποτε, ότι το «χιούμορ είναι σχεδόν πάντα μακιγιαρισμένος θυμός». Και, τα φεμινιστικά σκίτσα της Φλέμινγκ, αδιαμφισβήτητα διέπονται από ειρωνεία, οργή για ένα πατριαρχικό σύστημα που πετάει τα γυναικεία κατορθώματα σε κάδο απορριμάτων, ενω κορνιζάρει σε δρόμους, σχολικά βιβλία και μουσεία τα σπουδαία επιτεύγματα των ανδρών ομολόγων τους, θυμίζοντας σαλόνι σε κάποιο σπίτι των Βαλκανίων που τα πτυχία εγγονιών γένους αρσενικού στέκονται καμαρωτά σε κάθε τοίχο, δίπλα από χαριτωμένες φωτογραφίες των γυναικών της οικογένειας, ακόμα και αν έχουν οκτώ μεταπτυχιακά – η ομορφιά υπερτερεί σε σχέση με την μόρφωση για τις γυναίκες, σωστά;

Ο Ζαν Ζακ Ρουσώ, «γνωστός ξερόλας» όπως τον χαρακτηρίζει η Φλέμινγκ, πίστευε ότι πρέπει να χαλιναγωγούμε τα κορίτσια από μικρή ηλικία, ώστε να υιοθετούν με φυσικό τρόπο τον έμφυτο ρόλο τους να ικανοποιούν τους άντρες

«Το πρόβλημα με τις γυναίκες» | Εκδόσεις Μεταίχμιο | Μετάφραση: Μαρτίνα Ασκητοπούλου / Στέλα Ζουμπουλάκη

Μια ξεκαρδιστική επιδρομή

Στο σύνολο τους, τα έργα της Φλέμινγκ λειτουργούν ως μια τραγελαφική υπενθύμιση: στο κόμικ με τίτλο «Το πρόβλημα με τις γυναίκες», αναφέρεται με μια ισχυρή δόση από οξυδερκές χιούμορ σε προσωπικότητες όπως η Αμερικανίδα σκοπεύτρια Άνι Όουκλεϊ, η οποία «μπορούσε να πετύχει με το όπλο της τη στάχτη από το τσιγάρο του άντρα της, αλλά αυτό δεν ήταν δα και για τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Τουλάχιστον είχε ντελικάτα πόδια» ή η Ναν Άσπινγουολ, καταξιωμένη αθλήτρια ιππασίας, η οποία «διέσχισε καβάλα στο άλογο της την Αμερική, τερματίζοντας στον 12ο όροφο του Δημαρχείου της Νέας Υόρκης. Ούτε αυτό ήταν όμως για τους Ολυμπιακούς Αγώνες».

Η Φλέμινγκ δεν έχει ως στόχο, να καυτηριάσει τη κουλτούρα του σήμερα, αλλά να πραγματοποιήσει μια ξεκαρδιστική επιδρομή σε κάθε σημείο της ιστορίας που οι γυναίκες περιτριγυρίζονταν από μύθους που σκαρφίστηκαν άνδρες για να μπορούν να σφιχταγκαλιάζουν ανενόχλητοι τα προνόμια τους. Ας πούμε, ο Δαρβίνος, για τον οποίο σίγουρα έχετε ακούσει κατά την διάρκεια της υποχρεωτικής παραμονής σας στις σχολικές αίθουσες, έλεγε ότι όταν οι γυναίκες παρέμεναν σπίτι τα επιτεύγματα τους ωχριούσαν μπορστά σε εκείνα των αντρών, πράγμα που αποδείκνυε ότι ήταν βιολογικά κατώτερες. Φυσικά, δεν ήταν ο μόνος που ενορχήστρωνε εκστρατείες λάσπης κατά των γυναικών για να θρέψει τη ματαιοδοξία του. Ο Ζαν Ζακ Ρουσώ, «γνωστός ξερόλας» όπως τον χαρακτηρίζει η Φλέμινγκ, πίστευε ότι πρέπει να χαλιναγωγούμε τα κορίτσια από μικρή ηλικία, ώστε να υιοθετούν με φυσικό τρόπο τον έμφυτο ρόλο τους να ικανοποιούν τους άντρες. Μάλλον, κάτι παραπάνω θα ήξερε, διότι από τον πόθο του για ποδηγέτηση, έκλεισε τα παιδιά του σε ορφανοτροφείο.

«Το πρόβλημα με τις γυναίκες» | Εκδόσεις Μεταίχμιο | Μετάφραση: Μαρτίνα Ασκητοπούλου / Στέλα Ζουμπουλάκη

Φυσικά, η Φλέμινγκ δεν θα μπορούσε παρά να κρατήσει και μια θέση στο συμβούλιο των υπεράνω ανδρών και για τον Πάμπλο Πικάσο, ο οποίος πίστευε ακράδαντα ότι οι γυναίκες είναι φτιαγμένες για να υποφέρουν.

Σε τελική ανάλυση, μπορεί οι γυναίκες να μην κατάφεραν να ακουμπήσουν ή έστω να πλησιάσουν το μεγαλείο του καλλιτέχνη, σύμφωνα με τον Τύπο και τα ποικίλα βιβλία τέχνης που αφήνουν ιέρειες της τέχνης να μαραζώνουν δίπλα από τα ονόματα των συζύγων τους που για κακή τους τύχη ήταν και συνάδελφοι τους, αλλά η καρτουνίστρια βρίσκει αυτό το γεγονός ανακουφιστικό, ιδίως «αν αναλογιστεί κανείς πόσες μούσες του αυτοκτόνησαν».