«Είμαι 57, έχω γίνει σμπαράλια»: Μεσήλικας ντελιβεράς περιγράφει μια ζωή-ποδήλατο

Ο βρετανός υπουργός Εργασίας και Συντάξεων Μελ Στράιντ ενθουσιάστηκε όταν επισκέφθηκε αυτή την εβδομάδα τα γραφεία της βρετανικής εταιρείας διανομής φαγητού Deliveroo, η οποία κατέγραψε αύξηση 62% στους διανομείς άνω των 50 ετών την τελευταία διετία.

Οι ευέλικτες μορφές εργασίας δημιουργούν «καταπληκτικές ευκαιρίες» και προσφέρουν «επιλογές που ο κόσμος μπορεί να μην είχε σκεφτεί σε διαφορετική περίπτωση», είπε ο Στράιντ σε συνέντευξή του στους Times του Λονδίνου.

Οι δηλώσεις του εξόργισαν τη βρετανική ομοσπονδία συνδικάτων, η οποία κατηγόρησε τον υπουργό ότι «ωραιοποιεί το gig economy», ή την «οικονομία της αρπαχτής» σε ελεύθερη απόδοση.

Ο Guardian ζήτησε τη γνώμη του Κρις, ενός 57χρονου διανομέα στο Λονδίνο.

«Άρχισα να διανέμω παραγγελίες για την Deliveroo το 2019 όταν έληξε η προηγούμενη σύμβασή μου. Είμαι κουρασμένος συνέχεια. Όπως το παρουσίασε ο Μελ Στράιντ μπορείς απλά να συνδεθείς στο σύστημα και να βρεις μια παραγγελία, όμως υπάρχει μεγάλη αναμονή για την οποία δεν πληρώνεσαι«.

»Συχνά περιμένω στο ποδήλατό μου μια ώρα μέχρι να εμφανιστεί κάποια παραγγελία. Απλά περιμένω μαζί με 17 άλλους διανομείς. Είναι σαν να πληρώνεται ένας σερβιτόρος ή μια σερβιτόρα μόνο όταν πηγαίνουν το φαγητό στο τραπέζι» είπε.

«Η μητέρα μου είναι 82 και δεν ζει στο Λονδίνο. Δεν μπορώ να την επισκέπτομαι συχνά επειδή ακόμα και μια μέρα χωρίς δουλειά είναι μεγάλο πλήγμα για το εισόδημά μου. Χθες έβγαλα 15,75 λίρες (18,2 ευρώ) σε διάστημα τριών ωρών το μεσημέρι. Δεν βγάζω αρκετά για τις ώρες που δουλεύω.

»Ζω σε κοινωνική κατοικία και το νοίκι μου είναι 150 λίρες την εβδομάδα. Αυτή τη στιγμή έχω μείνει πίσω στις πληρωμές και για το νοίκι και για τον δημοτικό φόρο. Ξέρω ότι [το σουπερμάρκετ] Marks & Spencer βάζει αυτοκόλλητα με μειωμένες τιμές στο φαγητό στις 5.30 μμ, ενώ το Co-Op στις 6.30, οπότε προσπαθώ να πηγαίνω τότε.

«Είναι ένας συνεχής αγώνας. Δεν παίρνουμε ένσημα για εθνική σύνταξη, καμία σύνταξη, κανένα μισθό για τις διακοπές.

»Είμαι 57, έχω γίνει σμπαράλια. Όταν πρωτοξεκίνησα, το ένιωθα στα πόδια και τους γοφείς και τους ώμους. Τα κουτιά είναι βαριά. Τώρα όμως το νιώθω σε όλο το σώμα. Στο τέλος της ημέρας απλά καμπουριάζεις. Μερικές φορές πηγαίνω μόνος μου στην παμπ και σκέφτομαι ‘Ελπίζω να μην μου μιλήσει κανείς’»

«Αυτό είναι το τίμημα της δουλειάς –έχει επίπτωση στην ψυχική υγεία σου. Συνήθως είμαι πρόσχαρος και έχω αυτοπεποίθηση. Τώρα όμως νιώθω άχρηστος. Είναι τόσο δύσκολο να κρατάς το κεφάλι σου ψηλά.

«Οι περισσότεροι πελάτες είναι εντάξει, όμως μια σημαντική μειονότητα σου φέρεται σαν να είσαι προσωπικός τους υπηρέτης. Ούτε που σε κοιτάνε όταν παραλαμβάνουν το φαγητό. Αυτό έχει επίπτωση στην αυτοπεποίθησή μου. Έχασα τον αυτοσεβασμό μου, φαντάζομαι ότι ο κόσμος σκέφτεται ‘Κοίτα τον γέρο το τσουτσέκι, δουλεύει στην Deliveroo.

«Σε μια παράδοση το 2019 πήγα σε μια πολυκατοικία στο Λονδίνο. Ο τύπος στην πόρτα είπε ‘Σας σιχάθηκα όλους σας’. Ίσως περίμενε αρκετή ώρα. Άρχισε να κινείται προς το μέρος μου, οπότε άρχισα να τον βιντεοσκοπώ. Τότε με χτύπησε στο πρόσωπο και μου πέταξε το κινητό από το χέρι. Είπα στην εταιρεία να μην με ξαναστείλει εκεί. Μερικές εβδομάδες αργότερα όμως αναγνώρισα τη διεύθυνσή του σε μια παραγγελία. Την επέστρεψα στο εστιατόριο.

»Τα σχόλια του Μελ Σττράιντ ήταν τόσο αφελή. Είναι όπως έλεγε ο [πολιτικός] Νόρμαν Τέμπιτ ‘ξανανέβα στο ποδήλατό σου’. Πίστεψέ με, είμαι πάνω στο ποδήλατο. Έξι ή επτά ημέρες την εβδομάδα.

»Υποστηρίζει την επιστροφή στις βικτωριανές εργασιακές πρακτικές, με τους εργάτες να στήνονται στην ουρά και να περιμένουν να τους διαλέξουν. Τώρα μετεκπαιδεύομαι ως οδηγός βαρέων φορτηγών και ελπίζω να περάσω τις εξετάσεις το φθινόπωρο. Αυτό είναι το φως μου στην άκρη του τούνελ».