«Είμαι ο Θάνος Αξαρλιάν. Με δολοφόνησαν, αλλά θέλω να με σέβεστε»

Θάνος Αξαρλιάν, ετών 49. Εγγαμος με δύο παιδιά, σπουδαγμένος, μορφωμένος, με στρωμένη δουλειά, με πολλούς φίλους, ψυχή της παρέας.

Και αγωνιστής της ζωής, των κοινωνικών κινημάτων, της Δικαιοσύνης και της Δημοκρατίας, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Που τον χάνεις, που τον βρίσκεις, με ένα πλακάτ στους δρόμους. Για τους φτωχούς, τους άστεγους, τους γκέι, τους εργάτες.

Ουπς… Λάθος. Ο Θάνος Αξαρλιάν δεν είναι μαζί μας. Επεσε νεκρός πριν από 29 χρόνια, μόλις 20 ετών ήτανε τότε.

Δεν σπούδασε, δεν έκανε οικογένεια, ούτε παιδιά. Δεν έγινε πετυχημένος στη δουλειά του, δεν έκανε παρέες και οι φίλοι του δεν άκουσαν ποτέ τα αστεία του.

Όχι, δεν κατέβηκε στους δρόμους και δεν σήκωσε πλακάτ για την κοινωνική δικαιοσύνη και τα ανθρώπινα δικαιώματα.

Ηταν μόλις 20 ετών και τον θυμόμαστε σαν σήμερα κάθε χρόνο. Γιατί εκείνη την ημέρα του Ιούλη του 1992 έπεσε νεκρός στο κέντρο της Αθήνας.

Μια «παράπλευρη απώλεια», το «μεγαλύτερο λάθος» της 17Ν (όπως έγραψε ο φαρμακοχέρης Δημήτρης Κουφοντίνας).

Ή όπως είπε στην απολογία του ένα μέλος της τρομοκρατικής ενέργειας, ήταν το θύμα της βιασύνης τους γιατί… ήθελαν να πάνε διακοπές. Διότι και οι τρομοκράτες – αντάρτες πόλης, θέλουν ξεκούραση…

Το σχέδιο ήταν λίγο πολύ το εξής. Χτυπάμε με ρουκέτα το αυτοκίνητο του υπουργού Παλαιοκρασσά αλλά με δύο προϋποθέσεις.

Να μην έχει στο αυτοκίνητο μέλη της οικογένειάς του και να μην κινδυνεύσουν περαστικοί.

Η τρομοκρατική επίθεση έγινε χωρίς να τηρηθούν οι υποσχέσεις των μελών της οργάνωσης.

Θύμα ο 20χρονος Αξαρλιάν που περπατούσε τυχαία στην Καραγιώργη Σερβίας.

Παράπλευρη απώλεια ενός τυφλού πολέμου, που όμως δεν πρέπει να τον ξεχνάμε. Δεν πρέπει να προσπερνάμε την ημερομηνία αυτή.

Και δεν πρέπει να το κάνουμε γιατί είμαστε σίγουροι ότι αν υπάρχει Επέκεινα, υπάρχει και μια παρέα που συζητά τα τεκταινόμενα.

Πιστεύω ότι στην παρέα είναι ο Αξαρλιάν, ο Αλέξης Γρηγορόπουλος, ο Φύσσας, τα παιδιά της Marfin, μπορεί και οι παλιοί: Ο Κουμής, η Κανελλοπούλου, ο Καλτεζάς, ίσως κι άλλοι που μου διαφεύγουν.

Θύματα τυφλής βίας, μικρά παιδιά που δεν πρόλαβαν να ζήσουν, που δεν πρόλαβαν να κάνουν οικογένειες, να αφήσουν το αποτύπωμά τους στη ζωή.

Είναι νεκροί και είναι όμοιοι νεκροί. Δεν ξεχωρίζουν, δεν έχουν κομματική ταυτότητα και σε καμιά περίπτωση δεν θέλουν την πολιτική τους εκμετάλλευση.

Από εκεί που είναι χαίρονται ή λυπούνται για όσα συμβαίνουν στη χώρα μας.

Σε μια χώρα που διαχωρίζει τις μανάδες που κλαίνε για τα παιδιά τους. Τις διαχωρίζει σε «δεξιές» και σε «αριστερές».

Υπάρχουν μωρέ μανάδες που έζησαν το θάνατο του παιδιού τους και θέλουν να τους εκμεταλλεύονται τα κόμματα;

Τα δάκρυα της μάνας, του πατέρα, του αδερφού για τον «δικό τους» άνθρωπο είναι ίδια. Δεν ξεχωρίζουν επειδή τα σκότωσε ένας ηλίθιος μπάτσος ή ένας βλάκας τρομοκράτης ή ένας οργανωμένος φασίστας.

Τα δάκρυα της κοινωνίας δεν μπορεί να είναι υποκριτικά, δεν μπορεί να είναι διαφορετικά.

Ναι, κλαίμε το ίδιο για τα νεκρά παλικάρια και τα κορίτσια που έφυγαν από ένα δολοφονικό χέρι.

Και ναι, τους τιμούμε το ίδιο, χωρίς κομματικές παρωπίδες. Κι αφήνουμε ένα γαρύφαλλο στη μνήμη τους.

Και δεν καίμε την Αθήνα για να δείξουμε πόσο τιμούμε το νεκρό.

Δεν είναι ίσες αποστάσεις και δεν είναι η λογική των άκρων που συναντώνται.

Είναι η κοινή λογική που λέει ότι ο Θάνος Αξαρλιάν σαν σήμερα έπεσε νεκρός από ένα «τουρίστα» τρομοκράτη.

Είναι η κοινή λογική που λέει ότι η βία δεν έχει χρώμα και ιδεολογική ταυτότητα.

Η βία είναι βία και πρέπει να είναι πάντα και απ’ όλους καταδικαστέα.

«Ημουν ο Θάνος Αξαρλιάν. Σήμερα θα είχα γυναίκα και παιδιά και τον Δεκέμβριο θα πήγαινα με ένα γαρύφαλλο στα Εξάρχεια να τιμήσω τη μνήμη του Αλέξη. Και θα πήγαινα και στην Marfin και στη Νίκαια για να δω τα όμορφα αυτά παιδιά που έχασαν τη ζωή τους.

Είμαι ο Θάνος Αξαρλιάν. Δολοφονηθείς από τον Δημήτρη Κουφοντίνα και την παρέα του. Και θέλω να με σέβεστε. Εστω και νεκρό, αφού δε με σεβαστήκατε ζωντανό».