Μέρα της Μαρμότας νούμερο 2

Μπορεί να φταίει ό,τι είμαι κοντά είκοσι μέρες κλεισμένος σπίτι, μπορεί να φταίει ότι παρακολουθούσα τη σειρά για τον Φρόιντ στο Netflix, αλλά τελευταία άρχισα να ξαναβλέπω όνειρα. Θα σας διηγηθώ το τελευταίο.

Φτάσαμε, λέει, στο τέλος της περιπέτειας που ζούμε – δεν έχει σημασία πότε ακριβώς και άλλωστε στα όνειρα δεν υπάρχουν τέτοιες λεπτομέρειες: είναι όνειρα, όχι αμερικάνικες ταινίες που ξεκινάνε με την τοποθεσία και την ημερομηνία που όλα εξελίσσονται. Ο κόσμος είχε ξαναρχίσει να βγαίνει φορώντας μάσκες, τα σινεμά, τα θέατρα και τα εστιατόρια ξανάνοιξαν και οι περιορισμοί στην κυκλοφορία δεν υπήρχαν πια. Ολα ήταν υπέροχα; Οχι, γιατί αυτά δεν γίνονται ούτε στα όνειρα.

Υπήρχαν δεκάδες κλειστά καταστήματα, η ανεργία είχε εκτοξευτεί, οι Τράπεζες έβλεπαν να κοκκινίζουν όλα τους τα δάνεια, η ύφεση ήταν απερίγραπτη και όλα αυτά συνέβαιναν σε πανευρωπαϊκό επίπεδο. Η Ελλάδα είχε ξεπεράσει την περιπέτεια με ένα σχετικά μικρό αριθμό νεκρών – πολύ μικρότερο από αυτόν της Ιταλίας, της Ισπανίας, της Γαλλίας ακόμα και της Γερμανίας, που έχει πολύ καλύτερο εθνικό σύστημα Υγείας, αλλά η οικονομία ήταν κατεστραμμένη κι ο κόσμος ζούσε με επιδόματα, που ήταν της τάξης των 500 ευρώ – ίσως και μικρότερα.

Οι ευρωπαίοι ηγέτες συνεδρίαζαν για μέρες και στο τέλος οι Γερμανοί έβαλαν μια πρόταση στο τραπέζι από τις δικές τους, απορρίπτοντας όλες τις άλλες. Σύμφωνα με αυτή δεν θα υπήρχαν ευρωομόλογα, όπως ζητούσαν οι χώρες του Νότου και δεν θα γινόταν καμία διαγραφή χρέους όπως ακόμα και ο Μάριο Ντράγκι πρότεινε: απλά αποφάσισαν να μεγαλώσει πολύ το ποσό που θα μπει στο γνωστό ταμείο ευρωπαϊκής σταθερότητας για την υποστήριξη των ευρωπαϊκών οικονομιών.

Με τη γνωστή πάντα προϋπόθεση που λέει ότι όποιος θέλει να μπει στον ESM, δηλαδή στον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας, θα πρέπει να υπογράψει και το σχετικό Μνημόνιο, δηλαδή μια σειρά από υποχρεώσεις για το πώς θα διαχειριστεί τα χρήματα.

Στο όνειρό μου, μετά από μια θυελλώδη συνεδρίαση της κοινοβουλευτικής ομάδας ο Πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης υπογράφει το Μνημόνιο, εξηγώντας στη συνέχεια με διάγγελμα πως είναι υποχρεωτικό να σωθούν οι Τράπεζες για να ξαναπάρει μπροστά η οικονομία. Επίσης καταργεί τις φοροαπαλλαγές, που η κυβέρνησή του πρόλαβε να κάνει κι αποφασίζει ακόμα και την επιστροφή του ΕΝΦΙΑ στα επίπεδα του 2015 γιατί, όπως λέει, δεν γίνεται αλλιώς.

Αυτόματα ο Αλέξης Τσίπρας τον καταγγέλλει, λέει πως η Δεξιά υπάρχει για να μας φέρνει Μνημόνια και καλεί τον λαό, που έδειξε στις μέρες της περιπέτειας του κορωνοϊού την πειθαρχία του, να κατεβεί στους δρόμους και να μην υπακούσει στα μέτρα της κυβέρνησης. Δημιουργείται πάλι το ρεύμα του αντιμνημονίου, αρχίζουν στο Σύνταγμα συγκεντρώσεις των Αγανακτισμένων, οι δημοσκοπήσεις δείχνουν τη Χρυσή Αυγή στο 10%, δεκάδες εκκολαπτόμενοι Βαρουφάκηδες εξηγούν γιατί είναι λύτρωση η επιστροφή στη δραχμή και ο Πάνος Καμμένος που έχει επιστρέψει (όνειρο βλέπω είπαμε…) επαναφέρει την πρότασή του να γίνουμε πολιτεία των Ηνωμένων Πολιτειών και ζητά την ψήφο του λαού για να διαπραγματευτεί με τον Ντόναλντ Τραμπ την πιθανότητα. Στο τέλος γίνονται εκλογές (με απλή αναλογική…), ο Μητσοτάκης παίρνει 41% γιατί ένας κόσμος δεν ξεχνά την ψυχραιμία που έδειξε στην κρίση, αλλά ορκίζεται κυβέρνηση Τσίπρα (με Καμμένο, Βαρουφάκη, ΠΑΣΟΚ και λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις).

Ο Τσίπρας υπόσχεται ότι θα καταργήσει το Μνημόνιο με ένα νόμο και ένα άρθρο, ο Βαρουφάκης ξαναγίνεται υπουργός Οικονομικών και πάει να διαπραγματευτεί με τη Μέρκελ και όταν αυτή του λέει ότι δεν έχει να προτείνει, παρά απλά ένα νέο Μνημόνιο με σκληρότερους όρους, ο Τσίπρας κάνει δημοψήφισμα.

Σε αυτό ακριβώς το σημείο ξύπνησα. Σκεφτόμουν ότι έζησα στον ύπνο μου τη Μέρα της Μαρμότας. Παρηγορήθηκα στη σκέψη ότι παρά την επιτυχία της η ταινία δεν είχε συνέχεια. «Μέρα της Μαρμότας νούμερο 2» δεν γυρίστηκε από το Χόλιγουντ ποτέ. Αλλά εδώ είναι Ελλάδα…