Διαβατήριες τελετές

Από νομού εις νομόν και από χωρίου σε χωρίον ταξιδεύει ο κ. Τσίπρας για να οργανώσει τον «ΣΥΡΙΖΑ του 32%», εγχείρημα που καμιά σχέση δεν έχει με το αντίστοιχο του ΠαΣοΚ, όταν μετά το 25% των εκλογών του 1977 το κόμμα του Ανδρέα Παπανδρέου, άνοιξε διάπλατα τις θύρες του σε κεντρώους πολιτευτές που ήθελαν να εκλεγούν βουλευτές. Γιατί τότε το ΠαΣοΚ ήταν πολλά υποσχόμενη ανερχόμενη δύναμη, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ σήμερα είναι δοκιμασμένο και ηττημένο κόμμα.

Ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε εκλογικά άλματα στις αναμετρήσεις του 2012 και 2015 με τον ελλιπή μηχανισμό του κόμματος του 5% – ο Αλέξης Τσίπρας ήταν στην πρωτοπορία του νέου φαινομένου «αρχηγοί χωρίς κόμμα», όπως οι Μακρόν, Τραμπ και Μπέπε Γκρίλο που απέδειξαν την αποδυνάμωση του «μαζικού κόμματος» που κυριαρχούσε σε προηγούμενες δεκαετίες.

Προφανώς, αυτό που επιτεύχθηκε στις προηγούμενες εκλογικές αναμετρήσεις θα μπορούσε να επαναληφθεί και στις επόμενες με το υπάρχοντα μηχανισμό -ο στόχος των 170.000 μελών που τέθηκε μετά τις εκλογές με τον γελοίο συλλογισμό «ένα μέλος για κάθε δέκα ψηφοφόρους», είναι αταβιστική έξαρση: οι «συνωμοτικές τριάδες» του παράνομου ΚΚΕ θα γίνονταν «συνωμοτικές δεκάδες». Και ανέφικτος: σε φάση που παρακμάζουν τα μαζικά κόμματα, δεν υπάρχει περίπτωση να προσεγγιστεί, όσες δημιουργικές καταγραφικές μεθόδους και αν χρησιμοποιήσει ο υπάρχων κομματικός μηχανισμός.

Αυτό που γίνεται με την «εξόρμηση», είναι αναδιανομή της κομματικής εξουσίας ώστε να προικοδοτηθούν με γενναίο μερίδιο και τα στελέχη του ΠαΣοΚ που εντάχθηκαν στον ΣΥΡΙΖΑ και οι «προεδροφρουροί», η νέα γενιά στελεχών που ταύτισαν την πολιτική τους ύπαρξη με τον κ. Τσίπρα.

Η παλιά γενιά αντιστέκεται αλλά μάλλον δίνει μάχη ήδη χαμένη – και μάλλον βαριέται αφόρητα αυτά τα επαρχιακά bains de foule ο πρώην πρωθυπουργός: όταν έχεις περάσει από τέτοια θέση, δεν σε ενδιαφέρει να πρωταγωνιστείς σε περιοδεύοντα θίασο που παίζει αποτυχημένο έργο. Οι δηλώσεις κάποιων ξοφλημένων στελεχών ότι «ΣΥΡΙΖΑ υπήρχε πριν τον Τσίπρα και θα υπάρχει και μετά» δεν προσθέτουν στην διαπραγματευτική τους δύναμη, απλώς επιβεβαιώνουν τον οριστικό παραμερισμό τους.

Πρέπει όμως η νέα προσωποπαγής κομματική δομή και η καρατόμηση των παλαιών κομματικών στελεχών να νομιμοποιηθεί με διαβατήριες προς το νέο καθεστώς τελετές που θα παραπέμπουν στο παρελθόν της κομμουνιστικής Αριστεράς και θα υπηρετούν τα προσχήματα της μαζικής οργάνωσης και του κόμματος ως εκπροσώπου μαζών και όχι ως μηχανισμού που ενδιαφέρεται μόνο για τον εαυτό του.

Αλλά η γενικότερη πολιτική αδιαφορία, δείχνει πως μάλλον είναι δύσκολο να ξεπεραστεί η δυσπιστία και απογοήτευση της ελληνικής κοινωνίας.