Το κλάμα για τα περασμένα μεγαλεία…

Ωραίο, τρυφερό, σεβαστικό και πολύ αγαπησιάρικο είναι το να θυμάται και να τιμά κάποιος τις επετείους των μεγάλων στιγμών, υπό έναν όρο: αυτές να μην μπαγιατεύουν, να μη μένουν στοιχειωμένες και να μη δαιμονοποιούν τις επόμενες γενιές…

Προχθές λοιπόν συμπληρώθηκαν 14 χρόνια από το αλησμόνητο θρίλερ του ημιτελικού με τη Γαλλία στο Ευρωμπάσκετ του 2005 στο Βελιγράδι και σήμερα παίρνει τη σκυτάλη ο επιγενόμενος τελικός με τη Γερμανία…

Μια το εφεξής καλούμενο «βάλ’ το αγόρι μου», μια το χρυσό μετάλλιο το επόμενο βράδυ και να οι δόξες, οι αναμνήσεις, η νοσταλγία και όλα τα παρελκόμενά τους…

Τον επόμενο Σεπτέμβριο (του 2006) η Εθνική νίκησε τους Αμερικανούς στη Σαϊτάμα και βρέθηκε στο δεύτερο σκαλί του βάθρου του Παγκοσμίου Κυπέλλου, τρία χρόνια αργότερα, στο Κατοβίτσε, ακολούθησε το χάλκινο μετάλλιο στο Ευρωμπάσκετ και έκτοτε όπως λέει και το τραγούδι «με κοιτάς, σε κοιτώ και μετά σιωπή»…

Απλώς σε αντίθεση με τους υπόλοιπους στίχους της Λίνας Νικολακοπούλου, εμείς δεν πολυφαινόμαστε ζωντανοί σαν ροκ συγκρότημα!

Στη δεκαετία του ’90 μας κακόπεφταν και σιχτιρίζαμε τις αλλεπάλληλες τέταρτες θέσεις που καταλάμβανε η Εθνική στα Ευρωπαϊκά και στα Παγκόσμια Πρωταθλήματα, αλλά τώρα

αυτές είναι πια πολύ μακρινές και μοιάζουν κιόλας με πολυτέλεια…

Πριν από δυο εβδομάδες η Εθνική μετά τον ανεκπλήρωτο στόχο στον αγώνα με την Τσεχία έπαιρνε τον δρόμο του γυρισμού από τη Σενζέν με την ουρά στα σκέλια. Στο τέλος του Παγκοσμίου Κυπέλλου βρισκόταν στη… γαλαρία της 11ης θέσης, εξοστρακισμένη για άλλη μια φορά από την ελίτ και υποχρεωμένη να υποστεί τη βάσανο του Προολυμπιακού Τουρνουά και ό,τι αυτό συνεπάγεται…

Καλή είναι η δόξα του παρελθόντος, αλλά δεν τρώγεται που να πάρει η οργή. Τώρα μάλιστα που εξέλιπεν και το λίπος το οποίο είχε αποθηκευτεί στον οργανισμό της, η Εθνική νιώθει πως επέτειοι σαν τη σημερινή επιτείνουν ακόμη περισσότερο το σύνδρομο της στέρησης.

Οπως λέει άλλωστε και ο εθνικός ποιητής, περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαις!