«Να σχωρεθούν τα πεθαμένα μας» στη μετονομασία του Ευαγγελισμού;

Αυτή είναι μια φράση ιερή και δεν θα την χρησιμοποιήσω καθόλου ειρωνικά. «Να σχωρεθούν τα πεθαμένα σου». Την λέμε στους πενθούντες για να απαλύνουμε τον πόνο του θανάτου. Σε μία οικογένεια μπορεί και οφείλει να σημαίνει ιδιαίτερες τιμές, καταπώς τις ορίζει η ίδια η οικογένεια. Σε μία κοινωνία, όμως, σε ένα σύνολο ανθρώπων, δε σημαίνει απολύτως τίποτα. Διότι το πένθος είναι υπόθεση προσωπική.

Σε αντίθεση με το νοσοκομείο, που είναι υπόθεση συλλογική. Για παράδειγμα, ο Ευαγγελισμός, το μεγαλύτερο και από τα παλαιότερα νοσοκομεία της χώρας, ένας φάρος για τους ασθενείς, τους γιατρούς, τους νοσηλευτές, τους συγγενείς, εσένα, εμένα, ένας φάρος συλλογικός.

Ο Ευαγγελισμός είναι έμβλημα για τον τόπο, για τις παροχές του στη Δημόσια Υγεία, για το τεράστιο έργο του: Εκεί μέσα σώζονται ζωές. Ή και πεθαίνουν. Στα νοσοκομεία δεν πηγαίνουμε πάντοτε για να γίνουμε καλά, πηγαίνουμε απλώς για να μη γίνουμε χειρότερα ή, τελικά, για να πεθάνουμε.

Αλλάζουν, λοιπόν, όνομα στους σταθμούς του μετρό. Γιατί όλα τα είχαμε, να ξοδέψουμε από το ταμειακό απόθεμα για φιέστες μας έλειπε. Αλλάζουν σε «Αλέκος Παναγούλης» ο σταθμός «Άγιος Δημήτριος – Αλέκος Παναγούλης» και σε… «Παύλος Μπακογιάννης» ο σταθμός του Ευαγγελισμού.

Πολύ λυπάμαι που το διατυπώνω έτσι: Πρόκειται για ύβρη. Και Ιωάννη Καποδίστρια να τον ονομάτιζαν τον σταθμό, πάλι ύβρις θα μου φαινόταν, αλλά πάει στα κομμάτια, ο Καποδίστριας έχει προσφέρει περισσότερα στον τόπο από τον αείμνηστο Παύλο Μπακογιάννη. Έφερε και τις πατάτες, στην τελική.

Δεν θα αρνηθώ ότι ο Παύλος Μπακογιάννης έφυγε άδικα, αν μη τι άλλο για το… «βρώμικο ’89» και πολύ κακώς κατηγορήθηκε, αν έχει κάποια σημασία. Δεν ήταν δα κι ο χτίστης του οικοδομήματος  -χώρια από το δια ταύτα, που είναι πως οι άνθρωποι δεν είμαστε υπεύθυνοι να αποφασίζουμε ποιοι θα ζήσουν και ποιοι θα πεθάνουν, γι’ αυτό κι ως κράτος είχαμε την ευαισθησία να καταργήσουμε τη θανατική ποινή.

Δεν είμαστε υπεύθυνοι να αποφασίσουμε ποιοι θα ζήσουν στα νοσοκομεία και ποιοι θα πεθάνουν χωρίς φάρμακα, επίσης, αλλά αυτή είναι μία άλλη συζήτηση.

Αλλά πάμε στο προκείμενο: Δε μας έχουν λείψει οι φιέστες ως κοινωνία. Άλλα είναι αυτά που μας έλειψαν. Στα Εξάρχεια, ας πούμε, που είναι και φλέγον ζήτημα των ημερών: Δε μας λείπει να διώξουν ένα κοντέινερ γεμάτο βιβλία, μας λείπει να καθαρίσουμε από τις μαφίες των ναρκωτικών.

Έτσι και τώρα. Να τιμήσουν τον Παύλο Μπακογιάννη, δεν αντιλέγω, αλλά κοροϊδευόμαστε; Επιλέγει η Αττικό Μετρό τον σταθμό του Ευαγγελισμού (ή και οποιονδήποτε σταθμό) για να αλλάξει το όνομά του σε «Παύλος Μπακογιάννης»; Είναι αδιανόητα αμετροεπές.

Και είναι και ευθεία απαξίωση της Δημόσιας Υγείας. Διότι ο Ευαγγελισμός, αυτό το σημείο της γιατρειάς, του πόνου και του θανάτου ακόμα, τόσο κυριολεκτικά όσο και σε συμβολικό επίπεδο είναι πολλά καράτια σημαντικότερος για ολόκληρη την κοινωνία. Μας αφορά συλλογικά, όπως συλλογικά μας αφορά η πλατεία Συντάγματος. Θα μπορούσε ποτέ να μετονομαστεί η πλατεία Συντάγματος, πιστεύετε; Νομίζω πως όχι.

Ας είμαστε σε κάτι σαφείς κι ας παραδεχτούμε, νομίζω όλοι, πως το λειτούργημα που λέγεται Δημόσια Υγεία δεν μπορεί να είναι ισάξιο με την όποια προσφορά είχε για τον τόπο ο Παύλος Μπακογιάννης.

Για την ακρίβεια, η Δημόσια Υγεία, συνταγματικά κατοχυρωμένη να είναι δωρεά για όλους τους ανθρώπους, είναι ίσως το μοναδικό αγαθό που πρέπει να παραμένει αδιαπραγμάτευτο, σταθερό και πάντοτε –ακόμα και σε συμβολικό επίπεδο- αμετακίνητο. Αυτή, η τροφή και το νερό. Τα πράγματα που μας κρατάνε ζωντανούς.

Δεν υπάρχει καλός τρόπος να αντιληφθεί κάποιος τη σπουδαιότητα της Δημόσιας Υγείας, μόνο άγριος τρόπος υπάρχει κι αυτός ο άγριος τρόπος έχει μάχη, ορούς, γιατρούς και αίματα.

Αλλά μας αφορά όλες, όλους. Κάθε άνθρωπο που περπατάει σε αυτήν την χώρα. Που αναπνέει. Κι ακριβώς γι’ αυτόν τον λόγο, για το χατίρι της ανάσας, είναι απολύτως ακατανόητη η ύβρις να ξεγραφτεί από τους σταθμούς του μετρό το όνομα του σημαντικότερου  νοσοκομείου της χώρας. Για την ιστορία του και για την προσφορά του. Και γιατί μας αφορά πολύ περισσότερο (και περισσότερους) από τον όποιο φόρο τιμής σε όποιον πολιτικό.

Εξάλλου, για τους φόρους τιμής υπάρχουν κι οι δρόμοι κι οι πλατείες. Χωρίς να υπεισέρχονται σε ύδατα πραγματικά ιερά.