Είναι βαριά η καλογερική, Γιάννη μου!

Εδώ εγώ κουράστηκα και βαρέθηκα να τον βλέπω εκτεθειμένο στην αδηφάγο δημοσιότητα, φαντάζομαι πόσο θα το έχει πάθει ο ίδιος, που δεν είναι κιόλας – ούτε έγινε ούτε θέλει να γίνει – κλασικό αμερικανάκι!

«Οπου γάμος και χαρά, η Βασίλω πρώτη» λέει μια ελληνική παροιμία, που ταιριάζει και στον Γιάννη Αντετοκούνμπο: άθελά του σε έναν βαθμό, αλλά δεν μπορεί κιόλας να αποφύγει όλα αυτά που συμβαίνουν γι’ αυτόν με αυτόν!

Εκτός, λοιπόν, από την αγάπη, βάσανα έχει και η δημοσιότητα, ιδού το κόστος του ταλέντου, της επιτυχίας, της δόξας και δεν συμμαζεύεται…

Δυο φορές στο Λος Αντζελες, μια στο Μιλγουόκι, μια στο Ζάππειο, μια στου Ζωγράφου, μια στα Σεπόλια,, μια στη Μύκονο, μια στη Νέα Υόρκη, χάνεται ο λογαριασμός το δίχως άλλο!

Ο Γιάννης πρέπει να είναι όπου δει και όπου τον καλούν οι αθλητικές, οι εμπορικές, οι τιμητικές και οι πάσης φύσεως υποχρεώσεις του.

Πρέπει να πλασάρει το παπούτσι του, να τρώει σουβλάκια, να φωτογραφίζεται στο Yankees Stadium με το μπαστούνι του μπέιζμπολ και να αυτοσαρκάζεται λέγοντας «ότι σε αυτό το άθλημα θα ήμουν τραγικός», να βλέπει την αφεντομουτσουνάρα του δίπλα στον Εντι Μέρφι σε μια διαφημιστική παραποίηση της ταινίας «Ο πρίγκιπας της Ζαμούντα», να το ένα, να το άλλο και πάει λέγοντας…

Δεν θυμάμαι εάν το είχε πει ο Τζον Λένον ή κάποιος άλλος ροκ σταρ, αλλά πιθανότατα και ο Αντετοκούνμπο θα υιοθετεί αυτό το τσιτάτο: «Εφτυσα αίμα για να γίνω διάσημος και τώρα φοράω μαύρα γυαλιά για να μη με αναγνωρίζουν στον δρόμο και να μπορώ να ζω κανονικά»!

Βεβαίως με την πάρτη του αυτό είναι κομματάκι δύσκολο και από πρακτικής πλευράς: είναι δύσκολο να μην τον αναγνωρίσουν και να τον αφήσουν να ζήσει κανονικά, ακόμη κι αν φορέσει μαύρα γυαλιά, ακόμη κι αν μεταμφιεσθεί, ακόμη κι αν κρύβεται στα λαγούμια!

Εφόσον λοιπόν δεν μπορεί να τα αποφύγει όλα αυτά, τουλάχιστον ας κάνει την καρδιά του πέτρα κι ας τα απολαύσει!