O ΣΥΡΙΖΑ, οι εκλογές κι ο κυρ Σταύρος ο τσουτσουλομύτης

«Μια φορά κι ένα καιρό ήταν ένας κότσυφας που τον λέγαν Σταύρο.

Τα ‘φερε έτσι η ζωή κι απόκτησε φωλιά και κοτσυφόπουλα.

Και τόσο περήφανος αισθάνθηκε, που βγήκε και κάθονταν στο κλαδί καμαρωτός – καμαρωτός

Κι από μακριά έρχονται όλα τα πουλιά του δάσους: μπεκάτσες, τσίχλες,αηδόνια, τσαλαπετεινοί και παγώνια

από μακριά τον χαιρετάνε κι από κοντά του λένε:

– Γειά σου Σταύρο

– Δεν με λένε Σταύρο. Μον΄ με λένε Σταύρο και κυρ Σταύρο και αφέντη τσουτσουλομύτη!!!

Άλλαξε όμως ο καιρός.

Να βροχές, να κεραυνοί, να χαλάζια πάει η φωλιά, πάν΄τα κοτσυφόπουλα, πάν΄όλα

Βγήκε και κάθονταν στο κλαδί μοναχός.

Κι από μακριά έρχονται όλα τα πουλιά του δάσους: Μπεκάτσες, τσίχλες, αηδόνια, τσαλαπετεινοί και παγώνια από μακριά τον χαιρετάνε κι από κοντά του λένε:

– Γειά σου Σταύρο και κυρ Σταύρο και αφέντη τσουτσουλομύτη!!!

– Δεν με λένε Σταύρο και κυρ Σταύρο και αφέντη τσουτσουλομύτη

Μόνο Σταύρο με λένε. Μόνο Σταύρο»…

Αυτά λέει ένα παλιό διδακτικό τραγουδάκι, του Διονύση Σαββόπουλου… Και όπου Σταύρος βάλτε Αλέξης, Νίκος, Δημήτρης, Αλέκος, Γιώργος, Μιχάλης, Ελευθερία, Κατερίνα, Τασία… Ότι σας αρέσει… Δεκτό…

Ένα τραγουδάκι που άρχισε να στριφογυρίζει στο μυαλό μου από χθες το βράδυ, που ανακοινώθηκαν τα πρώτα αποτελέσματα, παγιώθηκε η διαφορά και επιβεβαιώθηκαν οι δημοσκόποι…

Οι δημοσκόποι που αυτή τη φορά έδειξαν – όπως φάνηκε εκ του αποτελέσματος – να αυτολογοκρίνονται, μετά τα απανωτά στραπάτσα του 2015.

Και να ομολογήσω ότι κι εγώ ακόμα και μετά τα exit poll, ακόμα και μετά τις πληροφορίες, που ανέβαζαν την διαφορά στα ύψη και έλεγαν πως ό,τι δημοσιοποιείται είναι πολύ λίγο σε αυτό που έρχεται, έλεγα σε όσους με ρωτούσαν: «περιμένετε να δούμε τα αποτελέσματα»…

Ένα τραγούδι που απαντά σε όλα τα «ξέρεις ποιος είμαι εγώ», που είπαν κατά καιρούς στελέχη, στελεχάκια, φίλοι και λοιποί συγγενείς κυβερνώντων του ΣΥΡΙΖΑ σε εργαζόμενους, συνεργάτες, αντιπολίτευση, απλούς ανθρώπους…

Αυτές οι εκλογές απέδειξαν πολλά πράγματα, πέρα από τα προφανή.

Τα ποσοστά έστειλαν σαφή μηνύματα.

Μπορούν να διδάξουν.

Το ερώτημα είναι τα έλαβαν αυτοί που έπρεπε;

Έμαθαν οι νέοι από τα λάθη των παλιών;

Πολύ αμφιβάλλω…

Ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε δύο εκλογικές αναμετρήσεις και ένα δημοψήφισμα (δεν εξετάζω πώς διαχειρίστηκε το αποτέλεσμα του) το 2015 κεφαλαιοποιώντας την οργή του λαού απέναντι σε αυτό που συνηθίσαμε να λέμε – λανθασμένα κατά τη γνώμη μου – παλιό πολιτικό σύστημα.

Η φθορά της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, η πλήρης ταύτιση τους με τις αντιλαϊκές πολιτικές των μνημονίων και η υπεράσπιση από μέρους τους με πάθος αυτών των μέτρων, που είχαν σαν αποτέλεσμα την απότομη φτωχοποίηση και εξαθλίωση του λαού, έδωσαν στον ΣΥΡΙΖΑ τη λαϊκή εντολή και εναπόθεσε πάνω του τις ελπίδες του κόσμου.

Μεγάλη ευθύνη η ελπίδα του κόσμου.

Και από την αρχή επέλεξε να συνεργαστεί με την ακροδεξιά.

Υποσχέθηκε – ούτε λίγο ούτε πολύ – επιστροφή στο παρελθόν, στο λεφτά υπάρχουν.

Είπε θα καταργήσω τα μνημόνια με ένα νόμο και ένα άρθρο.

Είπε ελάτε μαζί μου και δώστε μου δύναμη να διαπραγματευτώ κι έφερε νέο μνημόνιο.

Είπε go back κυρία Μέρκελ, για να φτάσει να την αγκαλιάσει πιο σφιχτά κι από τους πολιτικούς του εχθρούς.

Είπε έξω οι ΗΠΑ, για να φτάσει να δώσει στον Ντόναλντ Τραμπ γη και ύδωρ, αναλύοντας μάλιστα τη διαβολική του γοητεία…

Φόρεσε παλαιστινιακή μαντίλα για να αποθεώσει τον Νετανιάχου…

Είπε είμαι η «κυβερνώσα Αριστερά», επιχείρησε να εμφανιστεί ότι είναι σε ευθεία ιστορική γραμμή με το ΕΑΜ, να καπηλευθεί την ιστορία του ΚΚΕ, να χτυπήσει το ΚΚΕ, περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο, να πει είμαι δίπλα στο λαό, είμαι η κυβέρνηση για το λαό και τελικά αποδείχθηκε ρεβανσιστής, οπορτουνιστής, αλαζόνας, λασπολόγος.

Χρησιμοποίησαν ανθρώπους και θεώρησαν ότι μπορούν να θίξουν την αξιοπρέπεια τους με την ίδια ευκολία που πίστεψαν ότι έγιναν θεοί, έγιναν δικαστές και εισαγγελείς και έβγαλαν αποφάσεις, επιχειρώντας να χειραγωγήσουν τη δικαιοσύνη.

Θέλησαν να εργαλειοποιήσουν τη δικαιοσύνη και δεν κατάλαβαν ότι αυτό που ξεκίνησε η προηγούμενη από αυτούς κυβέρνηση και αυτοί επιχείρησαν να εξελίξουν έγινε επί των ημερών τους επιστήμη, που θα επιτεθεί στους ίδιους την επόμενη μέρα.

Μίλησαν για έλεγχο των ΜΜΕ, ενώ οι ίδιοι επιχείρησαν να ελέγξουν τον Τύπο, στήνοντας τα δικά τους μαγαζιά και ελέγχοντας κάποια ήδη υπάρχοντα.

Εφάρμοσαν το δόγμα «όποιος δεν είναι μαζί μας είναι εναντίον μας».

Επιτέθηκαν σε όποιον τους έκανε κριτική. Σε όποιον διαφώνησε. Σε όποιο διαχώρισε τη θέση του γιατί δεν ήθελε να είναι μέρος αυτού που προσπαθούσαν να φτιάξουν.

Έκανε όλα αυτά για τα οποία συνήθιζε στο παρελθόν να καταγγέλλει τους άλλους.

Χρησιμοποίησε τους αγώνες και την ιστορία της Αριστεράς, για να χτυπήσει την Αριστερά.

Η ήττα του Αλέξη Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ έχει όχι όνομα, ονόματα και πολύ συγκεκριμένες αιτίες. Υπουργοί, υφυπουργοί, περιφερειάρχες, γενικοί γραμματείς, στελέχη με ιδιαίτερη αδυναμία σε δήθεν επαναστάτες, εκβιασμοί, λάσπη. Πολύ λάσπη. Εναντίον όλων. Σε όλα αυτά προσθέστε και την «ανάσταση» πολιτικά «νεκρών» δεινόσαυρων του παλιού συστήματος. Διαλέγοντας κάθε θραύσμα του παλιού συστήματος που θα μπορούσε να δείχνει ότι γυαλίζει ακόμα σε ένα πολύ βαθύ σκοτάδι…

Η ήττα έχει σημάδια από γεγονότα όπως το Μάτι. Την αλαζονεία απέναντι σε 102 νεκρούς.

Το προβάδισμα της ΝΔ κατά 9,5% είναι αποκλειστικό έργο του ΣΥΡΙΖΑ. Το ίδιο και η απαξίωση της «Αριστεράς» και η κατάταξη της στο σωρό του «όλοι ίδιοι είναι».

Και όσοι πανηγυρίζετε για την αποδυνάμωση της Χρυσής Αυγής, κοιτάξτε λίγο πιο δίπλα, στην Ελληνική Λύση του Βελόπουλου, που πήρε 4,03% και ξανασκεφτείτε το.

Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πλέον συνυπεύθυνος για τη διαμόρφωση ενός σκοτεινού πολιτικού σκηνικού που έρχεται και έχει κληρονομήσει ως «δεδικασμένα» πλήρως απενοχοποιημένα την εργαλειοποίηση της δικαιοσύνης, τη δικαιοσύνη, τις επιθέσεις, τη γλώσσα πεζοδρομίου, την απαξίωση της «Αριστεράς» στα μάτια των πολιτών και κυρίως την εκδίκηση…

Και να δούμε πού θα μας βγάλει…

Και για να θυμηθώ για ακόμα μία φορά την ομιλία του αξεπέραστου πρωτοκαπετάνιου του ΕΛΑΣ, Άρη Βελουχιώτη, που τόσο προσπάθησαν να σφετεριστούν: «Πότε ακούστηκε στην ιστορία της ανθρωπότητας να πραγματοποιείται η απελευθέρωση μέσω της μπαγαποντιάς; Ποτέ. Η λευτεριά δεν κερδίζεται με ξόρκια, αλλά με αγώνες και θύματα!»…