Τέσσερα χρόνια χωρίς κάλπη

Θεωρείται λοιπόν δεδομένο πλέον ότι οι εθνικές εκλογές θα γίνουν τον Οκτώβριο. Επειδή έτσι είπε ο Πρωθυπουργός στον Χατζηνικολάου και ως γνωστόν ο λόγος του Πρωθυπουργού είναι συμβόλαιο.

Προφανώς και δεν θα έλεγε κάτι διαφορετικό, ακόμη κι αν έχει κάτι άλλο στο μυαλό του. Και πάντως το μόνο που μπορεί κάποιος να υποθέσει με σχετική βεβαιότητα, είναι ότι έπειτα από μία τέτοια κατηγορηματική δήλωση προχθές, θα είναι εξαιρετικά παράδοξο ακόμη και για τα δεδομένα του Αλέξη Τσίπρα να προκηρύξει εθνικές εκλογές ταυτόχρονα με τις ευρωεκλογές και τις αυτοδιοικητικές σε μία εβδομάδα.

Παρά ταύτα, απόλυτη βεβαιότητα για τους σχεδιασμούς του Πρωθυπουργού δεν μπορεί να υπάρξει.

Και αυτό επειδή ο δρόμος προς τις κάλπες του Οκτωβρίου έχει πολλά απρόοπτα και πολλά εμπόδια που μπορεί να αλλάξουν τα δεδομένα, έως και με δραματικό τρόπο.

Κατ΄αρχάς, υπάρχει αυτό το ορατό εμπόδιο, αυτή η μικρή και ενοχλητική λεπτομέρεια για τον ΣΥΡΙΖΑ και την κυβέρνηση: οι ευρωεκλογές  και οι αυτοδιοικητικές εκλογές.

Είναι αρκετά σοβαρό το ενδεχόμενο ο κ. Τσίπρας, οι προοδευτικοί του χειροκροτητές, ο ΣΥΡΙΖΑ και η κυβέρνηση να βρεθούν αντιμέτωποι με μία πολύ δύσκολα διαχειρίσιμη κατάσταση.  Αν επιβεβαιωθούν οι δημοσκοπήσεις, η ήττα στις ευρωεκλογές να είναι βαριά, ο ΣΥΡΙΖΑ να μην εκλέξει ούτε έναν περιφερειάρχη, ούτε ένας από τους υποψηφίους του στις μεγάλες πόλεις να μην βρεθεί καν στον δεύτερο γύρο και ο Αλέξης Τσίπρας να είναι αναγκασμένος να παρακολουθεί τον Μητσοτάκη να πανηγυρίζει και να του λέει από τις 26 Μαΐου κι έπειτα καθημερινώς ότι έχει χάσει και ότι είναι ένας Πρωθυπουργός χωρίς καμία πολιτική νομιμοποίηση.

Θα είναι εξαιρετικά δύσκολο να πει ο Πρωθυπουργός εκείνο το ιστορικό Παπανδρεϊκό «το μήνυμα ελήφθη», όταν το ΠαΣοΚ είχε χάσει στις δημοτικές εκλογές του 1986 τις τρεις μεγάλες πόλεις της χώρας. Ακόμη και αν υποστηρίξει κάτι τέτοιο, δεν θα μπορεί να κάνει τίποτε με το μήνυμα που θα έχει λάβει. Απλώς να πορευτεί προς την επόμενη, μεγάλη και προσωπική του ήττα στις εθνικές εκλογές.

Υπάρχει πάντως και η περίπτωση του θαύματος, στο οποίο ελπίζουν στο Μαξίμου: να είναι οι εκλογές ντέρμπι, να τερματίσει ο ΣΥΡΙΖΑ κοντά στην ΝΔ και να επιχειρήσει να πείσει ότι το ματς γυρίζει. Αυτός είναι στην πραγματικότητα ο μεγαλοφυής σχεδιασμός της κυβέρνησης. Είναι όμως στα χαρτιά και στις μεταξύ τους κουβέντες και έχει χαρακτήρα απεγνωσμένης τζογαδόρικης μπλόφας.

Είναι ενδιαφέρον ότι στην πορεία προς τις ευρωεκλογές, ο κ. Τσίπρας καταφεύγει σε παραλληλισμούς της περίπτωσής του με την αντίστοιχη του ΠαΣοΚ, που είχε χάσει στις ευρωεκλογές του 1999 και κατόρθωσε να κερδίσει τις εθνικές εκλογές του 2000. Υπάρχει όμως μία τεράστια διαφορά, πέραν όλων των άλλων. Οι ευρωεκλογές του ’99 απείχαν από τις εθνικές του 2000 σχεδόν 10 μήνες. Χρόνος απέραντος στην πολιτική, μέσα στον οποίο όλα μπορούν να συμβούν.

Ο Τσίπρας κινδυνεύει πολύ περισσότερο να κάνει το ίδιο λάθος που είχε κάνει ο Καραμανλής το 2009, όταν είχε χάσει τις ευρωεκλογές του Ιουνίου και οδηγήθηκε σε μία οδυνηρή ήττα στις εθνικές εκλογές τέσσερις μήνες αργότερα.

Και υπό την απειλή αυτού του λάθους και αυτής της παγίδας, φαίνεται πως αγνοεί μία ακόμη σημαντική λεπτομέρεια: είναι ο πρώτος Πρωθυπουργός έπειτα από δεκαετίες, που δεν είχε καμία και κανενός είδους εμβόλιμη εκλογική διαδικασία κατά την διάρκεια της θητείας του. Αυτό σημαίνει ότι οι Ελληνες που είχαν συνηθίσει να ψηφίζουν για κάτι κάθε δυο-δυόμιση χρόνια, έχουν να δουν κάλπη μία ολόκληρη τετραετία. Κάπου, κάπως η πολιτική αντίδραση εκτονωνόταν τα προηγούμενα χρόνια, τώρα έχει συσσωρευτεί.

Μπορεί το στοιχείο αυτό να σημαίνει πολλά, πολύ περισσότερα από όσα νομίζουμε. Και ενδέχεται να κάνει τις εκπλήξεις κάποιων πολύ δυσάρεστες.