Μέχρι τις εκλογές θα ζήσουμε πολλούς καβγάδες ανάμεσα στους εντός κι εκτός υποστηρικτές της κυβέρνησης και τον κ. Πάνο Καμμένο. Το διαζύγιο δεν θα είναι συναινετικό.
Ενιωσε κανείς έκπληξη για όσα δήλωσε ο Καμμένος στις ΗΠΑ για την ανάγκη μιας νέας λύσης στο ζήτημα της FYROM; Πιστεύω όχι. Ο Καμμένος τη συμφωνία των Πρεσπών την πολέμησε. Πριν από αυτό έχει κάνει κι άλλα πολλά. Προκάλεσε εντάσεις στα ελληνοτουρκικά, δεν ψήφισε νόμους, συνομίλησε με ισοβίτες χαράματα, έχει κάνει tweet με γραβάτες με γεννητικά όργανα, έχει προκαλέσει συλλήψεις δημοσιογράφων χωρίς να υπάρξει για τις πράξεις του καμία αριστερή ευαισθησία. Προς τι ο ξαφνικός αλληλοσπαραγμός; Ο λόγος είναι απλός: έρχονται εκλογές.
Η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ βασίστηκε πολύ στην ικανότητα του κ. Αλέξη Τσίπρα να μιλήσει μια λαϊκίστικη γλώσσα. «Ο ΕΝΦΙΑ θα καταργηθεί γιατί είναι άδικος». «Το Μνημόνιο θα καταργηθεί με έναν νόμο και ένα άρθρο». «Κανένα σπίτι στα χέρια τραπεζίτη». «Οι Ευρωπαίοι θα παρακαλάνε να μας δώσουν λεφτά». Η συμμαχία με τον Καμμένο προβλήθηκε ως  η απόδειξη πως ο Τσίπρας σοβαρολογεί: βγαίνοντας δίπλα του στο μπαλκόνι έδειχνε πως για να σκίσει τα Μνημόνια θα ξεπεράσει κάθε δισταγμό – ο κόσμος που είχε πωρωθεί με τον αντιμνημονιακό αγώνα, είδε σε αυτό την υπέρβαση των διαχωριστικών γραμμών ανάμεσα στην Αριστερά και στη Δεξιά και στήριξε τον αγώνα κατά των δανειστών και των ενδοτικών υποστηρικτών τους τρεις φορές μάλιστα.
Μετά ήρθε η κωλοτούμπα και ο πολιτικός ρεαλισμός: και πάλι η συμμαχία με τον Καμμένο ήταν χρήσιμη γιατί αποδείκνυε ότι για να βγει η χώρα από τα Μνημόνια, ο Τσίπρας θα χρησιμοποιήσει κάθε πρόθυμο, χωρίς να νοιάζεται ούτε για το πολιτικό παρελθόν του, ούτε για τον λόγο του ή τις πράξεις του. Ο σκοπός αγίασε το μέσο και ο Καμμένος ήταν μέσο απαραίτητο. Ελα όμως που ο καιρός πέρασε γρήγορα και κάναμε και γιορτή και βάλαμε γραβάτα για να πείσουμε το ακροατήριο ότι η εποχή των Μνημονίων τελείωσε.
Αν το τέλος της έφερνε ανάπτυξη, εθνική αισιοδοξία, ορατές ενδείξεις για ένα καλύτερο αύριο, θα πηγαίναμε σε εκλογές, ίσως και με τον Καμμένο στο Επικρατείας.
Αλλά τα ομόλογα πήραν πάλι την ανηφόρα, ξεχασμένες λέξεις όπως τα spread απέκτησαν ξανά επικαιρότητα, οι μετοχές των τραπεζών γίνανε κουρελόχαρτα κι ο κόσμος κατάλαβε πως η κρίση δεν τελειώνει με διαγγέλματα στην Ιθάκη.
Καθόλου τυχαία, όταν έγινε κατανοητό ότι η μεταμνημονιακή Ελλάδα μικρή διαφορά θα «χει από την προηγούμενη, στον ΣΥΡΙΖΑ άρχισαν να αναρωτιούνται γιατί διάβολε τον φορτώθηκαν τον Καμμένο, αφού η συνύπαρξη δεν οδήγησε σίγουρα στη γη της επαγγελίας – καλά καλά ούτε για τις συντάξεις δεν έχουμε δικαίωμα να αποφασίζουμε! Το χειρότερο είναι ότι η εικόνα του δίπλα στον Πρωθυπουργό, τώρα που Μνημόνια λέμε ότι δεν υπάρχουν, μαρτυρά απλά τον έρωτα για την εξουσία: ως αριστεροί, αυτό δεν μπορούμε να το υπερασπιστούμε.
Το πρόβλημα δεν είναι ιδεολογικό – είναι επικοινωνιακό. Δεν υπάρχει πρόβλημα με τον Ζουράρι, την Κουντουρά, τον Κουίκ: αυτοί δεν μιλάνε. Αλλά ο Καμμένος μιλάει κι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει μπροστά του εκλογές. Χρειάζεται επειγόντως νέα λαϊκίστικα αφηγήματα και στο κόμμα φοβούνται πως ο λόγος του Καμμένου τα πνίγει. Οχι άδικα. Πώς να καταγγείλεις τη ΝΔ ως ακροδεξιά, όταν συμπορεύεσαι με κάποιον που θυμίζει πως δεν ψήφισε ούτε τον νόμο για την αναδοχή και την υιοθεσία; Σε λίγο θα σου κουνάει και επικριτικά το χέρι και θα σε κατηγορεί για ενδοτισμό, θυμίζοντας πως στην κοινή διαδρομή σας αυτός έμεινε σχεδόν απαράλλαχτος, ενώ εσύ άλλαξες και μάλιστα πολύ. Κι άντε να δούμε τι θα του πεις τότε…

Γράψτε το σχόλιό σας

Ακολουθήστε το στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, στο