Η ώρα της περικεφαλαίας

Δεν χρειάζεται να βάλει ο Καμμένος τη στολή του. Ο Ζάεφ «δεν απειλεί με πόλεμο», όπως ενημέρωνε κάποιο τηλεοπτικό δίκτυο τους πρωινούς τηλεθεατές του. Προεκλογική εκστρατεία για το δημοψήφισμα της 30ής Σεπτεμβρίου κάνει. Και γι» αυτό δηλώνει «ανήσυχος» για ό,τι συμβαίνει στα «βόρεια σύνορά» του, όπου «η κατάσταση είναι και πάλι εκρηκτική». Είναι; Οχι ακριβώς.

Η πάλαι ποτέ μπαρουταποθήκη της Ευρώπης δείχνει να έχει εξαντλήσει το μπαρούτι της. Δεν είναι η εθνική ταυτότητα που αναζητούν οι φυλές της, είναι η ευρωπαϊκή. Εκεί, όχι στη φυσική αλλά στην πολιτική και οικονομική ενσωμάτωσή τους με την ήπειρο, βλέπουν τη σωτηρία τους και η Σερβία και η Αλβανία και όλοι οι άλλοτε οργισμένοι Βαλκάνιοι. Και φυσικά και η ΠΓΔΜ.

Οταν λοιπόν ο Ζάεφ λέει ότι «ως πρόεδρος της κυβέρνησης και έχοντας όλες τις πληροφορίες έχω κάθε λόγο να είμαι ανήσυχος, πρέπει να είμαστε σίγουροι πως η χώρα είναι ασφαλής», χτίζει ένα προεκλογικό αφήγημα. Παίζει το χαρτί της ασφάλειας για να υποδείξει το ΝΑΤΟ ως ασπίδα από τον (ανύπαρκτο) βόρειο κίνδυνο. Αυτό, λέει, είναι το νόημα της ένταξης, η προστασία. Μόνο που η προστασία περνάει από την αποδοχή της συμφωνίας των Πρεσπών. Ετσι συμπληρώνεται το αφήγημα: έχουμε μακεδονική γλώσσα, μακεδονική ταυτότητα, νατοϊκή προστασία. Τι μένει για να δέσουμε ό,τι έχουμε; Μα, το Ναι στο δημοψήφισμα.

Αλλά εδώ είναι που ο Καμμένος κάτι πρέπει να κάνει. Γιατί απέναντι στο πανίσχυρο αφήγημα του Ζάεφ το αφήγημα του Καμμένου, ότι η συμφωνία θα σκοντάψει στην ΠΓΔΜ και άρα ο ίδιος δεν θα χρειαστεί να ρίξει την κυβέρνηση, χλωμιάζει.

Η αποτυχία της πρόβλεψης δεν προκαλεί έκπληξη για κάποιον που είχε προβλέψει εξίσου ανεπιτυχώς ότι θα δάνειζαν στην κυβέρνησή του οι Ρώσοι και οι Κινέζοι ή ότι η Ευρώπη θα τρόμαζε με το Κούγκι και τους τζιχαντιστές. Συμπέρασμα; Στολή παραλλαγής δεν θα χρειαστεί να βάλει. Ισως ήρθε όμως η ώρα της περικεφαλαίας.