Στις ουρές η Ελλάδα αναστενάζει…

Μου το έλεγαν, αλλά δύσπιστος καθώς είμαι, δεν το πίστευα. «Υπερβολές», απαντούσα. Ωσπου το διαπίστωσα ιδίοις όμμασι.

Πρωινό Τετάρτης. Κίνησα να βγάλω κάρτα μηνιαία για τη μικρή μου θυγατέρα, που έχει ακόμη σχολικές υποχρεώσεις. Εφοδιάστηκα με τα απαραίτητα  (φωτό, ΑΜΚΑ, κλπ) και τσουπ στον σταθμό του Μοσχάτου.

Η πρώτη έκπληξη: όλα τα εκδοτήρια κλειστά, μόνο τα μηχανήματα έκδοσης εισιτηρίων λειτουργούσαν. «Δεν πειράζει, πετάγομαι μέχρι την Καλλιθέα και κάνω τη δουλειά μου. Μεγάλος δήμος είναι, τι στο καλό, κάποιος θα με εξυπηρετήσει».

Κι όμως, εκεί συνάντησα τη δεύτερη έκπληξη: ένα εκδοτήριο ανοιχτό για τα εισιτήρια και κλειστά όλα τα υπόλοιπα. Μια πινακίδα χειρόγραφη ενημέρωνε πως «κάρτες βγάζετε σε Πειραιά, Μοναστηράκι , Ομόνοια , Αττική …». Δεν κοίταξα άλλο, υπέθεσα ότι όπου «παίζει» και γραμμή Μετρό, εκεί θα υπήρχαν εκδοτήρια ανοιχτά.

Χθες το πρωί, ξανά με όλα τα απαραίτητα υπό μάλης, συν ένα ακόμη: την υπομονή! Ο Πειραιάς ήταν όλος δικός μου και άλλωστε εκεί γνώριζα πως υπάρχουν καμμιά δεκαριά γκισέ. Γεμάτος ελπίδα καταφθάνω στον τερματικό σταθμό.

Τρίτη έκπληξη. Δύο εκδοτήρια σχεδόν άδεια και ένα με ουρά που έκλεινε και την έξοδο! Θα ήταν σίγουρα κοντά στα 30 άτομα. Τι να κάνω, περιμένω και ‘γω. Πέντε, δέκα, είκοσι λεπτά, αισθανόμουν ακίνητος λες και ήμουν εύζωνος στον Αγνωστο Στρατιώτη.

Πηγαίνω στο ανοιχτό εκδοτήριο και ρωτώ  τον υπάλληλο: «Κάθε μήνα η ίδια ιστορία»; «Όχι», αποκρίνεται. «Μόνο μία φορά στις αρχές». «Άλλη λύση δεν υπάρχει»; «Καλύτερα στο Μοναστηράκι, εκεί έχει κυρίως τουρίστες, μικρή ουρά και όχι ενδιαφέρον για μηνιαίες κάρτες».

Ευγενής ήταν, αντιλήφθηκε πως βιαζόμουν, χαμογέλασε και θέλησε να με εξυπηρετήσει. «Θέλω εισιτήριο δέκα συν ένα», του είπα. Με κοίταξε με απορία: «Μα , δεν σας συμφέρει. Χάνετε χρήματα. Για σας το λέω». «Πόση ώρα θα περιμένω», ρώτησα. «Τουλάχιστον μία ώρα, μπορεί και παραπάνω. Αλλάζει και η βάρδια…»

«Δέκα συν ένα». Παίρνω το άσπρο χαρτί και όταν το κράτησα στα χέρια μου, με κυρίευσε ένα αίσθημα ανακούφισης.

Τον επόμενο μήνα, τώρα. Γιατί δεν περιμένω να βρεθεί λύση μέχρι τότε στην ταλαιπωρία όχι τη δική μου, αλλά χιλιάδων συνανθρώπων μας , φυσικά μεγαλύτερης ηλικίας που περιμένουν στωικά να πάρουν την πολυπόθητη κάρτα για να κάνουν τις δουλειές τους…