Συμφωνώ και απελπίζομαι…

Ο Ταχάρ Μπεν Ζελούν, ένας απ’ τους επιφανέστερους λογοτέχνες του Μαγκρέμπ, αποφάσισε να στείλει ένα γράμμα στον Ματέο Σαλβίνι. Πρόκειται, ουσιαστικά, για μια ανοιχτή επιστολή υπό τη μορφή άρθρου που δημοσιεύθηκε στο γαλλικό περιοδικό «Le Point». Με αυτό επιχειρεί «να δώσει ένα μάθημα ιστορίας και ανθρωπισμού» στον έναν από τους δύο αντιπροέδρους της ιταλικής κυβέρνησης, που είναι επίσης υπουργός Εσωτερικών, ηγέτης της ακροδεξιάς Λέγκας του Βορρά και, αλίμονο, λάτρης του Μπενίτο Μουσολίνι. Μπουμπούκι δηλαδή…

Ο γαλλομαροκινός συγγραφέας, μετατρέποντας την απόμακρη και τυπική ευγένεια σε μια συγκρατημένη ειρωνεία, στηλιτεύει τη στάση του λαϊκιστή και ευρωσκεπτικιστή πολιτικού, ο οποίος έχει δαιμονοποιήσει πλήρως τους «εισβολείς» μετανάστες, προτάσσοντας ακόμη και βίαιες εκκαθαρίσεις. Μάλιστα, προς το τέλος του κειμένου, ο Ταχάρ Μπεν Ζελούν επισημαίνει ότι «αν δεν υπήρχαν οι μετανάστες και τα δράματά τους, μπορεί σήμερα να μη βρισκόσασταν στη θέση σας» και ότι «θα έπρεπε να τους πείτε “ευχαριστώ”», εννοώντας προφανώς την ανέλιξη του Σαλβίνι μέσα από την εργαλειοποίηση του μίσους.

Τα παραπάνω, βέβαια, είναι αλήθεια. Τα καταλαβαίνει και ο ίδιος ο Σαλβίνι. Ωστόσο, το πιθανότερο είναι να μην διαβάσει αυτό το γράμμα. Και να το έκανε όμως, ας μη γελιόμαστε, δύσκολα θα ίδρωνε το αυτί του. Διότι και ο κυνισμός έχει καταντήσει δουλίτσα στις μέρες μας. Γιατί να σπαταλήσει χρόνο αυτός, ένας καπιτάνο της πράξης, για να ακούσει όσα του λέει ένας άνθρωπος της θεωρίας, ένας συγγραφέας από τη Βόρεια Αφρική, ο οποίος, αν μη τι άλλο, προέρχεται και από διαφορετικό ιδεολογικό σύμπαν;

Την ώρα που διάβαζα το άρθρο του Ταχάρ Μπεν Ζελούν ομολογώ ότι με έπιασε απελπισία. Η απελπισία της απόλυτης συμφωνίας. Τα είπε όλα και τα είπε σωστά. Με λογική και νηφαλιότητα. Ότι δηλαδή το πρόβλημα είναι μεγάλο και σύνθετο, ότι είναι μια δυσάρεστη κατάσταση για όλους και ότι, πρωτίστως, αναμένεται να ενταθεί για μια σειρά από λόγους: από την παγκοσμιοποίηση και την φτώχεια μέχρι τους πολέμους και την κλιματική αλλαγή.

Και τι μ’ αυτό; Η προσπάθεια του Ταχάρ Μπεν Ζελούν είναι σίγουρο ότι έπεσε στο κενό. Διαισθανόμουν, καθώς τον διάβαζα, ότι και ο ίδιος πρέπει να είχε κάμποση συναίσθηση αυτής της ματαιότητας. Την έγραψε όμως την επιστολή του και καλά έκανε. Δεν έχει, άλλωστε, τίποτα να επιστρατεύσει πέρα από τις λέξεις του. Τι άλλο μπορούσε να κάνει; Εδώ που τα λέμε, τι άλλο μπορούν να κάνουν άνθρωποι σαν τον Ταχάρ Μπεν Ζελούν; Ελάχιστα. Δυστυχώς.

Το βασικότερο όμως είναι, πάντοτε, να απελπίζονται λιγότερο από εμάς τους υπόλοιπους και, ποτέ, να μην αποσύρονται στη σιωπή, όσο μάταιος κι αν φαντάζει ο λόγος τους. Διότι είναι προτιμότερο να ακούγεται κάτι στην έρημο παρά να μην ακούγεται τίποτα…

*Ολόκληρο το κείμενο του Ταχάρ Μπεν Ζελούν μπορείτε να το διαβάσετε στο link που ακολουθεί: http://www.lepoint. fr/invites-du-point/tahar-ben- jelloun/tahar-ben-jelloun- lettre-a-matteo-salvini-29-08- 2018-2246807_1921.php