Σε ένα πράγμα διαφέρει ο Αλέξης από την Ζωή

Την προηγούμενη εβδομάδα συμπληρώθηκαν τρία χρόνια από εκείνην την θλιβερή ημέρα του δημοψηφίσματος.

Μία ημέρα που για έναν παράξενο λόγο θεωρούν ιστορική με θετικό τρόπο τόσο ο Αλέξης Τσίπρας όσο και η Ζωή Κωνσταντοπούλου ή ο Γιάννης Βαρουφάκης (σ.σ. το να γράφεται ο Γιάννης με ένα «ν», επειδή έτσι θέλει εκείνος, υπήρξε ένα από τα μεγαλύτερα ολισθήματα του ελληνικού Τύπου…).

Ο Πρωθυπουργός δεν δίστασε προσφάτως στην Βουλή να υπερασπιστεί  και το δημοψήφισμα και το αποτέλεσμα και την εκ μέρους του περιφρόνηση του αποτελέσματος. Και όποιος βγάζει νόημα ας μας πει κι εμάς.

Η Ζωή Κωνσταντοπούλου από την άλλη, έχει σήμερα πολλά να πει για τα όσα ακολούθησαν την αποχώρησή της από τον ΣΥΡΙΖΑ, έπειτα από το δημοψήφισμα.

Και μιλώντας για τις εκλογές του Σεπτεμβρίου 2015 είπε την Τρίτη: «Οι πολίτες σε αυτές τις εκλογές δεν επιδοκίμασαν την επιλογή Τσίπρα να τους εξαπατήσει αλλά δεν πήγαν να ψηφίσουν. Κανένα δημοψήφισμα δεν ανατρέπεται με εκλογές».

Υποστήριξε δε και ότι τα όσα έγιναν, σε συνδυασμό με το ποσοστό της αποχής είχαν ως διαδικασία και χαρακτηριστικά νοθείας!

«Όλη αυτή η προσχεδιασμένη διαδικασία είχε και χαρακτηριστικά νοθείας. Δυστυχώς δεν έγινε η επανακαταμέτρηση», ανέφερε μιλώντας στο ΘΕΜΑ fm και υπολόγισε ότι  «το ποσοστό που έλαβε το ζόμπι ΣΥΡΙΖΑ είναι το 18% του εκλογικού σώματος γιατί αυτό είναι το 35% που έλαβε αν υπολογίσετε ότι είναι επί του 48% των εκλογέων. Μας κυβερνά μια οικτρή μειοψηφία».

Καλά όλα αυτά και ωραία. Όμως υπάρχουν κάποια ζητήματα. Ας αγνοήσουμε το γεγονός ότι η κ. Κωνσταντοπούλου και ο κ. Λαφαζάνης είχαν λάβει τότε υποπολλαπλάσιο ποσοστό από το ζόμπι του ΣΥΡΙΖΑ.  Ή ότι ούτως ή άλλως τα ποσοστά όλων υπολογίζονται επί των ψηφισάντων.

Το θέμα είναι ότι τον Σεπτέμβριο του 2015 δεν συνέβη για πρώτη φορά η εξαπάτηση. Είχε προηγηθεί η εξαπάτηση διαρκείας που οδήγησε στην πρώτη εκλογική νίκη του ενιαίου ΣΥΡΙΖΑ οκτώ μήνες νωρίτερα.

Σκίσιμο μνημονίων, προγράμματα Θεσσαλονίκης, σεισάχθειες, επιστροφές συντάξεων, αυξήσεις κατώτατων μισθών, καταργήσεις ΕΝΦΙΑ και φυσικά διεκδικήσεις γερμανικών αποζημιώσεων και πόσα άλλα… Με πρώτο και καλύτερο την συγκυβέρνηση με τον Καμμένο, κάτι που δεν είχε φανεί να ενοχλεί και τόσο την κ. Κωνσταντοπούλου τότε.

Δικαιολογημένη λοιπόν μέχρις ενός σημείου η οργή της κ. Κωνσταντοπούλου για τον Αλέξη Τσίπρα.

Όμως ας είναι βεβαία ότι μεγάλη μερίδα του κόσμου δεν την διαχωρίζει από τον σημερινό της μισητό αντίπαλο. Κοινή υπήρξε η πορεία τους και κοινές εν πολλοίς οι αντιλήψεις τους.

Μόνο στον κυνισμό την ξεπερνά ασυζητητί ο κ. Τσίπρας