Κίνημα Αλλαγής, το πρώτο βήμα

Αν, για μια στιγμή, αφαιρέσουμε από το κάδρο τα αισιόδοξα χαμόγελα και τα χειροκροτήματα, το ιδρυτικό Συνέδριο του Κινήματος Αλλαγής έσφιζε από αμήχανα βλέμματα. Κυρίως, από ανθρώπους που αποχαιρετούσαν μελαγχολικά την εποχή που πέρασε και σκέφτονταν με αγωνία την επόμενη μέρα. Ίσως κάποιοι απ’ αυτούς επέλεξαν τελευταία στιγμή να παραστούν.

Η δική τους αντίδραση ήταν η πιο πραγματική –δεν είναι εύκολο να κάθεσαι σε διπλανές καρέκλες με «φίλους» και «συντρόφους» που στην πραγματικότητα δεν πολυγνωρίζεις (ή γνωρίζεις πιο καλά απ’ όσο θα ‘θελες) και να επικυρώνεις αποφάσεις για τις οποίες, σε κάποιες περιπτώσεις, ούτε καν ρωτήθηκες.

Όμως ήταν κι αυτοί εκεί, παρά την γκρίνια, παρά τις διαφωνίες, παρά το «αν ήταν αλλιώς τα πράγματα» -κανείς τους, άλλωστε, δεν περίμενε πως η ελληνική Κεντροαριστερά, μετά το φιάσκο του 2016, θα είχε μια ακόμα ευκαιρία.

Ήταν εκεί και, τουλάχιστον για τώρα, η παρουσία τους είναι αρκετή. Πολλοί εξ αυτών, στο δίλημμα «ΣΥΡΙΖΑ ή ΝΔ» αρνήθηκαν να διαλέξουν ανάμεσα σε μια αυταρχική συγκυβέρνηση και στους σιωπηλούς υποστηρικτές του μητροπολίτη Καλαβρύτων.

Μα, αναρωτήθηκαν άλλοι, ίσες αποστάσεις όταν Αλέξης Τσίπρας και Πάνος Καμμένος έχουν απασφαλίσει; Για όλους, όμως, ίσως τώρα πιο έντονα από ποτέ, η αναγέννηση του μεσαίου χώρου δεν είναι ένα σύνθημα που λέγεται απλά για να ειπωθεί, αλλά επιτακτική ανάγκη, μπροστά σε ένα ζοφερό πολιτικό μέλλον.

Γνωρίζουν ότι, όταν θα έρθει η ώρα των εκλογών, το Κίνημα Αλλαγής κατά πάσα πιθανότητα θα κληθεί να πάρει την μεγάλη απόφαση.

Το πρώτο βήμα, λοιπόν, έγινε. Η ομιλία της Φώφης Γεννηματά το Σάββατο ήταν το κομβικό σημείο: από την στιγμή που κατέβηκε από το βήμα, το ρολόι της ελληνικής σοσιαλδημοκρατίας μηδενίστηκε. Όχι γιατί δεν υπάρχουν φόβοι πως η ενότητα δεν θα κρατήσει για πολύ -όταν δεν θες, πάντα κάτι θα βρεθεί-, αλλά γιατί ούτε η νέα ηγεσία ούτε οι χαμένοι του Νοεμβρίου έχουν πια δικαιολογία να μην προχωρήσουν μπροστά.

Αντίθετα, μάλλον χρωστούν σε εκείνους που παρακολουθούν τις προσπάθειές τους αμήχανα, επιλέγοντάς τους ακόμα κι αν δεν τους εμπιστεύονται πλήρως.

Οφείλουν να παραδώσουν στην πολιτική ζωή ένα κόμμα ολόκληρο και υγιές, να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων, πιστοί στην παρακαταθήκη των χώρων που εκπροσωπούν – κι αν αυτό σημαίνει διορισμένη Κεντρική Επιτροπή στην θέση μιας εκλεγμένης, το τίμημα είναι πολύ μικρό.

in.gr