Τσίπρας, ένας ηγέτης με πολιτικό θάρρος

Στις 23 Νοεμβρίου βρισκόμασταν στην ευχάριστη θέση να τιμήσουμε τον Αλέξη Τσίπρα, διότι επέδειξε με υποδειγματικό τρόπο, με το τόσο αυθεντικό και πειστικό στιλ του, ότι δεν υπάρχει όριο σε ό,τι μπορεί να καταφέρει η δύναμη της βούλησης και ότι, τελικά, το ακατόρθωτο απλώς παίρνει λίγο περισσότερο χρόνο!

Πράγματι, ανεξάρτητα από τις πεποιθήσεις μας, είμαστε υποχρεωμένοι να αναγνωρίσουμε ότι υπάρχουν λίγοι ηγέτες –όπως ο ίδιος– ικανοί να καταστήσουν έναν σχηματισμό της ριζοσπαστικής Αριστεράς, που είχε μείνει στάσιμος για δεκαετίες σε μικροσκοπικά επίπεδα (3 ή 4%), μέσα σε λίγα χρόνια, την πρώτη ελληνική πολιτική δύναμη, ένα υπεύθυνο κυβερνητικό κόμμα που συγκεντρώνει το 36% των ψηφοφόρων και, οριακά, με δύο έδρες, την απόλυτη πλειοψηφία στο Κοινοβούλιο!

Θυμίζω, πολύ γρήγορα, ότι πρόκειται για έναν άνθρωπο με επιμονή,
θέληση, έναν άνθρωπο που ποτέ δεν ξεχνά ότι οι νικητές βρίσκουν
πάντα τα μέσα, ενώ οι χαμένοι βρίσκουν πάντα δικαιολογίες.

Ο Έλληνας Πρωθυπουργός διαθέτει και μια άλλη
αρετή που τον χαρακτηρίζει και για την οποία η Διεθνής Πολιτική
(Politique Internationale) τού έχει απονείμει υψηλή διάκριση. και
αυτή η αρετή είναι το πολιτικό θάρρος.

Επειδή χρειαζόταν θάρρος, προκειμένου το κόμμα του
να πραγματοποιήσει στροφή 180 μοιρών, όπως έκανε το καλοκαίρι
του 2015, καθιστώντας προτεραιότητα την προσκόλληση της
Ελλάδας στην Ευρώπη και το ευρώ, παρά τις πεποιθήσεις της
ριζοσπαστικής αριστεράς και της «ευρώ-κριτικής», που
προερχόταν από ανθρώπους της ίδιας της πολιτικής του
οικογένειας.

Χρειάστηκε θάρρος να εγκαταλείψει την γραμμή αντι-Τρόικα και αντι-λιτότητα, βάσει της οποίας είχε εκλεγεί και, τέλος, να
δεχτεί να διαπραγματευτεί βήμα-βήμα με την ίδια Τρόικα. και αυτό,
προκειμένου να αποφευχθεί η πτώση της Ελλάδας και της
Ευρώπης σε μία ανεξέλεγκτη δίνη.

Τέλος, χρειάστηκε θάρρος προκειμένου να ξεκινήσει,
όπως επεσήμανε ο Επίτροπος Πιερ Μοσκοβισί, ένα πρόγραμμα
μεταρρυθμίσεων πιο φιλόδοξο από αυτό που είχε προηγουμένως
επιχειρηθεί.

Επιπλέον, αυτές τις αλλαγές ρότας, που επιβάλλονται από το
γενικό συμφέρον, ποτέ δεν τις ανέλαβε μονομερώς. Αντίθετα, κάθε
φορά εξασφάλιζε την λαϊκή στήριξη: το έπραξε όταν συμβουλεύτηκε τους Έλληνες μέσω δημοψηφίσματος τον Ιούλιο του 2015. Το
έπραξε και όταν, αμέσως μετά την υπογραφή του μνημονίου με
τους δανειστές, επέλεξε να παραιτηθεί τον Αύγουστο του 2015 και
να προκηρύξει πρόωρες εκλογές, για να επιβεβαιώσει ότι οι
αποφάσεις του θα είχαν την υποστήριξη του λαού. Και ο λαός τον
υποστήριξε.

Επίσης, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι κατά την διάρκεια όλων αυτών
των διαπραγματεύσεων αγωνίστηκε να διατηρήσει όσο το δυνατόν
μεγαλύτερο μέρος των υποσχέσεών του, ιδίως όσον αφορά στον
κοινωνικό τομέα, για τους λιγότερο προνομιούχους.

Αν δεν φοβόμουν να προσβάλω το πνεύμα του Σοφοκλή, θα έλεγα
ότι πρόκειται για μία προσωπικότητα τρίτου τύπου: μισός Κρέοντας
από άποψη ρεαλισμού, μισός Αντιγόνη από άποψη ηθικής
απαίτησης.

Αντιλαμβάνομαι ότι το γεγονός ότι έπρεπε να ακολουθήσει
ένα μονοπάτι που δεν αντιπροσώπευε ούτε την ιδεολογία του ούτε
τις πολιτικές πεποιθήσεις του, ούτε τα βραχυπρόθεσμα συμφέροντα
του κόμματός του, του ΣΥΡΙΖΑ, του στοίχισε πολύ και σε
προσωπικό και σε πολιτικό επίπεδο. Τον έκανε να σκεφτεί το μέλλον
της χώρας του και της ΕΕ.

Ο πολιτικός σκέφτεται τις επόμενες εκλογές. ο ηγέτης
σκέφτεται την επόμενη γενιά: εκείνος ανήκει στην δεύτερη
κατηγορία.

Και πράττοντας με αυτόν τον τρόπο, έθεσε το όνομά του σε
μία λίστα με κύρος: αυτή των πολιτικών ηγετών που, μόλις βρεθούν
στην εξουσία, αποκαλύπτουν την πραγματική τους διάσταση.

Δεν ξέρω αν θυμάστε: στην ταινία «Z» του Κώστα Γαβρά,
υπάρχει ένας μικρός δικαστής, ρόλος που ερμηνεύει ο Ζαν-Λουί
Τρεντινιάν. Είναι αυτός που καταγγέλλει τον ελληνικό στρατό ως
υπεύθυνο για την δολοφονία του βουλευτή της αριστεράς
Λαμπράκη το 1963. Αυτός ο μικρός δικαστής, λοιπόν, ο Χρήστος
Σαρτζετάκης, υπήρχε. έγινε ακόμη και Πρόεδρος της Ελληνικής
Δημοκρατίας. Και συνήθιζε να λέει, με νοσταλγία, απευθυνόμενος
στους συμπατριώτες του: «Είμαστε λαός χωρίς αδέρφια».

Συνέβη
πολύ καιρό πριν. Από τότε, έχει γυρίσει ο τροχός. από τότε, η ΕΕ
έφερε αυτήν την αδελφότητα, την μερικές φορές λίγο επώδυνη,
στους συμπολίτες μας. Μια αδελφότητα στην ενίσχυση της οποίας
συνέβαλε τόσο πολύ ο Αλέξης Τσίπρας.

Ο Πατρίκ Βαζμάν είναι ιδρυτής και διευθυντής του περιοδικού Politique Internationale

in.gr