Η συγκεκριμένη ανάρτηση μου ξεκινάει με μια αναφορά σε έναν διεθνή οικονομικό οργανισμό, που έτσι για αλλαγή δεν είναι το ΔΝΤ. Ο Οργανισμός Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης (ΟΟΣΑ), στον οποίο ανήκουν η Βρετανία και η Ελλάδα, αριθμεί 34 μέλη από τις πλουσιότερες και πιο ανεπτυγμένες χώρες του κόσμου. Σύμφωνα με την ιστοσελίδα του Οργανισμού, ο σκοπός του είναι να προωθεί πολιτικές που στοχεύουν στην βελτίωση των οικονομικών και κοινωνικών συνθηκών διαβίωσης των ανθρώπων σε ολόκληρο τον κόσμο».
Η συγκεκριμένη ανάρτηση μου ξεκινάει με μια αναφορά σε έναν διεθνή οικονομικό οργανισμό, που έτσι για αλλαγή δεν είναι το ΔΝΤ. Ο Οργανισμός Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης (ΟΟΣΑ), στον οποίο ανήκουν η Βρετανία και η Ελλάδα, αριθμεί 34 μέλη από τις πλουσιότερες και πιο ανεπτυγμένες χώρες του κόσμου. Σύμφωνα με την ιστοσελίδα του Οργανισμού, ο σκοπός του είναι να προωθεί πολιτικές που στοχεύουν στην βελτίωση των οικονομικών και κοινωνικών συνθηκών διαβίωσης των ανθρώπων σε ολόκληρο τον κόσμο». Ο ΟΑΣΑ μελετά οικονομικά και κοινωνικά φαινόμενα στα κράτη-μέλη του, προκειμένου να διευκολύνει τους νομοθέτες να κάνουν τις σωστές επιλογές. Η συμβολή του ΟΟΣΑ είναι πολύτιμη σε αυτό το επίπεδο. Φέτος γιορτάζει τα 50 χρόνια από την ίδρυσή του.
Όμως λόγω προσωπικής εμπειρίας έχω ένα θέμα με ένα κομμάτι που περιέχεται σε μία από τις τελευταίες εκθέσεις του Οργανισμού. Σύμφωνα με την έκθεση «Η Κοινωνία Με Μία Ματιά 2011: Κοινωνικοί Δείκτες» η Ελλάδα κατέχει τη χαμηλότερη θέση μεταξύ των κρατών-μελών του Οργανισμού όσον αφορά την κοινωνική ευσυνειδησία που επιδεικνύουν οι Έλληνες – με άλλα λόγια πόσο συνηθίζουν οι Έλληνες να βοηθούν τον συνάνθρωπό τους στην ανάγκη του.
Τί θέλω να πω; Το Πάσχα έφυγα για ολιγοήμερες διακοπές εκτός Αθηνών. Αρχικά, διανυκτερεύσαμε στην Πρέβεζα και την άλλη μέρα η γυναίκα μου κι εγώ είπαμε να επισκεφτούμε την αρχαία Νικόπολη. Ακολουθώντας κατά γράμμα τις οδηγίες του GPS μου, έστριψα λάθος και αντί να φτάσουμε στο πάρκινγκ του αρχαιολογικού χώρου, βρεθήκαμε έξω από ένα σπίτι, όπου έπιναν καφέ ο ιδιοκτήτης και κάποιοι φίλοι του, εκ των οποίων ένας ιερέας. Πήγα να ζητήσω συγγνώμη που πάρκαρα στον ιδιωτικό τους χώρο και τότε, η κυρία του σπιτιού, η κυρία Σόνια, μας προσκάλεσε να πιούμε καφέ μαζί τους. Πόσο χάρήκαμε αυτή την αυθόρμητη και ζεστή φιλοξενία, παρέα με την κυρία Σόνια, τον Παπά-Δημήτρη και τους φίλους τους.
Στη συνέχεια, συνεχίζοντας το ταξίδι μας προς την Κέρκυρα, οπού περάσαμε ένα υπέροχο Πάσχα και αφού τακτοποιήθηκα στη θέση μου μέσα στο πλοίο, συνειδητοποίησα ότι είχα χάσει το πορτοφόλι μου. Ενημερώσαμε τον καπετάνιο και μέσα σε μερικά λεπτά εμφανίστηκε με το πορτοφόλι το οποίο είχε παραδόσει ένας συνταξιδιώτης μας – περιττό να πω ότι από το πορτοφόλι δεν έλειπε τίποτα . Ένα μεγάλο ευχαριστώ στον κύριο Παναγιώτη και την οικογένειά του από τις Σέρρες.
Και το τελευταίο περιστατικό: μία βροχερή μέρα στο δρόμο της επιστροφής, καθώς κάναμε βολτα στον παραλιακό δρομο της Ναυπάκτου, γνωρίσαμε την κυρία Κατερίνα, η οποία επίσης μας προσκάλεσε στο σπίτι της, μας μίλησε για τα χρόνια που έζησε στη Γερμανία και τη δουλειά της ως δασκάλα Γερμανικών. Και μας σύστησε στο σύζυγό της, κ. Γιάννη Αρτινόπουλο, σουρεαλιστή ζωγράφο, ο οποίος μας έδωσε την ευκαιρία να θαυμάσουμε τη δουλειά του. Μπορείτε κι εσείς να κάνετε το ίδιο εδώ, www.artinopoulos.com
Τρείς απρόσμενες εκδηλώσεις ανθρώπινης καλοσύνης μέσα σε λίγες μέρες. Θα συνεχίσω να διαβάζω τις εκθέσεις του ΟΟΣΑ με προσοχή, αλλά παράλληλα θα συνυπολογίζω και τα στοιχεία από την καθημερινότητα που ζω εδώ.