Πεζοπορώντας στον Παρνασσό

ΑΠΟ ΤΗ ΒΕΛΙΤΣΑ, ΣΤΑ ΔΙΠΟΤΑΜΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΤΡΟΥΠΑ

Η ΠΟΡΕΙΑ ΜΑΣ
Το ραντεβού είναι στην πλατεία της Κάτω Τιθορέας στις 8.00. Παίρνουμε το δρόμο για την Τιθορέα και στη συνέχεια, ακολουθώντας το χωματόδρομο για το καινούργιο μοναστήρι της Παναγίας Οδηγήτριας, παρακάμπτουμε το μοναστήρι αριστερά και φτάνουμε στο μικρό εκκλησάκι των Αγίων Θεοδώρων, όπου αφήνουμε τα αυτοκίνητα. Αναχωρούμε από το εκκλησάκι στις 8.15ακολουθώντας το δασικό δρόμο με κατεύθυνση νότια. Σε μισή ώραφτάνουμε στο εκκλησάκι του Αη Γιάννη, όπου συναντάμε και το μονοπάτι που έρχεται από τη Βελίτσα και ανεβαίνει για τη Λιάκουρα. Είναι η γνωστή ορειβατική διαδρομή: Άνω Τιθορέα – χαράδρα Βελίτσας – Λιάκουρα.
Έχουμε ήδη συναντήσει το τσιμεντένιο αυλάκι, που φέρνει το νερό και γεμίζει τη μεγάλη υδατοδεξαμενή, με την οποία αρδεύεται η περιοχή.
Απέναντί μας δεσπόζει η Σπηλιά του Οδυσσέα Ανδρούτσου, ριζωμένη στον απόκρημνο βράχο, μόλις 2χλμ. από τη Βελίτσα. Εκεί είχε το ορμητήριό του ο Οδυσσέας Ανδρούτσος και η οικογένειά του.
Συνεχίζουμε το μονοπάτι στο πλάι του τσιμεντένιου αυλακιού. Το μονοπάτι είναι άνετο και σημαδεμένο. Δίπλα ακριβώς περνάει ο αγωγός του παλιού υδραγωγείου, που υδρεύει τα χωριά και που έγινε με προσωπική εργασία των κατοίκων. Σε μισή ώρα φτάνουμε στα Διπόταμα, στο σημείο που ενώνονται τα δύο ρέματα που κατεβαίνουν βουίζοντας απ’ τις απότομες πλαγιές του Καλόγηρου. Το πέρασμα είναι σχετικά εύκολο, τώρα που το νερό ακόμα είναι λίγο. Αργότερα θα είναι δύσκολο.
Η βλάστηση της περιοχής αποτελείται από έλατα, βελανιδιές, κέδρα, κουμαριές, μελέγους, σφεντάμια, αγριοτριανταφυλλιές και θάμνους διάφορους. Αυτή την εποχή ξεφυτρώνουν παντού τα κυκλάμινα και μια μεγάλη ποικιλία μανιταριών. Το δάσος του Παρνασσού έχει να επιδείξει εντυπωσιακά λουλούδια. Εκεί όμως που θα βρει κανείς τα πιο ασυνήθιστα και σπάνια φυτά είναι στους βράχινους τοίχους, στις ορθοπλαγιές και στα φαράγγια.
Αμέσως μετά το ρέμα το μονοπάτι αρχίζει να ανεβαίνει σχεδόν κάθετα μέσα στο δάσος, με λίγα σημάδια στην αρχή και στη συνέχεια πιο πολλά. Απόεδώ ανεβαίνουν τα υλικά για τη συντήρηση του υδραγωγείουμε τα χέρια με τη βοήθεια σχοινιών. Μετά από μερικές τραβέρσες με αρκετή κλίση, συναντάμε το πρώτο δύσκολο κομμάτι με σταθερό σχοινί στο βράχο, δίπλα στον μεταλλικό αγωγό. Με σχετική άνεση ανεβαίνει η ομάδα το βράχο με τη βοήθεια του σχοινιού.

Το μονοπάτι τραβερσάρει αριστερά προς το φαράγγι και αμέσως μετά συναντάμε τη μεταλλικά σκάλα με περίπου 30 σκαλιά, σχεδόν κάθετα στο βράχο. Ένας ένας ανεβαίνουμε τη σκάλα με προσοχή, ενώ ο Κώστας με τον Άρη προτιμούν να ανεβούν στο πλάι αγκαλιάζοντας τον σωλήνα. Ευτυχώς που οι βίδες είναι μεγάλες και μπορούν να πιαστούν. Στη συνέχεια η διαδρομή είναι παράλληλα προς το φαράγγι μέσα στο βράχο, δίπλα στον αγωγό. Σε κάποια σημεία έχει μόνιμα συρματόσχοινα για να πιάνεται κανείς για ασφάλεια. Φθάνουμε τελικά στην Τρούπα, την τεράστια πηγή στο βράχο, από την οποία πετάγεταιένας καταρράκτης. Από δω ξεκινάει και ο σωλήνας του υδραγωγείου.
Εικόνες εντυπωσιακές! Είμαστε μέσα στο βράχο και στο άγριο φαράγγι, δίπλα στους καταρράκτες, την πλούσια βλάστηση, ακούμε το βουητό των νερών, ενώ πάνω μας υψώνεται ο Καλόγηρος στα 2327 μέτρα. Είναι από τις πιο όμορφες περιοχές, που έχω επισκεφθεί λέει και ξαναλέει ο Άρης. Παραδίπλα ο μεγάλος καταρράκτης, με το νερό να πέφτει από τα εκατό, ίσως και παραπάνω, μέτρα. Για να πάμε στη βάση του, χρησιμοποιούμε το μόνιμο σχοινί στο βράχο.
Με κρύα καρδιά αφήνουμε την άγρια ομορφιά της φύσης και επιστρέφουμε από το ίδιο μονοπάτι. Η διαδρομή κλείνει στην πλατεία της Βελίτσας κάτω από τον γερο-πλάτανο, που φυτεύτηκε, όπως γράφει η πινακίδα, στα 1887.

Μερικoί χρήσιμοι δικτυακοί τόποι:

Ο Δήμος της Αράχοβας
Το Γυμνάσιο Κάτω Τιθορέας

Στέφανος Σταμέλλος