Νατάσα Παπανδρέου: «Ο Ηλίας Πετρόπουλος ό,τι περιγράφει, το περιγράφει αντικειμενικά»

Μαρία Πετροπούλου

Τι είναι αυτό που φέρνει κοντά δυο ανθρώπους; Τι είναι αυτό που τους κάνει, παρά τα εμπόδια, να συνεχίζουν να επιδιώκουν την απόλυτη ένωση; «Επικήδειος Λόγος». Η αδιάκοπη προσπάθεια δυο ανθρώπων να καταλάβουν τι είναι αυτό που τους έφερε κοντά. Μαζί ανακαλύπτουν την καθημερινότητα, το σώμα τους, ο ένας τον άλλον, μαζί επιδιώκουν να πραγματοποιήσουν μια ενδοσκόπηση και ένα «ταξίδι» ο ένας στην ψυχή του άλλου.

Η Νατάσα Παπανδρέου παρουσιάζει την πρώτη της σκηνοθετική δουλειά με τίτλο «Επικήδειος Λόγος». Πρόκειται για μια παράσταση στην οποία συνυφαίνεται το ομώνυμο κείμενο από την εισαγωγή του βιβλίου «Τα Ρεμπέτικα Τραγούδια» με σπαράγματα από διάφορα έργα του Ηλία Πετρόπουλου, όλα ιδωμένα όμως από μια γωνία από την οποία διαφαίνονται ξεκάθαρα ο έρωτας και η σεξουαλικότητα.

Με διάθεση παιγνιώδη, η Νατάσα Παπανδρέου οργανώνει το σκηνικό υλικό γοητευμένη από τον άμεσο, συχνά δηκτικό και έντονα ιδιοσυγκρασιακό λόγο του συγγραφέα. Αποφεύγοντας να κάνει ένα θέατρο – ντοκουμέντο για τη ζωή και το έργο του Πετρόπουλου, φωτίζει με τρόπο παλλόμενο στο σήμερα, το δίπτυχο του έρωτα και της σεξουαλικότητας.

«Το μαζί είναι μια παρηγοριά για να αντέχουμε την έννοια του θανάτου», τονίζει η σκηνοθέτις στο in.gr, ενώ παράλληλα, μιλά για το «παιχνίδι» της κατάδυσης στις μύχιες περιοχές της ύπαρξης δυο ανθρώπων και «φωτίζει» τον Ηλία Πετρόπουλο.

Ποιο είναι το μήνυμα της παράστασης;
Το μήνυμα της παράστασης είναι κάτι που νομίζω καλείται να ανακαλύψει ο θεατής. Δε θα ήθελα να το ορίσω εγώ.

Τελικά τι είναι αυτό που φέρνει κοντά τους ανθρώπους; Εξηγείται;
Και στην παράσταση είναι κάτι που το ψάχνουμε. Όπως και ο ίδιος ο Πετρόπουλος στην Ιστορία της Καπότας το ψάχνει. Είναι οι αισθήσεις; Είναι οι ζωώδεις ορμές μας; Το ένστικτο; Είναι τα πρότυπα με τα οποία έχουμε μεγαλώσει και τα αναζητάμε στους άλλους; Είναι η εγκεφαλική επικοινωνία; Είναι οι φερομόνες;

Γιατί αισθανόμαστε τόσο έντονα την ανάγκη για ένωση με έναν άλλον άνθρωπο;
Νομίζω οτι δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς. Έτσι γεννηθήκαμε. Αλλιώς θα ήμασταν μονοκύτταροι οργανισμοί. Είναι σωματική και συναισθηματική η ανάγκη να είμαστε με κάποιον άλλον. Μας δίνει ζωή, μας κάνει τρυφερούς, ευάλωτους. Και είναι και μία παρηγοριά το «μαζί», για να αντέχουμε την έννοια του θανάτου.

Τελικά γυρίζουν όλα γύρω από τον έρωτα και τη σεξουαλικότητα;
Σίγουρα είναι βασικοί τομείς της ζωή μας. Αλλά από εκεί και πέρα πιστεύω ότι απαρτιζόμαστε και από ένα σύνολο πραγμάτων. Η επαγγελματική μας ζωή, οι φίλοι μας, οι υποχρεώσεις της καθημερινότητας… Δε συμφωνώ ότι πρέπει να χάσουμε τον εαυτό μας χάριν του έρωτα και του σεξ. Να πέφτουμε δηλαδή με τα μούτρα. Χρειάζεται νομίζω μία προσωπική γαλήνη για να μπορούμε να τα απολαμβάνουμε. Και νομίζω ότι είναι σημαντική αυτή η γαλήνη για να μπορούμε συνέχεια να ανακαλύπτουμε τον άλλον, να είμαστε δοτικοί και να απολαμβάνουμε τη δοτικότητα του άλλου.

«Για να το πω πιο απλά, πιο επιγραμματικά, η μόνη επανάσταση που υπάρχει σήμερα στην ανθρωπότητα είναι η ερωτική….» έχει δηλώσει ο Ηλίας Πετρόπουλος. Συμφωνείτε με αυτή την πεποίθηση;
Ναι, συμφωνώ.

Ο Πετρόπουλος δεν δίσταζε να προκαλέσει. Για τον ίδιο τίποτα δεν απαγορευόταν, τίποτα δεν ήταν ταμπού. Καταδικάστηκε ως πορνογράφος.
Προσωπικά διαβάζω τον Πετρόπουλο και θεωρώ ότι πολλά από αυτά που γράφει είναι αστεία και όχι προκλητικά. Δεν ξέρω αν ακριβώς ο στόχος του ήταν να προκαλέσει όσο το να φωτίσει θέματα της κοινωνίας (οίκη ανοχής, φράσεις των αλητόπαιδων, διάφορα γούστα των ανθρώπων της εκκλησίας, τα καλιαρντά…) και να μείνουν στην ιστορία. Ό,τι περιγράφει, το περιγράφει αντικειμενικά, πράγμα που σημαίνει ότι το έχει μελετήσει βαθιά. Και εάν σχολιάσει κάτι, νομίζω θα το κάνει απλά γιατί αυτό είναι μέρος του ύφους του.

Όσον αφορά το αν τίποτα δεν απαγορευόταν γι’ αυτόν ή το αν τίποτα δεν ήταν ταμπού γι αυτόν στη ζωή του, δεν το ξέρουμε. Πάντως είναι μεγαλειώδες το ότι καταπιάστηκε με αυτά τα θέματα και τα μελέτησε. Καταδικάστηκε ως πορνογράφος στην εποχή του πολλές φορές. Αναρωτιέμαι, όμως, γιατί ούτε στην εποχή του, ούτε τώρα, δεν έγινε λόγος για τα αγάλματα της αρχαιότητας για παράδειγμα; Με την έννοια ότι και αυτά σε μια πρώτη ανάγνωση, προβάλλουν το γυμνό και το σεξ, όπως οι πορνογραφίες. Γιατί λοιπόν δεν γκρεμίστηκαν; Όλες αυτές οι τοιχογραφίες με τις στάσεις του σεξ; Τα γλυπτά; Τα αγγεία; Γιατί διδάσκεται στα σχολεία ο μύθος του Δωδεκάθεου με τις αιμομιξίες;

Θαυμάζουμε λέμε το ανθρώπινο σώμα. Συμφωνώ απόλυτα. Τι το διαφορετικό όμως έκανε ο Πετρόπουλος; Μήπως η κοινωνία μας λοιπόν προβάλλει με επιφανειακό τρόπο λίγο την ιστορία της;
Και μήπως η κοινωνία συμπεριφέρθηκε και συμπεριφέρεται άδικα λόγω των ταμπού που αναπαράγει;

Θεωρείτε ότι η κοινωνία μας έχει κάνει βήματα; Αποδέχεται το διαφορετικό; Υπάρχουν ταμπού;
Σαφώς θεωρώ ότι και σήμερα υπάρχουν ταμπού όσον αφορά τον έρωτα και τη σεξουαλικότητα. Σαφώς αυτά τα ταμπού θα οδηγήσουν σε υπόγειες συμπεριφορές όπου ο έρωτας και το σεξ θα εκφραστεί βίαια ή και άρρωστα. Σαφώς υπάρχουν τα στερεότυπα, ο σεξισμός. Σαφώς υπάρχει το κουτσομπολιό ή και η βία από την πλευρά της κοινωνίας μας όσον αφορά το διαφορετικό. Και σαφώς και άνθρωποι οι οποίοι δεν ανήκουν στο διαφορετικό σύμφωνα με την κοινωνία (μπορεί να είναι δηλαδή παντρεμένοι με συνομήλικό τους, με παιδιά, με λεφτά, με…με…) μπορεί να μην έχουν υπάρξει ποτέ ερωτευμένοι και να δυστυχούν.

Όλα αυτά προκύπτουν πρωτίστως για εμένα από την εκπαίδευση που λαμβάνουμε και την ενοχή που καλλιεργείται στους ανθρώπους όσον αφορά το σώμα τους, το σώμα του άλλου, τον έρωτα, το σεξ. Και επίσης από το τι προσλαμβάνουσες έχουμε από όταν ήμασταν παιδιά ακόμη.

Δε θέλω πάντως να ακουστώ αφοριστική. Θαυμάζω και βλέπω γύρω μου ευτυχώς ερωτευμένα ζευγάρια. Είναι όμως άνθρωποι που νιώθω ότι τα έχουν βρει με τον εαυτό τους και αυτό είναι μαγικό.

Πώς είναι να δημιουργείτε ως νέος άνθρωπος μια δουλειά σε περίοδο κρίσης; Οικονομικής, ηθικής. Υπάρχει το πλαίσιο για προσωπική και επαγγελματική ανάπτυξη;
Δε με νοιάζει καμία οικονομική ή ηθική κρίση. Δημιουργώ από ανάγκη και μόνο χαρά μπορεί να μου δώσει αυτό. Με ενδιαφέρει να συναντιέμαι με ανθρώπους που τους χαρακτηρίζει η συλλογικότητα, η ομαδικότητα, η υπευθυνότητα, το χιούμορ, το άνοιγμα, η αγάπη. Μέσω αυτών των συστατικών μπορεί να συμβεί και η συλλογική, η προσωπική και η επαγγελματική ανάπτυξη.

Για τη Νατάσα Παπανδρέου:
Σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου (2008-2011), κάνοντας παράλληλα σπουδές στο Τμήμα Φιλολογίας του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών. Έχει συνεργαστεί μεταξύ άλλων, με τη Σοφία Βγενοπούλου και την ομάδα Grasshopper για τις παραστάσεις «Το τρένο» (2014) και «Στην οθόνη φως» (2012) στη Στέγη Γραμμάτων & Τεχνών, όπως επίσης με την Αργυρώ Χιώτη και την ομάδα VASISTAS για τα έργα «DOMINO» (2013, 2015) στην ταράτσα του Γαλλικού Ινστιτούτου και στο Θέατρο Ροές αντίστοιχα και «Playback» (2012) στο πλαίσιο του MIRfestival στο Rabbithole.

*Για δυο τελευταίες παραστάσεις, Δευτέρα 30 Νοεμβρίου και Τρίτη 1η Δεκεμβρίου, στις 21:15

Πληροφορίες:
Baumstrasse/Δρόμος με Δέντρα
Σερβίων 8, (2ος Όροφος)
Βοτανικός, Αθήνα, 104 41
info@dentra.gr
http://www.dentra.gr/

entertainment.in.gr