Γιατί οι ληστές του «Μόνος Στο Σπίτι» δεν θα επιβίωναν ούτε πέντε λεπτά στον πραγματικό κόσμο;

Κάθε Δεκέμβρη το «Μόνος Στο Σπίτι» επιστρέφει σαν τελετουργικό. Και μαζί του επιστρέφει και εκείνη η παιδική βεβαιότητα ότι όλα όσα βλέπουμε στην οθόνη είναι απλώς αστεία. Μέχρι που το ξαναβλέπεις ως ενήλικας και συνειδητοποιείς ότι, αν κάτι από αυτά συνέβαινε στην πραγματική ζωή, δεν θα μιλούσαμε για χριστουγεννιάτικη κωμωδία αλλά για ένα «σκληρό» θρίλερ.

Ο Κέβιν ΜακΚάλιστερ δεν στήνει απλώς παγίδες. Στήνει μια αλληλουχία μηχανισμών που, εκτός κινηματογραφικού πλαισίου, ισοδυναμούν με σοβαρά —αν όχι θανατηφόρα— τραύματα. Το χιούμορ της ταινίας βασίζεται στην υπερβολή, όμως το ανθρώπινο σώμα δεν λειτουργεί με όρους… σλάπστικ.

Τι θα γινόταν σε πραγματικές συνθήκες;

Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά: το ανθρώπινο κεφάλι και ο αυχένας. Το κρανίο προστατεύει τον εγκέφαλο, αλλά δεν είναι άφθαρτο. Ένα βαρύ αντικείμενο που πέφτει από ύψος δεν «ζαλίζει» απλώς. Μεταφέρει ενέργεια που ο αυχένας αδυνατεί να διαχειριστεί. Στην πραγματικότητα, σύμφωνα με τον καθηγητή ανατομίας στο πανεπιστήμιο του Λάνκαστερ, Άνταμ Τέιλορ, τέτοιες κακώσεις είναι αρκετές για να προκαλέσουν κατάγματα, εσωτερικές αιμορραγίες ή άμεση απώλεια ζωτικών λειτουργιών.

Και ακόμη κι αν κάποιος δεν χάσει αμέσως τις αισθήσεις του, αυτό δεν σημαίνει ότι είναι ασφαλής. Οι εγκεφαλικές κακώσεις συχνά εξελίσσονται ύπουλα. Μια αιμορραγία μπορεί να επιδεινωθεί ώρες αργότερα, όταν πια είναι αργά. Ο κινηματογράφος λατρεύει την «ελαστικότητα» του ανθρώπινου σώματος. Η ιατρική, όχι.

Ο κορμός

Το ίδιο ισχύει και για τον κορμό. Πτώσεις, δυνατά χτυπήματα στο στήθος, σύνθλιψη από βαριά αντικείμενα — όλα αυτά παραπέμπουν σε τραύματα που οι γιατροί βλέπουν συνήθως μετά από σοβαρά τροχαία. Η ιδέα ότι κάποιος σηκώνεται, τινάζεται και συνεχίζει το κυνηγητό είναι απλώς ευσεβής πόθος του σεναρίου.

Υπάρχουν, βέβαια, και οι σκηνές που φαίνονται «αθώες». Ένα γλίστρημα, ένα πέσιμο προς τα πίσω, ένα ράφι που καταρρέει. Στην πραγματική ζωή, τέτοιες στιγμές είναι συχνά πιο επικίνδυνες από όσο δείχνουν. Το πίσω μέρος του κρανίου είναι ιδιαίτερα ευάλωτο και ένα άσχημο χτύπημα μπορεί να αποδειχθεί μοιραίο, ακόμη κι αν αρχικά δεν υπάρχουν έντονα συμπτώματα, αναφέρει ο Τέιλορ σε άρθρο του στο The Conversation.

Ο ηλεκτρισμός, τα εγκαύματα και τα αιχμηρά αντικέιμενα

Ο ηλεκτρισμός είναι ένα ακόμη παράδειγμα κινηματογραφικής αυθαιρεσίας. Στην ταινία λειτουργεί σαν οπτικό αστείο. Στην πραγματικότητα, για τον καθηγητή, η επαφή με ηλεκτρικό ρεύμα μπορεί να «κλειδώσει» τους μύες, να διαταράξει τον καρδιακό ρυθμό και να οδηγήσει σε καρδιακή ανακοπή. Δεν υπάρχουν φωσφορίζοντες σκελετοί — υπάρχουν εγκαύματα, νευρικές βλάβες και σοβαρός κίνδυνος θανάτου.

Το ίδιο ισχύει και για τα εγκαύματα. Η φωτιά δεν είναι στιγμιαίο σοκ που περνά. Ακόμη και λίγα δευτερόλεπτα αρκούν για μόνιμη καταστροφή ιστών και νεύρων, εξηγεί ο Δρ. Τέιλορ. Όταν μάλιστα εμπλέκονται εύφλεκτα υλικά, οι επιπτώσεις επεκτείνονται στο αναπνευστικό και στο νευρικό σύστημα, με συνέπειες που δεν «σβήνουν» με ένα κόψιμο στο μοντάζ.

Και φυσικά, υπάρχουν και τα διαμπερή τραύματα: καρφιά, αιχμηρά αντικείμενα, βαθιές πληγές. Αυτά δεν προκαλούν μόνο πόνο, αλλά ανοίγουν τον δρόμο σε λοιμώξεις και επιπλοκές που μπορούν να εξελιχθούν δραματικά αν δεν αντιμετωπιστούν άμεσα.

Αν τα βάλει κανείς όλα αυτά μαζί, η εικόνα αλλάζει εντελώς. Ο Χάρι και ο Μαρβ δεν είναι απλώς ανθεκτικοί χαρακτήρες. Είναι μια συλλογή από ιατρικά θαύματα που περπατούν, πέφτουν, καίγονται και συνεχίζουν σαν να μη συμβαίνει τίποτα. Στην πραγματική ζωή, θα είχαν καταλήξει σε μονάδα εντατικής θεραπείας — αν ήταν αρκετά τυχεροί ώστε να φτάσουν εκεί.

Ίσως τελικά αυτό να είναι και το πραγματικό μυστικό του «Μόνος Στο Σπίτι»: όχι ότι ένας δεκάχρονος μπορεί να νικήσει δύο διαρρήκτες, αλλά ότι στον κόσμο του σινεμά το ανθρώπινο σώμα υπακούει στους κανόνες της κωμωδίας, όχι της βιολογίας.