Δεν μπορείς να διαδηλώνεις για την Κύπρο και να μην διαδηλώνεις για τους Παλαιστίνιους

«Είναι αβάσταχτο. Πώς μπορεί κανείς να το ανεχτεί; Είναι απαίσιο. Με συγχωρείτε κύριε Πρόεδρο, έχω εγγόνια και γνωρίζω τι σημαίνουν για τις οικογένειες τους και βλέποντας αυτή την κατάσταση την οποία βιώνουν οι Παλαιστίνιοι και εμείς δεν έχουμε την καρδιά να κάνουμε κάτι είναι πέρα από την ικανότητα του κάθε ανθρώπου να το ανεχτεί». Ήταν 29 Μαΐου του 2025 όταν ο Μόνιμος Αντιπρόσωπος του κράτους της Παλαιστίνης στον ΟΗΕ, Ριγιάντ Μανσούρ ξέσπασε σε κλάματα για την κατάσταση των παιδιών στη Γάζα.

Από τότε μέχρι σήμερα, η κατάσταση έχει ξεπεράσει κατά πολύ ότι θα μπορούσε να φανταστεί ο ανθρώπινος νους.

Στις 29 Ιουλίου το παγκόσμιο σύστημα παρακολούθησης της πείνας (IPC) εξέδωσε συναγερμό με τον οποίο προειδοποιεί ότι το «χειρότερο σενάριο λιμού» εξελίσσεται στη Γάζα.

«Ο υποσιτισμός αυξήθηκε ραγδαία κατά το πρώτο μισό του Ιουλίου. Πάνω από 20.000 παιδιά εισήχθησαν για θεραπεία για οξύ υποσιτισμό από τον Απρίλιο έως τα μέσα Ιουλίου, με περισσότερα από 3.000 παιδιά να υποσιτίζονται σοβαρά. Τα νοσοκομεία ανέφεραν ταχεία αύξηση των θανάτων παιδιών κάτω των πέντε ετών που σχετίζονται με την πείνα, με τουλάχιστον 16 αναφερόμενους θανάτους από τις 17 Ιουλίου» αναφέρεται χαρακτηριστικά στην έκθεση.

Η πείνα γίνεται ένα ακόμα εργαλείο στα χέρια του Κράτους του Ισραήλ για τη βασανιστική εξόντωση των Παλαιστίνιων. Και κυρίως των παιδιών. Των ενηλίκων που ζουν το μεγαλύτερο μαρτύριο να βλέπουν τα παιδιά τους να λιώνουν μέρα με τη μέρα από την πείνα. Από την πείνα που το Ισραήλ χρησιμοποιεί σαν όπλο για να τους διαλύσει.

Στην Ελλάδα η κυβέρνηση ταυτίζεται με τα συμφέροντα του Ισραήλ, επιλέγει να μην λέει κουβέντα για την γενοκτονία στη Γάζα – πλην ελαχίστων εξαιρέσεων – ενώ επιλέγει να διώκει τους διαδηλωτές που δηλώνουν αλληλέγγυοι στους Παλαιστίνιους.

Σε μία πολιτική που υποστηρίζει την αρχή όλα για το χρήμα και τα συμφέροντα, το «διεθνές δίκαιο» παραφράζεται αυτόματα και γίνεται το δίκαιο του ισχυρού.

Κάποιοι μάλιστα που δηλώνουν υποστηρικτές του κράτους του Ισραήλ – διαχωρίζω τους Ισραηλινούς, καθώς εκεί δεν είναι όλοι ίδιοι – απαντούν στους διαδηλωτές που τάσσονται υπέρ των Παλαιστινίων «γιατί δεν διαδηλώνετε για την Κύπρο».

Ένα επιχείρημα τουλάχιστον επικίνδυνο αν όχι προβοκατόρικο.

Πότε μπήκε τέτοιο δίλημμα ανάμεσα στους λαούς; Ποτέ.

Γιατί όποιος γνωρίζει την ιστορία της Κύπρου, γνωρίζει και ότι αυτοί οι δύο λαοί ήταν πάντα αλληλέγγυοι. Εξαίρεση οι τελευταίες κυβερνήσεις. Αλλά αυτό είναι άλλο θέμα.

Ίσα ίσα οι πολιτικοί πρόγονοι της πλειοψηφίας αυτών που σήμερα χρησιμοποιούν αυτό το προβοκατόρικο επιχείρημα, είναι αυτοί που παρέδωσαν την Κύπρο στους Τούρκους. Αυτοί που έλεγαν ότι η «Κύπρος κείται μακράν».

Ανάμεσα σε αυτούς που χρησιμοποιούν αυτό το επιχείρημα είναι και αυτοί που σε κρίσιμες περιπτώσεις υποστήριζαν την εγκατάλειψη της Κύπρου, γιατί οι «Κύπριοι είναι βολεμένοι και δεν θέλουν λύση».

Το διεθνές δίκαιο, εάν το επικαλείσαι από τη θέση του θύματος, όπως οφείλει η Κύπρος και η Ελλάδα τουλάχιστον, και όχι του θύτη, δεν επιτρέπει επιλεκτικότητα.

Και για να μπορείς να συνεχίσεις να μιλάς για την Κύπρο είσαι υποχρεωμένος να μιλάς και για την Παλαιστίνη.

Το Κυπριακό και η μάχη για τα δικαιώματα του Κυπριακού λαού απαξιώθηκε από αυτούς που σήμερα φέρνουν αυτό το επιχείρημα.

Το Ισραήλ είναι δύναμη κατοχής. Είναι ένα κράτος που αξιοποιεί όσα έπαθε ο λαός του στα στρατόπεδα των ναζί που είχαν στόχο την εξόντωση των Εβραίων, εναντίον των Παλαιστινίων. Για να εξοντώσει τους Παλαιστίνιους.

Η διεθνής κοινότητα που μιλά για δικαιώματα, όποτε και όπου τη συμφέρει, στην περίπτωση της Παλαιστίνης τάσσεται υπέρ του δολοφόνου.

Και το επιχείρημα «γιατί δεν διαδηλώνετε για την Κύπρο» σε αυτή την περίπτωση γίνεται ακόμα πιο εξοργιστικό, για όσους μπορούν να σκέφτονται. Ιδιαίτερα όταν οι υπερασπιστές του κράτους του Ισραήλ προσπαθούν να επιβάλουν τη σιωπή σε όσους τολμούν να αντιδράσουν και να σπάσουν τα δεσμά της συνενοχής.

Ειδικά όταν Κύπρος και Ελλάδα παραδίδουν στη χώρα που κατέχει παράνομα εδάφη της Κύπρου, την Τουρκία, το δικαίωμα να εμφανίζεται ως υπερασπιστής ενός λαού που δολοφονείται και γίνονται αντί αυτού υπερασπιστές μίας άλλης δύναμης κατοχής, του κράτους του Ισραήλ.

Με τους Παλαιστίνιους να έχουν μείνει βασανιστικά μόνοι να αναρωτιούνται αν τελικά είναι καλύτερο να πεθαίνεις από ισραηλινά πυρά, παρά να βλέπεις τα παιδιά σου από την πείνα. Εκεί που ακόμα και ο θεός των ανθρώπων προσκυνά έναν ολόκληρο λαό που φιλά για τελευταία φορά τα νεκρά παιδιά του…