Τα αγόρια του Trainspotting ερωτεύονται – «Εκπλήσσομαι που υπάρχουν ακόμα σχέσεις στις μέρες μας» λέει ο Ίρβιν Γουέλς

Στη συνέχεια του Trainspotting, ο Renton, ο Begbie και η παρέα τους συμμαζεύονται. Ο συγγραφέας του μπεστ σέλερ, Ίρβιν Γουέλς εξηγεί στην Guardian γιατί τώρα είναι η τέλεια στιγμή για ρομαντισμό αφού πρώτα έχει διαπιστώσει την αγριότητα των σχέσεων στις μέρες μας.

«Γεννήθηκα στο μεγάλο λιμάνι του Leith. Οι ιστορίες είναι στο αίμα μου, τις ακούω, τις λέω. Η οικογένειά μου ήταν τυπική από τις πολλές στην περιοχή, μετακινούμενη από την πολυκατοικία στο δημοτικό διαμέρισμα, όλο και πιο κάτω στις εκβολές του Forth. Μεγάλωσα σε μια στενή κοινότητα» γράφει ο Ίρβιν Γουέλς.

Οι ταραχοποιοί και τα κλαμπ της Ίμπιζα  

«Έφυγα από το σχολείο σχεδόν χωρίς προσόντα. Έτεινα προς τα ενδιαφέροντα παιδιά, τους ταραχοποιούς. Όλα δικά μου λάθη. Οι γονείς μου, που εκτιμούσαν την εκπαίδευση, με ενθάρρυναν πάντα να γίνω ακαδημαϊκός. Όμως, εγκατέλειψα το σχολείο και έγινα μαθητευόμενος τεχνικός, κάνοντας μαθήματα στο City & Guilds. Το μισούσα.

Ήμουν πάντα συγγραφέας: Απλά δεν το ήξερα. Αναφέρω ότι ήμουν χάλια σε όλα τα άλλα στοιχεία. Γι’ αυτό δεν σταμάτησα ποτέ να γράφω ιστορίες για τα νιάτα μου και την παρέα των χαρακτήρων του Trainspotting.

»Η αντίδρασή τους στα γεγονότα και τις αλλαγές στον κόσμο βοηθάει να ενημερώσω τη δική μου θεώρηση των πραγμάτων. Τους έδωσαν υπόσταση… ήταν οι άνθρωποι που συνάντησα κατά τη διάρκεια των δεκαετιών, από τις παμπ του Leith μέχρι τα κλαμπ της Ίμπιζα» συνεχίζει την αφήγησή του ο Γουέλς.

«Οι λίστες ελέγχου των εφαρμογών γνωριμιών, τα άρθρα, τα βιβλία αυτοβοήθειας, οι απογραφές των σημαντικών σημείων έλξης, των ιδανικών τύπων και των κόκκινων σημαιών μου φαίνονταν πάντα μια βαρετή, αλγοριθμική και μειωτική απάντηση σε ένα πολύ ανθρώπινο, μυστικιστικό φαινόμενο»

Ίρβιν Γουέλς / Public Domain

«Αν ήθελα να κυνηγήσω λογοτεχνικά βραβεία…»

«Αλλά ποτέ δεν είδα τον εαυτό μου ως συγγραφέα. Αν έγραφα καθαρά για τη δημοσίευση και το άφηνα να γίνει franchise, θα ήταν απλώς άλλη μια δουλειά, αν και ευχάριστη, και καλύτερη από το σκάψιμο άνθρακα. Αλλά ποτέ δεν ήθελα να γίνει αυτό. Όσον αφορά εμένα, είμαι συγγραφέας.

»Αποσύρθηκα de facto από τον κόσμο της εργασίας πριν από 30 χρόνια, παρατώντας την πρωινή μου δουλειά στο δημοτικό συμβούλιο για να ασχοληθώ με τα χόμπι μου, τη συγγραφή και τη μουσική.

»Αν είχα την τάση για δημιουργία franchise, θα είχα κυκλοφορήσει τα βιβλία μου διαδοχικά, με χρονική σειρά, ακολουθώντας τις ζωές των χαρακτήρων. Αν ήθελα να κυνηγήσω λογοτεχνικά βραβεία, θα είχα γράψει το είδος των μυθιστορημάτων που αναμένεται να προσελκύσουν τους ανθρώπους που κρίνουν τέτοιες υποθέσεις.

»Βασικά, περιμένω μέχρι να εμφανιστεί κάτι εμπνευσμένο -θέμα, γεγονός, χαρακτήρας ή ιστορία- που θα λειτουργήσει ως καταλύτης και θα κεντρίσει το ενδιαφέρον μου για να γράψω επιτέλους τις σημειώσεις, τα σκίτσα και τις ιστορίες μου σε εκδοτικό επίπεδο. Το Skagboys ήταν το πρώτο πράγμα που έγραψα, εμφανιζόμενο στον επεξεργαστή κειμένου Amstrad μου ως τα πρώτα τμήματα του Trainspotting. Το βιβλίο που προέκυψε ήταν υπερβολικά μεγάλο, οπότε πέταξα το πρώτο μέρος και επέλεξα να μεταφέρω τον αναγνώστη κατευθείαν στον κόσμο του Renton, του Sick Boy, του Spud και της παρέας τους, πίσω στο 1993».

Η θατσερική καταστροφή της παραδοσιακής εργατικής τάξης

«Όταν μεγάλωσα και προβληματίστηκα περισσότερο, σκέφτηκα να επανεξετάσω πώς οι πρωταγωνιστές έφτασαν στην κατάσταση που έφτασαν πριν από το Trainspotting: Θα έγραφα για τη θατσερική καταστροφή της παραδοσιακής εργατικής τάξης. Έτσι, το Skagboys (2012) επανήλθε σε παλιά εδάφη.

Αλλά στο μεταξύ, είχα κάνει ένα άλμα σχεδόν μια δεκαετία μπροστά στη ζωή αυτών των χαρακτήρων με το Porno (2002). Θεωρούσα ότι εκείνο το βιβλίο αφορούσε την αυξανόμενη εμπορευματοποίηση του σεξ, καθώς προχωρούσαμε στην εποχή του διαδικτύου.

Πολύ πιο κάτω, το Dead Men’s Trousers (2018) ήταν εμπνευσμένο από τα πειράματά μου με το ναρκωτικό DMT και το ακόμη πιο εκπληκτικό φαινόμενο της κατάκτησης του Κυπέλλου Σκωτίας από τους Hibs» ανατρέχει στο έργο του ο Ίρβιν Γουέλς.

«Νομίζω ότι χρειαζόμαστε την αγάπη περισσότερο από ποτέ. Πολλή αγάπη. Ο Όργουελ έγραψε: “Αν υπάρχει ελπίδα, αυτή βρίσκεται στους προλετάριους”. Νομίζω ότι τώρα, αν υπάρχει ελπίδα, αυτή βρίσκεται στους εραστές»

Men in Love του Ίρβιν Γουέλς

Η αναζήτηση του ρομαντισμού και το Men in Love

«Και τώρα επιστρέφω και πάλι σε αυτούς τους χαρακτήρες. Το Men in Love, που διαδραματίζεται αμέσως μετά το Trainspotting, ξεκινάει με έναν άρρωστο από την τρασίλα Renton να ιδρώνει σε ένα δωμάτιο ξενοδοχείου στο Άμστερνταμ με την τσάντα του με τα μετρητά, με το Sick Boy να ψάχνει στο Λονδίνο με το perma-hustle, τον Spud και το Second Prize πίσω στο Leith, προσπαθώντας να αποφύγουν την ηρωίνη και το αλκοόλ – τα ναρκωτικά που τους επέλεξαν – και τον Begbie φιλοξενούμενο στο HMP Saughton.

»Όπως υποδηλώνει και ο τίτλος, το Men in Love αφορά κυρίως εκείνη την περίοδο της ζωής όταν οι άνδρες (συνήθως στα μέσα της δεκαετίας των 20) αρχίζουν να παίρνουν πιο σοβαρά την αναζήτηση του ρομαντισμού.

»Τα μυθιστορήματα, ανεξάρτητα από το πόσο καλά μελετημένα, συντεταγμένα ή προβαλλόμενα είναι, είτε σας αρέσει είτε όχι, αφορούν πάντα, έστω και εν μέρει, εσάς. Γράφοντας το Men in Love με έκανε να συνειδητοποιήσω ότι, όταν σταματήσω να τρέχω μακριά του, συνήθως απολαμβάνω τον έρωτα αδιαμαρτύρητα, χωρίς να αισθάνομαι την ανάγκη να τον αναλύσω ή έστω να τον κατανοήσω».

Η ώρα που πρέπει να νοικοκυρευτούμε

«Οι λίστες ελέγχου των εφαρμογών γνωριμιών, τα άρθρα, τα βιβλία αυτοβοήθειας, οι απογραφές των σημαντικών σημείων έλξης, των ιδανικών τύπων και των κόκκινων σημαιών μου φαίνονταν πάντα μια βαρετή, αλγοριθμική και μειωτική απάντηση σε ένα πολύ ανθρώπινο, μυστικιστικό φαινόμενο.

»Πολλά από αυτά που έμαθα για την αγάπη ήταν βιωματικά, όχι παρατηρητικά, σχετικά με το να μην είμαι φοβισμένος και να βουτάω μέσα όταν παρουσιαζόταν η ευκαιρία. Και ναι, κάποιες ρομαντικές ευαισθησίες έχουν ενισχυθεί από τη φαντασία και τη διορατικότητα διαφόρων μυθιστοριογράφων, από την Τζέιν Όστεν μέχρι τον Τζέιμς Κέλμαν.

»Κοιτάζοντας πίσω τώρα, μου φαίνεται ότι τα μέσα της δεκαετίας των 20 είναι μια περίεργη εποχή για να ξεκινήσεις ένα σοβαρό ρομαντικό ειδύλλιο. Συνδεδεμένοι με τους παραδοσιακούς τρόπους του εμπορίου, της αναπαραγωγής και της επιβίωσης, παραμένουμε πολιτισμικά δεσμευμένοι από τέτοιες επιρροές, οδηγούμενοι στο να “νοικοκυρευτούμε”».

To trailer της ταινίας Trainspotting 

Ο κραυγαλέος βάλτος του διαδικτύου

«Κάποτε παγιωμένες στην κοινωνική μας δομή, αυτές οι επιταγές ξεθωριάζουν τώρα, και ίσως είναι η ώρα. Για τους άνδρες στα μέσα της δεκαετίας του 20, η επιρροή της συντρόφου σας γίνεται ξαφνικά μεγαλύτερη από εκείνη των συνομηλίκων σας.

»Φαίνεται επίσης ότι, σε μια ατομικοποιημένη, ναρκισσιστική κοινωνία, έχουμε μείνει λιγότερο εξοπλισμένοι από ποτέ για να ικανοποιήσουμε τις ανάγκες μας για δεσμούς. Το παλιό «χωριό» της φροντίδας αντικαθίσταται από τον κραυγαλέο βάλτο της διαδικτυακής εμπειρίας όπου οι άνθρωποι αναγκάζονται να δημιουργήσουν γελοίες προσωπικότητες που δεν μπορούν να ανταποκριθούν στην πραγματικότητα.

»Δεν είναι περίεργο που τόσοι πολλοί άνθρωποι δεν μπορούν πλέον να ασχοληθούν με την όλη υπόθεση. Συχνά εκπλήσσομαι με το γεγονός ότι υπάρχουν ακόμα σχέσεις» παρατηρεί την εποχή ο Γουέλς.

Οι παλλόμενες ανάγκες των ανδρών

«Το Men in Love είναι η προσπάθειά μου να εξετάσω πού κάνουν λάθος (και ίσως μερικές φορές σωστά) οι άνδρες στις προσπάθειές μας να υποτάξουμε τις δικές μας παλλόμενες ανάγκες να κάνουμε ανόητα, υπέροχα πράγματα, όπως να παρακολουθούμε αθλητικά, να μεθάμε και να παθαίνουμε εμμονή με σκοτεινές μουσικές προτάσεις, για το γενικότερο καλό του ρομαντισμού, του εμπορίου, του στάτους, της αναπαραγωγής, του σεξ, και ναι, της Α-Γ-Α-Π-Η-Σ όποια κι αν είναι τα κίνητρα για να ενωθεί κανείς με κάποιον.

»Νομίζω ότι είναι εξίσου – ίσως περισσότερο – ένα βιβλίο για τις γυναίκες, οι οποίες κατανοούν με οξύτητα τους τρελούς με τους οποίους έβγαιναν στη «φάση των κακών αγοριών», όσο και για τους άνδρες αυτούς (και εξακολουθώ να θεωρώ τον εαυτό μου μόνο ως μια ημι-αναμορφωμένη εκδοχή αυτής της φυλής) για να κατανοήσουν τον εαυτό τους.

»Είναι ένα παράφρον, ρομαντικό, χαρούμενο ταξίδι μέσα από τις ανώτερες φιλοδοξίες μας και την εγγενώς γελοία θνητή βλακεία και τον εγωισμό που τις υπονομεύει διαρκώς».

Το συναρπαστικό δράμα των νέων και των καμαρωτών ολιγαρχών

«Τα πράγματα έχουν αλλάξει από τότε που έγραψα το Trainspotting. Η εργατική τάξη (όπως και η μεσαία τάξη) δεν έχει πλέον χρήματα, επαγγέλματα ή καριέρες- μόνο ένα συνονθύλευμα από επισφαλείς, χαμηλόμισθες θέσεις εργασίας που περιμένουν να καταστραφούν από την τεχνητή νοημοσύνη.

»Κάποιοι διακινούν ναρκωτικά. Αυτό συνήθως δεν γίνεται πραγματικά με σκοπό το κέρδος, αλλά οι νέοι -όπως και οι καμαρωτοί ολιγάρχες που κυριαρχούν στον κόσμο- χρειάζονται συναρπαστικό δράμα. Συμμετέχουν σε ανούσιους πολέμους, αναζητώντας διαρκώς τα δικά τους λακτίσματα ντοπαμίνης για να αποσπάσουν την προσοχή τους από την αχρηστία στην οποία τους έχει ωθήσει η κοινωνία- μια ύπαρξη όπου τρώνε σκουπίδια και παρακολουθούν σκουπίδια στις οθόνες, διογκώνοντας την παχυσαρκία καθώς η ψυχική τους υγεία καταρρέει.

»Η εργατική τάξη δεν εκπροσωπείται πλέον από κανένα πολιτικό κόμμα. Δεν έχουν φωνή: κανείς δεν θα γράψει γι’ αυτούς, δεν θα γυρίσει ταινίες γι’ αυτούς, πολύ περισσότερο δεν θα τους υπερασπιστεί. Αναμένεται να πεθάνουν ήσυχα. Γιατί δημοσιεύω το Men in Love αυτή τη στιγμή; Νομίζω ότι χρειαζόμαστε την αγάπη περισσότερο από ποτέ. Πολλή αγάπη. Ο Όργουελ έγραψε: “Αν υπάρχει ελπίδα, αυτή βρίσκεται στους προλετάριους”. Νομίζω ότι τώρα, αν υπάρχει ελπίδα, αυτή βρίσκεται στους εραστές».

*Το Men in Love του Ίρβιν Γουέλς κυκλοφορεί από τον Jonathan Cape στις 24 Ιουλίου.

*Με στοιχεία από theguardian.com | Αρχική Φωτό: Channel Four Films/Allstar