«The Friend»: Πως ένας «Μεγάλος Δανός» γίνεται ο καλύτερος συμπρωταγωνιστής σε μια ταινία;

Μια ταινία με τον τίτλο «The Friend» πιθανότατα, για να μην πούμε σίγουρα, δεν θα μπορούσε να έχει κάποιο άλλο πλάσμα για πρωταγωνιστή από έναν σκύλο.

Ο αγαθός γίγαντας που πιθανόν να έχτε δει να συνοδεύει παντού τη Ναόμι Γουότς, φέρει το όνομα Μπινκ και είναι ο  πρωταγωνιστής του αστικού δράματος «The Friend» των Ντέιβιντ Σίγκελ και Σκοτ Μακγκίχι. Η ταινία είναι μια δακρύβρεχτη αφήγηση ιστοριών αγάπης και φιλίας.

Το δίδυμο, που αυτοαποκαλείται περήφανα «dog people», γυρίζει ταινίες μαζί για πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα – η πρώτη τους εμφάνιση στο IMDb χρονολογείται από το 1989 για μια μικρού μήκους ταινία με τίτλο «Birds Past» – και έχουν βιώσει από κοινού πολλά γεγονότα της ζωής τους με σκαμπανεβάσματα.

«Ο Μπινγκ είναι μια ευαίσθητη ψυχή, ψάχνει για ασυνέπειες και παίρνει και απορροφά όλα όσα συμβαίνουν γύρω του, γεγονός που, κατά πολλούς τρόπους, τον κάνει έναν εύκολο συνεργάτη για να παίξεις μαζί του»

«The Friend»

Αυτές οι ανθρώπινες πτυχές βρίσκονται στο επίκεντρο του «The Friend», το οποίο ακολουθεί τη συγγραφέα Ίρις που υποδύεται η Ναόμι Γουότς, που ζει στη Νέα Υόρκη, η οποία ταλανίζεται από τον πρόσφατο απροσδόκητο θάνατο του καλού της φίλου και δημιουργικού της μέντορα, Γουόλτερ (Μπιλ Μάρεϊ).

Αυτό που περιπλέκει ακόμη περισσότερο τη ζωή της Άιρις είναι ο Απόλλο (τον οποίο υποδύεται ο Μπινγκ σε μια εκπληκτική ερμηνεία). Αποδεικνύεται ότι ο Γουόλτερ άφησε την αδελφή-ψυχή του στη φροντίδα της Ίρις, παρόλο που η Ίρις ζει σε ένα μικρό διαμέρισμα στο κέντρο της πόλης, που δεν είναι φιλικό προς τους σκύλους και αυτοπροσδιορίζεται ως γατόφιλη.

Οι Σίγκελ και Μακγκίχι

Αυτό που έχει σημασία στο «The Friend», όμως, είναι το ταξίδι μέχρι να φτάσουν οι Σίγκελ και Μακγκίχι εκεί. Κατά τη διαδικασία μεταφοράς του βιβλίου στη μεγάλη οθόνη, οι δημιουργοί περιηγήθηκαν σε μια σειρά από γνωστά εδάφη από τη δική τους ζωή και τις δικές τους απώλειες: σκύλοι που αγάπησαν, περίοδοι θλίψης που βίωσαν και η Νέα Υόρκη, όπου ζουν.

«Είχα ένα θηλυκό σκυλί που το έλεγαν Τάιγκερ, το οποίο πέθανε πριν από περίπου 10 χρόνια», θυμήθηκε ο Σίγκελ κατά τη διάρκεια μιας πρόσφατης συνέντευξης στο IndieWire.

«Ήταν αδέσποτη 1 έτους όταν την υιοθέτησα. Και ήταν ένα πολύ σημαντικό κομμάτι της ζωής μας», δήλωσε.

Ο Μακγκίχι συνέχισε: «Περίπου την εποχή που ο Ντέιβιντ και εγώ τελειώσαμε το ‘What Maisie Knew’ είναι όταν ο Ντέιβιντ έχασε την Τάιγκερ και εγώ έχασα τον πατέρα μου – αυτά τα δύο γεγονότα συνέβησαν με διαφορά ενός μήνα».

«Περάσαμε μαζί μια διαδικασία πένθους, στηριχτήκαμε και μάθαμε τόσα πολλά ο ένας για τον άλλον», πρόσθεσε ο Μακγκίχι. «Αυτή ήταν μια έντονη περίοδος για εμάς και ένα είδος θεμελίου στο οποίο βασιστήκαμε πολύ κατά τη διάρκεια της δημιουργίας αυτής της ταινίας».

«Περάσαμε μαζί μια διαδικασία πένθους, στηριχτήκαμε και μάθαμε τόσα πολλά ο ένας για τον άλλον»

Πως ήταν δυνατή η συνεργασία με έναν σκύλο;

Η Νέα Υόρκη, η οποία είναι μια κινηματογραφική παιδική χαρά από τις πρώτες μέρες του κινηματογράφου, ήταν συνεργάσιμη παρά το γεγονός ότι ήταν ακριβή. Αλλά είναι άλλο πράγμα να γυρίζεις μια ταινία της Νέας Υόρκης στους απρόβλεπτους δρόμους της πόλης- εντελώς διαφορετικό πράγμα να την γυρίζεις με έναν τεράστιο σκύλο Great Dane, όσο «καλό παιδί» κι αν ήταν.

Μετά από μια εκτεταμένη έρευνα σε όλη τη χώρα με τη βοήθεια του εκπαιδευτή Μπιλ Μπερλόνι και του παραγωγού Μάικ Σπρίτερ, η παραγωγή επέλεξε τον Μπινγκ, που κατάγεται από την Αϊόβα, αφού συνάντησε περισσότερα από 30 σκυλιά.

Είχε ακριβώς την κατάλληλη ιδιοσυγκρασία για να συνεργαστεί με τον Μπερλόνι και διέθετε την ψυχική ποιότητα στα μάτια του που αναζητούσαν οι κινηματογραφιστές.

Επαινώντας τον συνεργάτη της στη σκηνή Μπινγκ σε ξεχωριστή συνέντευξη, «Ακούει και είναι πολύ παρών», δήλωσε η Γουότς, η οποία έχει παίξει στο παρελθόν δίπλα σε καλλιτέχνες με… ζωώδες πνεύμα στο «Penguin Bloom» άλλα και στο «King Kong».

Η Ναόμι Γουότς συνέχισε: «Ο Μπινγκ είναι μια ευαίσθητη ψυχή, ψάχνει για ασυνέπειες και παίρνει και απορροφά όλα όσα συμβαίνουν γύρω του, γεγονός που, κατά πολλούς τρόπους, τον κάνει έναν εύκολο συνεργάτη για να παίξεις μαζί του».

«Όλοι, κάθε είδος, όλα ενδιαφέρονταν για τον Μπινγκ, οπότε για να πετύχουμε τις λήψεις που έπρεπε να πετύχουμε, έπρεπε να έχω τον πλήρη έλεγχο όταν περπατούσαμε»

Η εκπαίδευση και οι δυσκολίες

Παρόλα αυτά, ο Μπινγκ ζύγιζε σχεδόν 150 κιλά και η Γουότς έπρεπε να του μεταφέρει ότι εκείνη ήταν η υπεύθυνη. Στην αρχή, ο Μπερλόνι δούλευε τόσο με την Γουότς όσο και με τον Μπινγκ επί εβδομάδες για να χτίσει μια αίσθηση εμπιστοσύνης μεταξύ των ερμηνευτών, κυρίως σε εσωτερικούς και ιδιωτικούς χώρους.

Στη συνέχεια πραγματοποίησαν τις ασκήσεις τους έξω. «Υπήρχαν τόσα πολλά εμπόδια που μπορούσαν να εμφανιστούν σε μια δεδομένη στιγμή – πλήθος ανθρώπων, κίνηση, ποδηλάτες, άλλα σκυλιά που μπορεί να ήθελαν να κάνουν κάτι περισσότερο από το να συναντηθούν και να χαιρετήσουν», θυμάται η Γουότς.

«Όλοι, κάθε είδος, όλα ενδιαφέρονταν για τον Μπινγκ, οπότε για να πετύχουμε τις λήψεις που έπρεπε να πετύχουμε, έπρεπε να έχω τον πλήρη έλεγχο όταν περπατούσαμε. Είναι προφανώς πολύ πιο δυνατός από εμένα. Έτσι, μερικές φορές, όταν ήθελε να κινηθεί με πιο γρήγορο ρυθμό, έπρεπε πραγματικά να τον κρατήσω. Το ίδιο ισχύει και όταν ήθελε να σταματήσει και να μυρίσει πράγματα».

Τα αυστηρά πρωτόκολλα σχετικά με το ποιος μπορούσε να συνεργαστεί με τον Μπινγκ κατά τη διάρκεια της παραγωγής διευκόλυναν τόσο την Γουότς όσο και τον Μπινγκ να καθιερώσουν μια άνετη ρουτίνα και να δημιουργήσουν έναν αυθεντικό δεσμό. «Υπάρχουν πολύ αυστηροί κανόνες για την προστασία της ευημερίας του ζώου», εξήγησε η Γουότς.

«Ο Μπιλ, οι εκπαιδευτές του, η Μπεβ και εγώ ήμασταν οι μόνοι που επιτρεπόταν να αγγίξουμε τον Μπινγκ κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων, γεγονός που βοήθησε επίσης τον Μπινγκ να μάθει και να κοιτάζει προς εμάς για καθοδήγηση».

*Πηγή: Indie Wire