Τα κέρδη τους ή οι ζωές μας

«Ή τα κέρδη τους ή οι ζωές μας». Εκατοντάδες χιλιάδες στους δρόμους.

Οι νέοι στους δρόμους. Οι πατεράδες με τα παιδιά τους στους ώμους στους δρόμους. Ο λαός στους δρόμους. Η οργή τους πλημμυρίζει τους δρόμους.

Στερεύει του λαού η εμπιστοσύνη.

Τα παιδιά των Τεμπών ζητούν Δικαιοσύνη.

Οι γονείς των παιδιών δείχνουν το δρόμο. Σε σηκώνουν από τον καναπέ. Σε βάζουν να ψάξεις μαζί τους για αποδείξεις, να απαιτήσεις την αλήθεια.

Ο λαός ξυπνάει. Αγγίζει το αίμα, βάζει το χέρι στην πληγή, αγκαλιάζει τους νεκρούς του. Αυτούς που δεν μπόρεσε να θάψει. Αυτούς που δεν μπόρεσε να αποχαιρετίσει με ένα τελευταίο αντίο. Αυτούς που παρέλαβε σε κλειστά φέρετρα.

Επαναλαμβάνει ένα σύνθημα, «ή τα κέρδη τους ή οι ζωές μας».

Στην αρχή 200.000. Στημένα επεισόδια. Δακρυγόνα. Τρομοκρατία.

Κλειστείτε σπίτια σας, λένε. Μην διαταράσσετε τη σταθερότητα, λένε.

Μην βγείτε στους δρόμους, θα γίνουν «μπάχαλα», λένε.

Και ο λαός ξαναβγαίνει στους δρόμους. Πιο δυναμικά..

Πάνω από 500.000. Ίσως και 800.000. Μόνο στην Αθήνα. Γιατί κάθε πόλη γράφει τη δική της ιστορια αυτές τις μέρες. Και είναι κάθε μέρα μεγαλειώδης.

Το κινητό γίνεται «όπλο» που αποκαλύπτει την προβοκάτσια.

Η απεργία της 28ης Φλεβάρη 2025 ήταν η μεγαλύτερη όλων των εποχών λένε.

Κάποιοι μιλάνε για «βουβό πένθος».

Προσπαθούν να πουν ξανά «όλοι ίδιοι είναι, γι αυτό μην ρισκάρεις».

«Ήταν ατύχημα» λένε και υπόσχονται εύκολα «ποτέ ξανά».

Δεν είναι πολιτικά τα συλλαλητήρια, λένε. Και προσπαθούν να πιστέψουν αυτό που εύχονται.

Κλείνουν τα αφτιά τους στην κραυγή του λαού. Κλείνουν τα μάτια να μην αντικρύσουν την οργή.

Και όσο κλείνουν τα αφτιά τους, και όσο κλείνουν τα μάτια τους, τόσο μεγαλώνει το πλήθος, τόσο δυναμώνει η κραυγή.

«Ή τα κέρδη τους, ή οι ζωές μας»…

Ξεκινά η συζήτηση στη Βουλή.

Ο λαός βγαίνει πάλι στο δρόμο. Το Σύνταγμα γεμίζει με κόσμο που απαιτεί να του δώσουν πίσω το «οξυγόνο» του. Μετράνε πάνω από 100.000. Μόνο στην Αθήνα.

Τα ΜΑΤ βγαίνουν και πάλι στο δρόμο.

Τα παιδιά δεν φεύγουν. Κάθονται στο δρόμο. Δείχνουν το δικό τους δρόμο.

Όσοι κυβέρνησαν και κυβερνούν νομίζουν ότι πείθουν με το να νίπτουν τας χείρας τους και να δηλώνουν για μία ακόμα φορά «ανευθυνοϋπεύθυνοι».

Ο λαός περιμένει να ακούσει ένα «αναλαμβάνω την ευθύνη» και βρίσκεται μπροστά σε επαναλαμβανόμενα «δεν φταίξαμε εμείς».

Και αυτό το «πάρε με όταν φτάσεις», ακούγεται πια τόσο βασανιστικό.

Τα «γιατί» ουρλιάζουν πάνω από τις φτηνές δικαιολογίες.

Στις ψεύτικες συγγνώμες, οι γονείς που αντί να αγκαλιάσουν τα παιδιά τους, παρέλαβαν κλειστά φέρετρα, σφίγγουν τα δόντια και ζητούν απαντήσεις. Ψάχνουν μόνοι τους την αλήθεια και γκρεμίζουν τα ψέματα.

Και όσο συνεχίζεται η προσπάθεια της συγκάλυψης κανείς δεν έχει οξυγόνο.

«Είμαι εδώ για να επισημάνω τον κίνδυνο η πολιτική ζωή να κατρακυλήσει σε έναν βούρκο αμφιβολίας. Αμφιβολίας για όλους και για όλα. Γιατί η άλλη όψη της πολιτικής αστάθειας είναι η διάρρηξη κάθε σχέσης εμπιστοσύνης μέσα στην κοινωνία. Και αυτός, ξέρετε, είναι ίσως ο μεγαλύτερος κίνδυνος για την ίδια τη δημοκρατία μας» είπε ο Κυριάκος Μητσοτάκης στη Βουλή.

Η νέα γενιά δεν συγχωρεί, απαντά ο λαός στο δρόμο.

Το δίκιο των παιδιών ψάχνει τρόπο να γίνει νόμος, απέναντι σε ένα «κράτος δολοφόνο».

Το «πάμε κι όπου βγει» δεν είναι πλέον αποδεκτό.

Ο αριθμός των νεκρών στα Τέμπη είναι 57. Είναι 57 άνθρωποι.

57 νεκροί που ενώνονται με τους νεκρούς στους χώρους δουλειάς.

57 νεκροί που ενώνονται με τους ανέργους.

57 νεκροί που ενώνονται με όσους δεν μπορούν να τα βγάλουν πέρα μετά την δεύτερη βδομάδα του μήνα.

57 νεκροί μαθητές, φοιτητές, εργαζόμενοι.

Δεν μπορούν να ξεχαστούν.

Όποιος πάει να αγγίξει την πληγή αρχίζει να αιμορραγεί και ο ίδιος και πλημμυρίζει οργή.

Σε αυτό το έγκλημα φάνηκε η αδιαφορία του κράτους για το λαό.

Η συγκάλυψη, τα αναπάντητα ερωτήματα, τι έφταιξε, γιατί οι σταθμάρχες δούλευαν 29 μέρες χωρίς ρεπό, οι ιδιωτικοποιήσεις, το κέρδος πάνω από όλα, η κρίση και τα μνημόνια, η ύβρις απέναντι στους νεκρούς, η αλαζονεία, η υποτίμηση στους ζωντανούς.

Γιατί δεν εφαρμόστηκαν τα μέτρα ασφαλείας;

Ποιος έδωσε εντολή για το μπάζωμα;

Γιατί έδωσε εντολή για μπάζωμα;

Γιατί εξαφάνισαν τα στοιχεία;

Και τελικά τι μετέφερε το τρένο; «Αλήθεια τόση φασαρία για ένα λαθρέμπορο, ή μήπως προσπαθείτε να συγκαλύψετε κάτι πολύ πιο μεγάλο;»

Απέναντι σε αυτό το κράτος, στο κράτος που εξασφαλίζει το κεφάλαιο και λέει στους πολίτες «πάμε και όπου βγει» εξεγείρεται ο λαός.

Στην αδιαφορία για την Υγεία, για την Παιδεία, για την Ανεργία, για τη Ζωή…

Και απαντά πολιτικά, «ή τα κέρδη τους ή οι ζωές μας».

Δεν είναι βουβό πένθος.

Δεν είναι «δικαιολογημένη θλίψη».

Είναι ο λαός ξανά στους δρόμους. Πιο μαζικά από ποτέ, πιο δυναμικά από ποτέ.

Σε μία χώρα που σκοτώνει το κέρδος, οι νεκροί δεν ησυχάζουν μέχρι να δικαιωθούν.

Όσο και αν τους απειλούν με αφηγήματα περί «σταθερότητας», «ακυβερνησίας» και «χάους».

Στα Τέμπη όσοι είναι γονείς είδαν να δολοφονείται το μέλλον. Και όσοι είναι νέοι είδαν να εκτελείται η ελπίδα.

Και ο λαός είδε ότι ο βασιλιάς που προσκυνούσε είναι γυμνός…

Τα Τέμπη γεννάνε πολιτικά τραγούδια. Πολιτικά συνθήματα. Πολιτικές διεκδικήσεις. Τα Τέμπη γίνονται η αφορμή για ένα αποφασιστικό «ως εδώ» ένα λαϊκό «ποτέ ξανά». Πολύ διαφορετικά από των πολιτικών. Και η πιο ισχυρή μομφή στην κυβέρνηση και τους χειρισμούς της απέναντι στη ζωή είναι αυτή που εκφράζεται στους δρόμους των συλλαλητηρίων.

Γιατί,

«Ποτέ δεν φεύγουν τα νεκρά παιδιά απ΄τα σπίτια τους.

Tριγυρίζουν εκεί. […] Δεν φεύγουν τα νεκρά παιδιά.

Μένουν στο σπίτι κι έχουν μια ξεχωριστή προτίμηση να παίζουν στον κλεισμένο διάδρομο και κάθε μέρα μεγαλώνουν μέσα στην καρδιά μας, τόσο που ο πόνος κάτω απ΄τα πλευρά μας δεν είναι πια απ΄τη στέρηση, μα από την αύξηση…

Κι αν κάποτε οι γυναίκες βγάζουν μια κραυγή στον ύπνο τους, είναι που τα κοιλοπονάνε πάλι»…