Ρούμπι Μπρίτζες: Το πρώτο μαύρο κορίτσι σε ένα αμιγώς λευκό σχολείο μιλά για τη δασκάλα της, Μπάρμπαρα Χένρι

Η ακτιβίστρια Ρούμπι Μπρίτζες, που άφησε το στίγμα της στον αγώνα ενάντια στις φασίζουσες κοινωνίες, υποστήριξε ότι μπορεί να μην είχε καταφέρει να επιβιώσει κατά την πρώτη χρονιά της ενσωμάτωσης της στο αμιγώς λευκό δημόσιο δημοτικό σχολείο του αμερικανικού Nότου που φοιτούσε το 1960, αν δεν είχε στο πλευρό της μια δασκάλα της πρώτης τάξης που έγινε η καλύτερή της φίλη. Την Μπάρμπαρα Χένρι.

Σχεδόν εξήντα πέντε χρόνια αργότερα από όταν η Χένρι αψήφησε τους δήθεν αγανακτισμένους λευκούς γονείς που απειλούσαν ένα εξάχρονο παιδί, αναλαμβάνοντας να διδάξει την Μπρίτζες, ο δεσμός μεταξύ των δύο γυναικών είναι τόσο ισχυρός όσο ποτέ άλλοτε.

«Είναι σαν δεύτερη μητέρα για μένα», δήλωσε η Μπρίτζες σε πρόσφατη συνέντευξη της στο Today.

«Ρούμπι Μπρίτζες: Μια συζήτηση με τη δασκάλα μου»

Η Μπρίτζες και η Χένρι συναντήθηκαν ως δασκάλα και μαθήτρια κάτω από επικίνδυνες συνθήκες στο δημοτικό σχολείο William Frantz στη Νέα Ορλεάνη και ο βαθύς δεσμός που δημιούργησαν είναι το θέμα του νέου παιδικού βιβλίου της Μπρίτζες. Η ακτιβίστρια και συγγραφέας μεταλαμπαδεύει την ιστορία της σε μια νέα γενιά με το βιβλίο «Ρούμπι Μπρίτζες: Μια συζήτηση με τη δασκάλα μου».

«Λέμε συχνά, και οι δύο μας, ότι παρά το μίσος που επικρατούσε έξω, εκείνο το δωμάτιο ήταν γεμάτο αγάπη»

Η Χένρι φιλοτέχνησε με το πνεύμα της ένας καταφύγιο για την Μπρίτζες, ενώ οι διαδηλωτές έξω από το σχολείο διαμαρτύρονταν που μια μαύρη μαθήτρια διεκδικούσε το αυτονόητο δικαίωμα της: να μορφωθεί.

Το μένος των διαδηλωτών για την εξάχρονη τότε Μπρίτζες, ήταν τόσο θεόρατο, που χρειάστηκε μια συνοδεία από ομοσπονδιακούς αστυνόμους για να εισέλθει στο σχολείο. Πολλές λευκές οικογένειες απομάκρυναν τα παιδιά τους από το σχολείο λόγω της παρουσίας της, ενώ η Μπρίτζες δήλωσε παλαιότερα στο Today ότι ο διευθυντής του σχολείου την κράτησε μακριά από τους υπόλοιπους λευκούς μαθητές.

The Problem We All Live With | To πρόβλημα με το οποίο ζούμε όλοι | Πίνακας του καλλιτέχνη Νόρμαν Ρόκγουελ | 1964

Ένα εξάχρονο παιδί

Η Μπρίτζες διδάσκονταν τα μαθήματα της μόνη της, σε μια άδεια τάξη, για έναν ολόκληρο χρόνο, έχοντας όμως στο πλευρό της την Χένρι.

«Γέμισε τη μέρα μου με πράγματα που έπρεπε να κάνω», δήλωσε η Μπρίτζες στο Today. «Έκανε το σχολείο διασκεδαστικό. Μου άρεσε να μαθαίνω. Ακόμα κι αν το πλήθος ήταν έξω και ούρλιαζε και φώναζε, πήγαινε στο παράθυρο, το έκλεινε και έλεγε ‘Ω, θα έχουμε μουσική σήμερα’, απλά για να καλύψει τα πάντα».

»Λέμε συχνά, και οι δύο μας, ότι παρά το μίσος που επικρατούσε έξω, εκείνο το δωμάτιο ήταν γεμάτο αγάπη».

Η Χένρι, η οποία κατάγεται από τη Βοστώνη, δεν πτοήθηκε σε μια εποχή που πολλοί δάσκαλοι στο William Frantz παραιτήθηκαν ή αρνήθηκαν να εργαστούν όσο ένα μαύρο παιδί μαθήτευε στο σχολείο τους.

«Δεν θα τα κατάφερνα αν δεν ήταν η δασκάλα μου», δήλωσε η Μπρίτζες. «Και όπως ξέρετε, οι δάσκαλοι παραιτούνταν από τις δουλειές τους τότε επειδή δεν ήθελαν να διδάσκουν μαύρα παιδιά. Αυτή η δασκάλα ήρθε από τη Βοστώνη για να με διδάξει. Ήταν καταπληκτική».

Η Μπρίτζες είπε ότι δεν της επιτρεπόταν να βγει για διάλειμμα ή να φάει το γεύμα της στην καφετέρια του σχολείου, με αποτέλεσμα να κρύβει το γεύμα της στην τάξη της Χένρι.

«Όπως κάθε εξάχρονο παιδί, θέλεις φίλους», είπε η Μπρίτζες.

«Το πρόβλημα με το οποίο όλοι ζούμε»

Η Μπρίτζες, σήμερα εβδομήντα ετών, συνειδητοποίησε πόσο σημαντικός ήταν ο δεσμός της με τη Χένρι όταν εγγράφηκε στη δεύτερη τάξη το σχολικό έτος 1961-62.

«Πρέπει να πω ότι η δεύτερη τάξη ήταν πολύ χειρότερη για μένα από την πρώτη, επειδή ήταν η καλύτερή μου φίλη», είπε η Μπρίτζες. «Δεν είχα καθόλου φίλους και είχα έρθει τόσο κοντά μαζί της».

Η ιστορία της Μπρίτζες ήταν μία από τις πολλές εκείνης της εποχής των πολιτικών δικαιωμάτων. Ωστόσο, η εικόνα μιας μικροσκοπικής μαθήτριας της πρώτης τάξης που συνοδεύεται στο σχολείο από ομοσπονδιακούς αστυνόμους παραμένει ανεξίτηλη στις καρδίες των οντοτήτων που θέλουν να χαρακτηρίζονται ανθρώπινες. Ζει άλλωστε και μέσα από τη μορφή του εμβληματικού πίνακα του Αμερικανού ζωγράγου Νόρμαν Ρόκγουελ, «Το πρόβλημα με το οποίο όλοι ζούμε».

«Είναι αυτό το μοναχικό παιδί», δήλωσε η Μπρίτζες. «Αυτή η αθωότητα που όλοι βλέπουμε όταν αντικρίζουμε αυτόν τον πίνακα. Πώς μπορεί να συνέβη αυτό σε ένα εξάχρονο παιδί; Νομίζω ότι αυτό επηρεάζει τον καθένα από εμάς όταν τον βλέπουμε, ακόμα και σήμερα».

*Με πληροφορίες από: Today | Scott Stump | Κεντρική φωτογραφία θέματος: Αστυνομικοί των ΗΠΑ με τη νεαρή Ρούμπι Μπρίτζες στα σκαλιά του σχολείου. Μη αναγνωρισμένος φωτογράφος του DOJ, αποκατεστημένο από τον Άνταμ Κέρντεν | Wikimedia Commons.