Εδώ είναι Μπαλκάνια… δεν είναι παίξε γέλασε!

Για μια ακόμη φορά κάποιοι Έλληνες Ευρωβουλευτές απέδειξαν κατά την αξιολογική μου κρίση τη βαλκανική μας ιδιαιτερότητα. Εδώ είναι Μπαλκάνια δεν είναι παίξε γέλασε, όπως έλεγε και ο Εγγονόπουλος!

Τι εννοώ;

Την περασμένη βδομάδα το Ευρωπαικό Κοινοβούλιο με μια συντριπτική πλειοψηφία ενέκρινε ψήφισμα με το οποίο η Ρωσία χαρακτηρίζεται ως κράτος το οποίο προάγει και προωθεί την τρομοκρατία (state sponsor of terrorism).

Οι 494 Ευρωβουλευτές  που ψήφισαν υπέρ, υποστήριξαν ότι «οι εσκεμμένες επιθέσεις και θηριωδίες που διαπράττονται από  τις ρωσικές στρατιωτικές δυνάμεις εναντίον των αμάχων στην Ουκρανία , η καταστροφή των αστικών υποδομών ( civilian infrastructure) και άλλες σοβαρές παραβιάσεις του διεθνούς και ανθρωπιστικού Δικαίου ισοδυναμούν και εξισώνονται με τρομοκρατικές πράξεις και εγκλήματα πολέμου».

Το ψήφισμα είχε ένα καθαρά συμβολικό χαρακτήρα, αλλά παρόλα αυτά οι Ευρωβουλευτές του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης (:ΣΥΡΙΖΑ) ΑΠΕΙΧΑΝ από την ψηφοφορία και δεν θέλησαν να καταδικάσουν τις αποτρόπαιες πράξεις του καθεστώτος του Προέδρου Πούτιν κατά την εισβολή στην Ουκρανία !

Και αναρωτιέμαι:

Ποια ήταν ακριβώς η έννοια της ανωτέρω αποχής και πόσο συμβιβάζεται με το αξιακό σύστημα μιας σύγχρονης Αριστεράς ή Κεντροαριστεράς η αποφυγή εκφοράς μιας καταδικαστικής κρίσης για ένα καθεστώς  το οποίο κάνει ακριβώς όλα αυτά τα οποία θα έκανε και ένας «κλασσικός ατομικός τρομοκράτης» ;

Μήπως από συναισθηματισμό για την παλιά Σοβιετική Ένωση;

Υπενθυμίζω ότι το «σοβιετικό πείραμα» είχε ξεκινήσει ως μια ουτοπία για ένα καλύτερο αύριο για την ανθρωπότητα (όπως λέει και ο Αλάν Μπαντιού) και «είχε μετατραπεί» σε ένα κοινωνικό μοντέλο για το οποίο -ιδίως κατά τη σταλινική περίοδο- ίσχυε το περίφημο αξίωμα που είχε διατυπώσει ο Γάλλος ιστορικός Ζαν Έλενσταιν.

Δηλαδή «έφευγες το πρωί από το σπίτι και δεν ήξερες αν θα γυρίσεις το βράδυ» (: εξόντωση των πολιτικών αντιπάλων)!

Πέραν τούτου ο πρόεδρος Πούτιν μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής ‘Ένωσης είχε εφαρμόσει τον πιο «άγριο καπιταλισμό της αγοράς».

Αν παρόλα αυτά η αποχή καταδίκης της Ρωσίας για τις θηριωδίες στην Ουκρανία δεν υπαγορεύθηκε από ένα παρόμοιο «συναισθηματισμό», τότε  γιατί οι συγκεκριμένοι Ευρωβουλευτές υιοθέτησαν τη στάση της αποχής;

Μήπως αμφισβητούν τελικά ότι διαπράχθηκαν  θηριωδίες κατά του άμαχου πληθυσμού της Ουκρανίας; Μήπως πιστεύουν ότι όλα αυτά προωθούνται από την πληροφοριακή προπαγάνδα της Δύσης;

Έναντι των ισχυρισμών τούτων θα ήθελα να αναφέρω εντελώς ενδεικτικά ορισμένα facts, ορισμένα πραγματικά γεγονότα:

Έτσι, στις 16 Μαρτίου του 2022 ο ρωσικός στρατός είχε βομβαρδίσει το περιφερειακό θέατρο της Μαριούπολης το οποίο χρησιμοποιούνταν ως καταφύγιο και στέγαζε κατά τη στιγμή του βομβαρδισμού 1300 άτομα.

Μάλιστα, στην εξωτερική επιφάνεια του κτιρίου υπήρχαν τεράστια γράμματα του κυριλλικού αλφαβήτου με τη λέξη Deti ,   δηλαδή «παιδιά» . Και παρότι είχαν προειδοποιηθεί οι Ρώσοι στρατηγοί ότι υπήρχαν μέσα παιδιά , εντούτοις βομβάρδισαν απάνθρωπα το παραπάνω θέατρο!

Θα άξιζε επίσης να αναφέρω τους απεχθείς ομαδικούς τάφους Ουκρανών που είχαν ανακαλυφθεί στην πόλη Μπούτσα και τους ανηλεείς βομβαρδισμούς κάποιων παιδικών σταθμών και  μαιευτηρίων ( « Nytimes, Document the War Crimes in Ukraine»).

Όλα αυτά αμφισβητούνται;

Το συμπέρασμα;

Αδυνατώ να κατανοήσω για ποιο λόγο οι Έλληνες Ευρωβουλευτές του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης ΑΠΕΙΧΑΝ και δεν ενέκριναν το ψήφισμα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου με το οποίο η Ρωσία χαρακτηρίζεται ως κράτος που προάγει την τρομοκρατία!

Γρηγόρης Καλφέλης – Καθηγητής της Νομικής Σχολής του ΑΠΘ

 kalfelis@law.auth.gr