Ιστορίες παιδεραστίας: ο προπονητής, ο γιατρός και το «Τέρας της Ερμιόνης»

Χωρίς να έχει ξεκαθαρίσει ακόμα το τοπίο δικαστικά ως προς το βάθος της φρικαλεότητας των καταγγελιών για σεξουαλική κακοποίηση ανηλίκων, στο πλαίσιο του ελληνικού #MeToo, οι ιστορίες που έχουν γίνει γνωστές, δεν είναι πρωτοφανείς για τα ελληνικά δεδομένα. Στο παρελθόν, η κοινωνία είχε καθηλωθεί ξανά στους τηλεοπτικούς δέκτες κι είχε ξανασταθεί μπροστά στα κρεμασμένα πρωτοσέλιδα, σοκαρισμένη από ιστορίες παιδεραστίας. Κι ύστερα, κάτι νέο άλλαζε την επικαιρότητα χωρίς να έχει αλλάξει στην ουσία τίποτα.

Στο μωσαϊκό των υποθέσεων παιδεραστίας, οι δράστες συνήθως βρίσκονται στον οικείο χώρο του παιδιού, ως συγγενείς, «σύμβουλοι», δάσκαλοι, προπονητές, οικογενειακοί φίλοι. Οπως ο 38χρονος προπονητής της 11χρονης τότε αθλήτριας που πρόσφατα ομολόγησε ότι είχε σεξουαλική σχέση μαζί της αλλά ότι δεν επρόκειτο για βιασμό καθώς είχε σκοπό να την… αποκαταστήσει. Ή την υπόθεση στην Καλαμάτα το Πάσχα του 2019, όταν μια 16χρονη κατήγγειλε ότι ο 43χρονος πατέρας της τη βίαζε επί τρία έτη, απειλώντας την ότι αν αποκάλυπτε τις πράξεις του θα έκανε κακό στα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας. Οι καταγγελίες της πιστοποιήθηκαν ιατρικά και ο 43χρονος συνελήφθη. Παρόμοια και η υπόθεση γιατρού στην Κρήτη που καταδικάστηκε τον περασμένο Ιούνιο σε 16 χρόνια για βιασμό του επτάχρονου γιου της πρώην συζύγου του, από το 2005 ως το 2014. Αρχικά γλίτωσε το κελί υπό όρους αλλά, παρότι δήλωνε αθώος, κρίθηκε ένοχος με ποινή μόλις 30 μηνών. Στα Χανιά, διαδραματίστηκε και η υπόθεση 37χρονου καθηγητή Αγγλικών που πέρσι την άνοιξη κατηγορήθηκε για ασελγείς πράξεις σε βάρος ανηλίκων αγοριών από φτωχές οικογένειες τα οποία προσέγγιζε δήθεν για να διευκολύνει με την εξ αποστάσεως διδασκαλία.

Η υπόθεση Δουρή

Καμία από τις παραπάνω υποθέσεις όμως – ούτε καν η κυνική ομολογία του Θοδωρή Δρίτσα στον τηλεοπτικό αέρα ότι κάθε έξι μήνες στη Μόρια βιάζεται ένα παιδί – δεν απασχόλησε τόσο έντονα την κοινή γνώμη όσο αυτή του βιασμού και της δολοφονίας του εξάχρονου γιου του Μανώλη Δουρή που τα ΜΜΕ της εποχής αποκαλούσαν «Τέρας της Ερμιόνης». Ηταν παραμονή Πρωτοχρονιάς του 1994 και ο μικρός Νικόλας που ήταν άφαντος από το μεσημέρι, βρέθηκε από τον πατέρα και τον αδερφό του σε μια αλάνα κοντά στο σπίτι, στην Ερμιόνη Αργολίδος, νεκρός από ασφυξία και κακοποιημένος σεξουαλικά.

Οι αντιφάσεις του πατέρα έστρεψαν τις υποψίες στο πρόσωπό του οδηγώντας τον σε προφυλάκιση. Στις κάμερες ορκιζόταν εκδίκηση για το απεχθές έγκλημα. Τελικά ομολόγησε ότι είναι ο ίδιος ο δράστης των «απάνθρωπων πράξεων», όπως τις χαρακτήρισε, στις οποίες τον οδήγησε μια «αρρώστια». Πολύ γρήγορα ανασκεύασε δηλώνοντας αθώος, υπέρ του οποίου συνηγορούν βασικά στοιχεία της υπόθεσης. «Από την έκθεση πραγματογνωμοσύνης των εγκληματολογικών εργαστηρίων μπορεί να τεθεί εν αμφιβόλω η ταυτότητα του δολοφόνου του παιδιού. Μπορεί άλλος να είναι ο βιαστής κι άλλος ο δολοφόνος» είχε δηλώσει ο καθηγητής εγκληματολογίας Γιάννης Πανούσης. Στις 24 Φεβρουαρίου 1996 – έχοντας αλλάξει τέσσερα σωφρονιστικά ιδρύματα σε δύο χρόνια – ο Μανώλης Δουρής βρέθηκε κρεμασμένος στο κελί του από ένα καλώδιο.

Οι περιπτώσεις υποτροπής

Το έγκλημα των εγκλημάτων, η παιδεραστία, ίσως εξαιτίας και των ψυχοπαθολογικών διαστάσεών της, έχει αποδεδειγμένα υψηλά ποσοστά υποτροπής. Ερευνα του 2016 στις φυλακές Γρεβενών και Τρίπολης σε 25 καταδικασθέντες για παιδεραστία έδειξε ότι οι δράστες κατά βάση πίστευαν ότι είναι θύματα πλεκτάνης.

Τώρα που άνοιξε εκ νέου η συζήτηση, η ελληνική πολιτεία οφείλει να εστιάσει στα μέτρα αποκατάστασης εντός των φυλακών και στη διαδικασία επιτήρησης μετά την αποφυλάκιση. Ενα ευνομούμενο κράτος δεν επιτρέπεται να ανέχεται ούτε ως αστικό μύθο τη βία που ασκείται εντός των φυλακών σε κατηγορούμενους για παιδεραστία. Η βία γεννά βία και ο καθένας υποθέτει τι θα συμβεί αφού εκτιθεί η ποινή και ενταχθεί ο δράστης και πάλι στο κοινωνικό σύνολο.

Μαρία Μουρελάτου